Een Hondenleven

Flo schreef: ↑22 mei 2022, 17:36 Amoz Wat was je moedig om Amoz mee naar huis te nemen, wat heb je je onvoorwaardelijk voor hem ingezet, de hond gezien die hij was en alle vertrouwen gegeven. Amoz vindt ik zo'n hoopvol verhaal, van wat je allemaal kunt bereiken samen met een hond, hij zou eigenlijk in een soort 'hondengeschiedenis boek' moeten staan om ons eraan te herinneren wat er allemaal mogelijk is als je doet zoals jij hebt gedaan. Hij kwam op mij over als een enorm dankbare hond, die alles terug probeerde te geven en er ook voor jou wilde zijn. Heel veel sterkte met het gemis

Dankjewel
Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk, het heeft echt een gat achtergelaten in mijn hart, mijn leven en mijn roedel.

Dank jullie wel

Alfilillo schreef: ↑12 apr 2022, 13:04 misschien steunden Amoz en jij ook wel heel wederzijds op elkaar. Dat maakt het een extra hard gelag. Maar ik hoop/denk dat je er uiteindelijk wel vrede mee kunt hebben, dankzij de fantastische tijd die jullie samen hebben gehad.

Ja, dat is ook zo. Ik noemde hem niet voor niets mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding. Dus op momenten als deze mis je zo'n soort aanwezigheid nog extra hard.

Er vrede mee hebben kan ik wel, de dood hoort nou eenmaal bij het leven en daar kan ik me dus ook wel bij neerleggen, zeker als het om een dier op leeftijd gaat. Maar dat helpt helaas niet tegen het gemis.

Lothian schreef: ↑12 apr 2022, 12:19 Hij zit natuurlijk nog helemaal in je systeem... ik kan me voorstellen dat het echt wel anders is dan met Taartje. Dat was goed zo, hoe verdrietig ook, en dit is dat niet. Of in ieder geval nu nog niet.

Och, je katten ook... dat vind ik toch wel bijzonder hoor sneu maar ook heel lief.

Ik denk dat dat een reactie was op de verandering of op mijn verdriet. Dat hadden de honden ook, Mila week niet van mijn zijde de eerste 3-4 dagen en Amy probeerde me steeds op te vrolijken. Maar dat was echt duidelijk een reactie op mij.

Lothian schreef: ↑11 apr 2022, 22:45 Hoe gaat het nu met jou en je roedel Diana?

Lief dat je het vraagt.
Met mij niet zo. Er is wel wat meer berusting hoor, en het lukt me ook wel weer om dingen te doen. Ik zal ook wel moeten, de wereld draait door, maar dat is tegelijk ook heel confronterend en iets in mij wil helemaal niet dat alles zomaar doorgaat zonder Amoz. Het zit ook nog helemaal niet in mijn systeem, dus het gebeurt me elke dag wel weer een keer dat ik met vier snacks in mijn hand sta, Amoz' riem pak voordat we gaan wandelen, mijn overgebleven stukje vis in vier stukken snijd... Waardoor het gemis weer even extra hard binnenkomt natuurlijk.
Ik mis hem gewoon nog heel erg bij alles wat ik doe en wil doen. Dat hoort erbij, dat weet ik, en dat komt allemaal wel goed, maar dat heeft gewoon tijd nodig.
Bij Taartje was dat anders omdat ik er mentaal al op voorbereid was, ik wist immers al drie jaar dat ze een keer aan die tumoren zou overlijden. Dus ik had toen niet die shock en het complete ongeloof, het niet kunnen bevatten, wat ik nu wel had. En mijn band met haar was anders. Niet minder, maar lichter, luchtiger.

Met mijn honden gaat het goed. Die hebben weinig moeite gehad met de verandering. Ze hebben Amoz niet gezocht en ze zijn ook met z'n drieën heel goed op elkaar ingespeeld.
Arlo is wel wat lastiger op de wandelingen nu - ik nam hem meestal samen met Amoz mee, en die had een kalmerende invloed op Arlo. Nu heb ik hem steeds samen met Amy en Mila meegenomen, allemaal tegelijk dus, maar met name omdat Amy dan ook mee is en Arlo sterk op haar reageert, is hij drukker en wisselvalliger tijdens de wandelingen (vandaar dat ik die twee ook zelden tegelijk meenam). Dus dat ga ik binnenkort wel weer wat meer splitsen, aan Mila trekt hij zich ook (op de juiste manier) op, maar dat was de afgelopen week voor mij nog wat te veel gevraagd.
Twee van mijn vier katten hebben twee dagen niet gegeten toen Amoz doodging, maar gelukkig eten ze nu wel weer gewoon.

Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes, het is fijn om te lezen dat hij niet alleen op mij indruk heeft gemaakt. Ondanks al het verdriet bieden al die mooie woorden toch ook troost

Van een fitte, vitale en op het oog kerngezonde senior naar een doodzieke hond binnen twee dagen, ik kan het nog steeds nauwelijks bevatten. Ik maakte me meteen zorgen toen Amoz zaterdag met lange tanden at, maar ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat het zo zou aflopen toen we maandagochtend naar de dierenarts gingen

Wat hebben we veel gedaan samen, veel beleefd samen, veel van elkaar geleerd en elkaars levens veranderd.
Maar ik had ook nog zo veel plannen, nog zo veel dingen die we samen zouden gaan doen, het gevoel dat er nog zo veel in het verschiet lag. Alles zou met Amoz aan mijn zijde zijn, mijn rots in de branding.

Amoz, die in de roedel nooit een rol op de voorgrond opeiste, maar op de achtergrond een enorme factor van stabiliteit was. Zo geliefd bij mijn andere honden, allemaal waren ze ontzettend dol op hem, en dat gold ook voor mijn katten. Maar het meest nog voor mij. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag, die prachtige hond met zijn krachtige en trotse uitstraling, had ik een zwak voor hem. Toen nog totaal onbenaderbaar, maar in mijn ogen een hond die wel wilde, maar niet wist hoe. Op een heel onhandige manier zocht hij steeds toenadering en hij werd mijn schaduw in het asiel, hij volgde me overal op de voet. Wat ben ik blij dat de eigenaresse van het asiel hem mij destijds in mijn maag splitste.

Amoz, die als een blad aan een boom omkeerde toen hij eenmaal thuis was. Die wilde leren hoe hij kon leven in die voor hem nieuwe wereld, hoe hij met mensen en met zijn angsten kon omgaan. Wat een transformatie maakte hij door en wat heeft hij veel in heel korte tijd overwonnen. Wat een moed heeft hij getoond, door volledig op mij te durven vertrouwen en alles samen met mij aan te gaan. Onder die laag van angst en wantrouwen zat een sterke, lieve, fijngevoelige en sociale hond, die niet veel nodig had om zelf grote stappen te kunnen maken.

Ik voelde me zo vereerd dat hij mijn dat vertrouwen schonk en ik was zo trots op alle stappen die hij maakte. Hij overtrof al mijn verwachtingen. Het duurde helemaal niet lang voordat hij overal mee naartoe kon, zich in allerhande situaties goed voelde, er volledig op vertrouwde dat ik er altijd voor hem was en dat we samen alles aan konden. In een korte tijd hebben we een enorm sterke band gekregen. Mijn vertrouwen in hem en zijn vertrouwen in mij waren oneindig. We hoorden gewoon bij elkaar, we begrepen elkaar en we maakten elkaar sterker en beter.

Hij werd mijn grootste knuffelhond, daar kreeg hij nooit genoeg van, en mijn makkelijkste hond ooit. Hij wist perfect hoe hij met andere honden moest omgaan zonder daarbij ooit in conflicten te belanden, hij beschikte over alle finesse om alles op een vreedzame manier op te lossen. En hij was zo mooi, met zijn prachtige vacht, zijn intense blik, zijn mooie kop die zo perfect in mijn handen paste, zijn sproetjes en brede voeten, zijn krachtige lichaam.

Hij was Leishmania-positief, maar is daar nooit een dag ziek van geweest en ook nooit voor behandeld. Zijn lichaam was sterk genoeg om de parasiet zelf onder controle te houden. Toen hij zijn maagtorsie kreeg toen hij 10 was, wist ik dat hij niet onverwoestbaar was, maar hij herstelde heel snel en goed. Hij was nog zo vitaal, bewoog nog zo krachtig en soepel, zijn conditie was nog uitstekend, hij kon de jongere garde nog prima bijhouden en liep met veel plezier nog lange wandelingen, tot een week voor zijn dood. Met zijn ca. veertien jaar hield ik er natuurlijk rekening mee dat ouderdomsklachten konden gaan optreden, maar dat het bijna van het ene op het andere moment zo opeens afgelopen zou zijn...

Natuurlijk zou ik er alles voor geven om nog één keer zijn kop in mijn handen te houden, zijn buik te aaien, zijn prachtige blik te zien, zijn kop op mijn schouder te voelen, zijn por onder mijn arm als hij aandacht wilde, zijn geloei te horen als ik thuiskwam. Hem aan mijn zijde te hebben met dat vanzelfsprekende gevoel dat je gewoon samen bent en bij elkaar hoort, een tijdloze eenheid. Ik was nog helemaal niet klaar voor dit afscheid. Maar hem is een lijdensweg bespaard gebleven, hij is oud geworden zonder ooit echt oud te worden, hij heeft tot op het laatst alles kunnen doen waar hij van genoot. Ik hoop dat ik daar over een tijdje ook troost uit kan putten.

Adiós mi amor.

2015, zijn eerste periode bij mij:












2016-2018























































Vanaf eind 2018 - terug naar Spanje