Tess claimt mij zodra ik op de bank zit. Het is heel klef, leuk en lief, maar uiteindelijk is het wel claimen natuurlijk. Ik vind dat vaak prima, maar soms moet ze gewoon even oprotten. Het is niet handig als zo'n haarbal zich op schoot duwt en je daar met een laptop zit. En ook zonder laptop heb ik daar gewoon niet altijd zin in. Finn doet dat ook, maar in mindere mate. Uiteindelijk moeten ze gewoon weg als ik het zeg en verder doen ze maar een eind weg. Wat ik alleen niet wil is dat ze naar elkaar gaan grommen omdat er eentje bij mij zit en de ander dat ook wil. Tess heeft dat heel soms, dan zie ik dat lipje al trekken. Gaan we niet doen, dan gaat ze zelf maar weg. Streng toespreken is dan wel voldoende. Meestal kiest ze dan toch voor acceptatie en dan lig ik bedolven onder 2 honden
Verder ben ik ook totaal niet bang dat eentje me ooit zal bijten. Finn deed dat in het begin wel, maar dat was nooit erg en begrijpelijk na 3 jaar op straat. Door duidelijkheid en vertrouwen is dat nu weg, al zou ik er bij vreemden nog niet altijd mijn hand voor in het vuur durven steken dat hij nooit zou bijten. Bij Tess is het nog nooit een seconden in me opgekomen dat ze kan bijten. Zeg nooit nooit natuurlijk, maar in normale situaties zie ik het niet gebeuren.
