De grond is onder mijn voeten weggeslagen. Amoz is vanmorgen ingeslapen bij de dierenarts.
Zaterdag at hij zijn eten een beetje met lange tanden. Hij at zijn bak wel leeg, maar het ging niet van harte en dat maakte me meteen ongerust. Amoz eet namelijk altijd goed. Ik dacht dat hij misschien misselijk was of buikpijn had, dus hield hem goed in de gaten. Hij heeft nog door de tuin gerend en gewaakt, maar ik vond hem niet helemaal zichzelf, een beetje mat.
Zondag zag ik dat hij wat zwaarder ademde. En hij leek dikker, ik dacht dat hij waarschijnlijk vocht vasthield in zijn buik en dacht daardoor aan een mogelijk hartprobleem. Hij heeft wel weer zijn bak voer leeggegeten, maar die had ik natuurlijk ook extra lekker gemaakt. Vannacht kon hij voor het slapen moeilijk zijn draai vinden, maar uiteindelijk heeft hij heerlijk tegen me aan de hele nacht doorgeslapen.
Vanmorgen ademde hij nog steeds zwaar en ben ik meteen naar de dierenarts gegaan. Daar is een röntgenfoto gemaakt waarop te zien was dat hij veel vocht in de borstholte had, waardoor er weinig plaats overbleef voor zijn longen. Dat vocht moest eerst weggehaald worden om de oorzaak te kunnen achterhalen.
We zijn naar het dierenziekenhuis gereden, waar ik bij hem ben gebleven bij het in slaap brengen en terwijl ze het vocht uit de borstholte haalden. Toen er genoeg vocht uit was, konden ze een echo doen. Daarop was te zien dat Amoz een grote tumor had in zijn borstholte, vlak bij zijn hart, die volgens de dierenarts waarschijnlijk enorm snel gegroeid was, omdat hij rondom allerlei grote aders zat en tumoren in zo'n sterk doorbloed gebied erg snel kunnen groeien.
Het enige wat ik nog voor hem kon doen, was hem niet wakker laten worden
Ik weet niet echt meer hoe ik thuisgekomen ben, ik denk dat ik in shock was. Vorige week hebben we nog een lange wandeling van bijna 3 uur door de bergen gemaakt, die voor mij zwaarder was dan voor hem. Ik dacht dat hij met zijn vingers in zijn neus 18 zou worden, zo'n fitte hond in zo'n goede conditie, die nog zo goed mee kon met de jongere garde. Ik had al wel het gevoel dat dit echt niet goed was, maar dat ik hem niet mee terug naar huis zou nemen, dat kwam eigenlijk niet in me op. We gingen pillen halen bij de dokter zodat hij zich weer beter zou voelen, dat is wat ik tegen hem zei onderweg naar de dierenarts.
Het is heel zwaar, zo'n plotseling afscheid dat je niet aan zag komen. Voor mij vooral, Amoz heeft geen lange aftakeling, periode van zich niet goed voelen of nare medische trajecten gehad, dat is toch ook wel ergens een troost.
Nu moet ik nog gaan geloven dat hij er niet meer is. Mijn beste vriend, mijn rots in de branding, ons middelpunt van rust, mijn allerliefste knuffelhond, mijn stoere vent met zijn o zo kleine en tegelijk enorme hart. Alles aan hem mis ik nu al verschrikkelijk. Het is nog allemaal zo onwerkelijk.
Tzt ga ik een mooi in memoriam maken met de mooiste foto's van mijn knapste hond ooit, maar nu kan ik alleen maar huilen.
Dus vandaar hier alvast het medische verhaal.
