Een Hondenleven

Inge O schreef: ↑09 jan 2022, 12:44

pioenroos schreef: ↑09 jan 2022, 11:39

Diana schreef: ↑09 jan 2022, 10:30 Amy heb ik in het begin tijdens het wandelen te veel vrijheid gegeven, waardoor haar jaaggedrag zich (denk ik)

Vraag ik me af hoor. Diemp luisterde voor geen meter dus kon al vlot niet meer los ivm het jachtgedrag dat hij vertoonde. Het is nooit minder geworden, met hoeveel worst ik ook zwaaide als hij wat in de neus had of zag. En hij zat dus vast en kreeg geen kans te rennen en jagen maar verse wildluchtjes waren genoeg om hem opgefokt in de lijn hebben hangen.

Maar ik denk dat het grote verschil zat in wat je verder schrijft :

pioenroos schreef: ↑09 jan 2022, 11:39 volgzaam en betrouwbaar was zijn aard gewoon niet.

Ik ga eigenlijk met Diana mee, ik ken Amy natuurlijk niet maar van hoe Diana haar beschrijft heeft ze toch echt een behoorlijke will to please en dan had het veel minder in contact komen met erge wildverleiding zeker wel een verschil kunnen maken.

Ja, klopt, Amy is echt wel een braaf en volgzaam hondje dat het graag goed doet en het heel verschrikkelijk vind als ik niet blij met haar ben. Taartje was daarin heel anders bijvoorbeeld, die kon echt helemaal haar eigen weg gaan en dat heeft Amy nooit gedaan. Natuurlijk zou ze altijd jachtinstinct gehad hebben, maar ik denk wel dat ik had kunnen voorkomen dat bij haar het idee van wandelen = jagen zo sterk zou hebben postgevat door daar veel eerder een stokje voor te steken.

Inge O schreef: ↑09 jan 2022, 12:44Zowat de helft van mijn wartjes hebben behoorlijk jachtinstinct, en zou ik de ijzeren regel van jongsaf aan van 'nooooit van het pad af' niet voor allemaal hebben toegepast dan had ik ook behoorlijk flippende jagers kunnen krijgen. De zus van Crunch, Fien (van Tamara. hier vroeger op het forum) was daar een mooi voorbeeld van : Tamara ging toen Fien jong was vaak in losloopgebieden wandelen samen met andere hondeneigenaars + honden, en zo'n groep kreeg dan heel veel vrijheid. Bij Fien liep dat (meer zelfs dan bij sommige staande jachthonden in die groep) compleet fout, ze ontspoorde helemaal en werd een hysterische jager, en ondanks dat Tamara er later hard mee aan het werk is gegaan om dat weer onder controle te krijgen is dat nooit meer gelukt, ze werd wel ietsje braver maar bij de eerste de beste gelegenheid ging ze er toch weer vandoor.

Precies, je staat gewoon al met 10-0 achter als je pas begint iets eraan te doen als het enorm zelfbelonende gedrag zich al volledig heeft kunnen ontwikkelen. Ik denk heus niet dat Amy helemaal niet gejaagd zou hebben als ik het anders had aangepakt, maar ik denk wel dat het veel beheersbaarder was geweest.

Amy heb ik in het begin tijdens het wandelen te veel vrijheid gegeven, waardoor haar jaaggedrag zich (denk ik) dusdanig heeft ontwikkeld dat wandelen voor haar synoniem werd met op jacht gaan. Omdat ze zo goed luisterde, wel goed op mij lette en niet echt wegliep, dacht ik dat ik haar wel enigszins haar gang kon laten gaan. Daardoor heeft ze vaker succes gehad met jagen en raakte ze er helemaal van in de ban. Ik denk dat dat minder heftig was geweest als ik meteen de touwtjes iets strakker had aangetrokken. Het jachtinstinct zelf zit er natuurlijk gewoon in, maar nu we afspraken hebben over binnen welke ruimte en onder welke voorwaarden ze zich vrij mag bewegen, is dat veel beter in goede banen te leiden. Dat heeft wel jaren en jaren training gekost, vooral om dat knopje bij haar weer om te krijgen dat je ook kunt wandelen zonder constant op jacht te zijn, en achteraf gezien had ik dat beter meteen kunnen doen.

Bij Mila heb ik als jonge hond te veel bepaald, haar iets te weinig ruimte gegeven om zelf beslissingen te maken, waardoor ze op den duur weinig initiatief durfde te tonen en liever naar mij keek voor een oplossing dan zelf dingen te bedenken. Dat is wel grotendeels goed gekomen door dat later juist wel heel erg te stimuleren, maar ik denk dat zij een evenwichtigere hond was geweest als ik dat al veel eerder meer had gestimuleerd.