Best herkenbaar wat je schrijft.
Amy is een podencomix, maar gedraagt zich vrijwel precies zo als ik helemaal geen actie onderneem. Die neemt meteen verschrikkelijk veel ruimte, gaat beestjes zoeken en houdt mij dan wel in de gaten vanuit het struikgewas, maar ik heb dan geen idee waar ze is en wat ze uitspookt. Bij Amy heb ik héél veel getraind op een superbetrouwbare recall. Zij is heel voergericht, dat is een voordeel, maar dat voer is natuurlijk niet meer interessant als ze iets op het spoor is, in de achtervolging zit of een hol aan het uitgraven is.
Maar door veel in makkelijkere omgevingen te oefenen met vooral verrassende beloningen (dan weer iets extreem lekkers, dan een berg brokjes die ze in de berm mag zoeken, of even spelen met de voerdummy, of samen tikkertje doen, of achter een bontje aan mogen, of snoepjes in een boom verstoppen, een klein voercircuitje, etc.) kon ik haar aandacht er meestal wel goed bijhouden en haar ook goed vanaf grote afstand betrouwbaar terugroepen. De truc was bij haar dus echt onvoorspelbaarheid in beloningen, veel afwisseling en actie, gewoon saai roepen en een stuk kaas was vaak niet interessant genoeg. Ik trainde ook met een voerdummy, ze moest ongeveer de helft van haar eten verdienen tijdens het wandelen via die voerdummy.
In het bos of meer onoverzichtelijke plekken heb ik haar geleerd op het pad te blijven en niet te veel ruimte te nemen, dat scheelt ook ontzettend veel, zo kan ik haar goed in het oog houden en op tijd roepen of laten stoppen als ik denk dat ze misschien de bosjes in zou willen duiken. En die tijd dat we dit nog volop trainden, heb ik haar de kans niet gegeven om er vandoor te gaan, dus liep ze aan een lange lijn op plekken waar de kans te groot was dat ze toch weer ergens op zou stuiten.
Gedachteloos met haar loslopen kan nog steeds niet, Amy wil altijd avontuur en als ik haar te veel ruimte geef, gaat ze daar zelf wel naar op zoek. Plus dat ze ook meerdere malen succes heeft gehad met het jagen en ik haar ook niet zomaar met alle vreemde honden vertrouw. Maar op deze manier kan ze dus onder voorwaarden en als ik mijn aandacht erbij houd wel los.
Bij Taartje werkte dit alles totaal niet. Het hielp natuurlijk niet dat ze de laatste twee jaar bij mij ook stokdoof was
Taartje kon een kwartier of een halfuur heel mooi meelopen en dan opeens nam ze een afslag en was ze weg. Ze ging er altijd vanuit dat ik haar dan wel weer op kwam halen
Taartje heeft overigens nooit serieus gejaagd, maar er kwam gewoon altijd een moment dat ze ineens heel andere plannen had dan de route die ik wilde lopen, meestal ging ze dan ergens staan graven en kon ik haar daar dus weer oppikken.
En in die 10 minuten heeft ze toch een paar keer een konijn weten te vangen
