Een Hondenleven

Diem vond mij absoluut de leukste én onze wifi verbinding was uitstekend Op een ouderwetse hondenschool dan ook wel de discussie gehad dat ik hem moest vertrouwen voordat ik hem los liet voor een oefening en dan zou het goed gaan.
"Ja, ik vertrouw hem prima. Ik zie nu aan zijn oogjes dat hij niet direct gaat komen maar lol maken".
"Nee heus niet, vorige week ging het goed dus nu ook"
"Hij heeft vandaag een andere bui, ik zie het aan zijn ogen"
"Gooi hem los, gaat echt goed"
"Ok"
En vervolgens rende Diem met een noodgang rondjes om de wachtende honden tot hij ze allemaal volledig over de zeik had om daarna de oefening af te maken. En baalde iedereen weer dat ze met ons in de groep zaten En het ergste was nog dat hij het examen met extra publiek prachtig vond en dus volledig foutloos eerste werd

Toen hij ouder was en iets minder impulsief was, keek hij vaak ook eerst ff achterom.
"Ik moet even wat. Wacht jij even hier?"
"Kijk Diem, ik heb kaas! Kom je, doen we een spelletje. Snel zijn, anders eet Mies alles op"
"Ja, nee. Zometeen"
"Diem Nu hierkomen"
"Sorry pioenroos. Ben echt zo terug"
....
5 minuten later:
"Ja, hoi ben ik weer. Kaas is zeker op al? Geeft niet hoor een knuffel is ook fijn"
En toen zag ik in de verte een hond de bocht om komen. Bij navraag op de parkeerplaats bleek dat er 2 reuen mot hadden. Diem was alleen maar komen kijken en toen alles weer rustig was weer wegggerend
En toen was hij al 10 jaar ofzo. Op veilige overzichtelijke plekken liep hij toen weer los. In z'n jonge jaren nam hij veel en veel te veel ruimte, tijd en afstand op zulke momenten. Ik ben echt geen veiligheid voor alles type maar het risico op het veroorzaken van een ongeluk was me echt te groot.
Aan de lange lijn konden we ook gewoon doen wat hij wilde en hoefde hij niet altijd maar te luisteren en zichzelf te beheersen, dat beviel hem prima. Lekker struinen, de kleine paadjes met veel luchtjes op of zo lang in het water liggen als je maar wilde want ik kon toch niet doorlopen zonder hem.

Marc schreef: ↑17 mar 2022, 09:58 Ik heb afgelopen week nog twee beagles gevangen en ik ben mensen alleen maar dankbaar als ze dat voorkomen of hun agressieve of lastige hond vasthouden. Dus van mij geen oordeel hoor. En Guus kan bijvoorbeeld helemaal prima aan de flex twee uur door een bos en die amuseert zich dan kostelijk. Ik wil zelf ooit een poolhond dus ik kan zomaar in de situatie komen dat mijn tuin de enige plek is waar de hond los kan. Ik denk dat een lange boswandeling aan een longeerlijn en fietsen en aandacht prima genoeg kan zijn voor een herplaats husky die alleen een platje en een blokje om kent. Dus nogmaals, hier geen oordeel maar een dankjewel voor de mensen die hun hond aangelijnd houden omdat hij niet los kan.

Wat een fijne genuanceerde reactie

Wat ik lastig vind in deze discussie dat het soms lijkt (of is?) dat mensen het niet loslopen van een hond áltijd falen van de eigenaar vinden en dat het áltijd zielig is omdat een hond zeker te weten dan niet voldoende aan zijn trekken komt.
Dat is kut om te horen als je er dagelijks met de mogelijkheden die je hebt er het allerbeste van probeert te maken.
Dat iemand persoonlijk geen hond wil die niet los kan lopen en/of er de extra moeite niet in wil of kan stoppen om zo'n hond een zo goed mogelijk leven te geven vind ik niks negatiefs van. Ieder z'n keuze om dan te herplaatsen of heel veel meer risico te nemen dan persoonlijk prettig vind voor de omgeving.

En nee, ik heb het niet over de eigenaar die geen enkele moeite steekt om zijn hond een beetje aan zijn trekken te laten komen. De 3x per dag aangelijnd rond de kerk eigenaar met de veel te dikke hond. Geloof dat we op dit forum toch wel volledig eensgezind zijn dat zo'n eigenaar geen hond waard is en dat dat geen goed leven is voor een hond.

Mijn Diem kon jarenlang niet veilig los. Hij liep als jonge hond wel los maar hij was simpelweg te onafhankelijk en zijn behoefte/drang om wild of patsende reuen te zoeken was sterker. Wildarm gebied hielp niet, dan ging hij alsnog rennen tot er wel wild was of een andere hond om lastig te vallen. Hekken hielden hem niet tegen. Zie hem nog over het spoor rennen met een blije bek. Ik kwam dat hek niet zo snel over helaas. Uit zicht gaan interesseerde hem geen reet, hij wist toch zelf waar de auto stond of de weg terug naar huis?
Een veilige omgeving zoals een hoog omheind veld of paardenbak had hij niks aan. Daar was immers niks te beleven.
Luisteren kon hij als de beste. Ik stond alleen niet altijd bovenaan zijn agenda dus het kon even duren voordat ik aan de beurt was

Ik zou nooit meer bewust zo'n type hond nemen. Maar spijt van hem heb ik niet en meestal ben ik er ook nog van overtuigd dat ik hem het best mogelijk leven heb gegeven.