Een Hondenleven

Frootje schreef: ↑08 apr 2022, 14:23

Marc schreef: ↑08 apr 2022, 14:10Dat is hier anders. Als Guus Bas te hard aanpakt met spelen of een beuk geeft gaat hij gillen. Zij straft. Dus als ze samen rennen en Guus rent haar in zijn enthousiasme omver dan staat Bas op en bijt ze hem in zijn kont. Hij gilt van plezier dan maar ergens is hij ook bang want hij krijst dan ook angstig. Meteen is alles weer goed maar Bas doet wel aan correcties.

Ik herken dat wel, want Froo straft ook. Het gebeurt wel eens dat Mowin uit lompheid tegen haar aan stuitert of iets te hard speelt en zij gaat dus echt wel achter hem aan. Dat gaat inderdaad met veel herrie gepaard, maar ze stopt niet tot ze grommend in zijn kraag hangt. Ik denk trouwens niet dat ze Mowin echt pijn doet op zo’n moment, hij accepteert zo’n correctie altijd zonder morren en blijft gewoon staan tot ze klaar is, het is ook nooit zomaar en ik heb de indruk dat hij begrijpt waarom ze het doet. Maar ik herken dus niet dat er alleen door gillen of lawaai gecorrigeerd zou worden door honden onderling, als een hond over de lichamelijke grenzen van Froo heen gaat, gaat zij echt over op een fysieke correctie. Ik dacht ook eerst altijd dat het asociaal gedrag was vanuit haar kant, maar als je op zo’n moment naar Mowin kijkt (hij is echt het toonbeeld van een sociale hond met duidelijke hondentaal) zie je dat hij die correctie ook gewoon netjes accepteert en vervolgens zijn gedrag richting haar aanpast. Ik heb altijd het gevoel dat ze wat heftig en overtrokken reageert, maar blijkbaar is het voor honden toch niet abnormaal om op die manier te corrigeren en gecorrigeerd te worden.

Ik denk dat het bij haar misschien wel wat met formaat te maken heeft. Als Froo op zo’n moment gematigder zou corrigeren, zou dat vermoedelijk niet zo helder zijn als wat ze nu doet. Ze is maar heel klein en Mowin is twintig kilo zwaarder, ze zal wel denken dat zonder veel geschreeuw en weinig wol haar boodschap niet aankomt of zo.

Hier net zo bij Mila als ze omver gebeukt wordt of als een andere hond haar pijn doet. Ze bijt niet en doet de andere hond geen pijn, maar wil dan wel echt op de andere hond duiken, dat is voor haar doen heel fysiek. Het ziet er echt uit alsof ze door pijn of erge schrik even heel erg uit haar slof schiet en van het een op het andere moment furieus is. Maar het is ook net zo snel weer over als dat het begon.
Mijn andere honden zijn natuurlijk niet echt groter dan Mila, maar wel allemaal een aantal kilo's zwaarder en wat robuuster, ze kunnen wat beter tegen een stootje en zijn wat lomper. Maar haar correcties zijn over het algemeen sowieso wel heftig, dus ik denk dat het bij Mila niet zo zeer met het formaat van de andere hond heeft te maken, maar dat dat gewoon haar stijl is: je kunt maar beter meteen héél duidelijk zijn, zodat er geen misverstand over bestaat

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 12:52 @Diana : ja, dat klopt, daar heb ik wat ik bij veel mensen zie gebeuren ten onrechte naar jou doorgetrokken .

blondie schreef: ↑08 apr 2022, 12:46

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 12:27

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 11:04

Nee, daar heeft het in jouw geval niet mee te maken, ik gebruikte hem alleen als voorbeeld omdat je aangaf dat hij er dus niet eentje is die na één (of zelfs meerdere keren) vertellen wat je wel wil zich daar ook aan houdt (waar bv. wartjes meestal onder vallen).
Dan zou je het (met een andere hond in een andere situatie) dus kunnen treffen dat het probleem niet onschuldig poepeten is maar honden aanvallen - veel storender gedrag dus, en dan zie ik echt niet waarom ik meteen naar de lange lijn zou moeten grijpen als een paar keer corrigeren (niet aanhoudend dus) het vervelende gedrag uiteindelijk wel stopt : hond blij, baas blij.

Nou ja, ik vond het een bevreemdende gevolgtrekking, want volgens mij weet jij dat ik bijvoorbeeld in het geval van Amy en haar gejaag dus juist níet zomaar de lange lijn eraan heb gehangen en dat was het, maar juist keihard heb gewerkt om haar binnen strikte kaders wél los te kunnen laten lopen. En dat geldt ook voor Arlo met zijn angst en zichtjagersinstinct. En nee, dat kan niet altijd, bij twijfel vanwege de omgeving of omdat ik zelf niet alert genoeg kan zijn, hang ik inderdaad die lange lijn eraan. Maar daar stopt het geenszins bij mij.

Denk dat Inge het niet zo bedoelt.
Dat inspelen op jaaggedrag en dan met lange lijn trainen, is weer heel anders dan correctie geven op een hond die losloopt en de neiging heeft om bij contact of zicht van andere hond "ineens" daar te gaan klooien of erger nog, bij zicht direct er heen te willen om er op te klappen.

Ja, natuurlijk, dat snap ik. Maar de gevolgtrekking was voor mij dus ook bevreemdend dat het mijn oplossing zou zijn om bij ander ongewenst gedrag niet te corrigeren. Dat schreef ik nergens en ik haalde dit voorbeeld aan om juist aan te geven dat ik me meestal niet zomaar neerleg bij de makkelijkste weg van een riem erom hangen en het probleem is opgelost.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 12:40

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 12:27

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 11:04

Nee, daar heeft het in jouw geval niet mee te maken, ik gebruikte hem alleen als voorbeeld omdat je aangaf dat hij er dus niet eentje is die na één (of zelfs meerdere keren) vertellen wat je wel wil zich daar ook aan houdt (waar bv. wartjes meestal onder vallen).
Dan zou je het (met een andere hond in een andere situatie) dus kunnen treffen dat het probleem niet onschuldig poepeten is maar honden aanvallen - veel storender gedrag dus, en dan zie ik echt niet waarom ik meteen naar de lange lijn zou moeten grijpen als een paar keer corrigeren (niet aanhoudend dus) het vervelende gedrag uiteindelijk wel stopt : hond blij, baas blij.

Nou ja, ik vond het een bevreemdende gevolgtrekking, want volgens mij weet jij dat ik bijvoorbeeld in het geval van Amy en haar gejaag dus juist níet zomaar de lange lijn eraan heb gehangen en dat was het, maar juist keihard heb gewerkt om haar binnen strikte kaders wél los te kunnen laten lopen. En dat geldt ook voor Arlo met zijn angst en zichtjagersinstinct. En nee, dat kan niet altijd, bij twijfel vanwege de omgeving of omdat ik zelf niet alert genoeg kan zijn, hang ik inderdaad die lange lijn eraan. Maar daar stopt het geenszins bij mij.

Alleen wás het geen gevolgtrekking maar begreep jij mijn voorbeeld verkeerd .

Ik weet maar al te goed dat je sterk jachtinstinct er niet zomaar even uit traint, in ieder geval niet de intentie om steeds maar weer te willen die neus achter te gaan - behalve dan bij staande honden, daarvan kan je ook de neus niet uitzetten maar bij juiste opvoeding wel blijven doordringen tijdens hun actie.

Ik snap wel dat jouw voorbeeld niet zozeer over het jachtinstinct ging Maar het was jouw suggestie dat ik er bij ongewenst gedrag dan maar een lange lijn aan hing, of in het algemeen bij ongewenst gedrag dat wél gewoon goed is aangeleerd en waarvan de hond prima weet wat wél de bedoeling is, die lijn of het probleem vermijden als oplossing zou zien:

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 10:20 Want ja, stel nu eens dat jouw Arlo niet dat gezellige typje was die hij is, en hij zou met hetzelfde gemak dat hij kattenpoep blijft vreten op andere honden toe stuiven om ze eens lekker onder te schoffelen, ook nadat je hem tig keer hebt gevraagd dicht bij je te blijven?
Dat is misschien wel een voorbeeld van wat ik hoger bedoelde : jouw antwoord hierop zou waarschijnlijk zijn om hem dan maar aangelijnd te houden, terwijl ik een stap verder ga in de opvoeding : je wéét wat er wordt gevraagd, je wordt ervoor beloond als je het doet - sorry, maar er zijn dus ook consequenties als je daar dan je voeten aan veegt.
Gevolg : hond kan wel gewoon los blijven lopen en 95% zijn vrolijke eigen ding doen, en dat heeft dus mijn voorkeur.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 11:04

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 10:32 En klopt, Amy en Arlo kunnen niet altijd loslopen, maar mijn inziens heeft dat heel weinig hiermee te maken.

Nee, daar heeft het in jouw geval niet mee te maken, ik gebruikte hem alleen als voorbeeld omdat je aangaf dat hij er dus niet eentje is die na één (of zelfs meerdere keren) vertellen wat je wel wil zich daar ook aan houdt (waar bv. wartjes meestal onder vallen).
Dan zou je het (met een andere hond in een andere situatie) dus kunnen treffen dat het probleem niet onschuldig poepeten is maar honden aanvallen - veel storender gedrag dus, en dan zie ik echt niet waarom ik meteen naar de lange lijn zou moeten grijpen als een paar keer corrigeren (niet aanhoudend dus) het vervelende gedrag uiteindelijk wel stopt : hond blij, baas blij.

Nou ja, ik vond het een bevreemdende gevolgtrekking, want volgens mij weet jij dat ik bijvoorbeeld in het geval van Amy en haar gejaag dus juist níet zomaar de lange lijn eraan heb gehangen en dat was het, maar juist keihard heb gewerkt om haar binnen strikte kaders wél los te kunnen laten lopen. En dat geldt ook voor Arlo met zijn angst en zichtjagersinstinct. En nee, dat kan niet altijd, bij twijfel vanwege de omgeving of omdat ik zelf niet alert genoeg kan zijn, hang ik inderdaad die lange lijn eraan. Maar daar stopt het geenszins bij mij.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 11:04

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 10:32 En klopt, Amy en Arlo kunnen niet altijd loslopen, maar mijn inziens heeft dat heel weinig hiermee te maken.

Nee, daar heeft het in jouw geval niet mee te maken, ik gebruikte hem alleen als voorbeeld omdat je aangaf dat hij er dus niet eentje is die na één (of zelfs meerdere keren) vertellen wat je wel wil zich daar ook aan houdt (waar bv. wartjes meestal onder vallen).
Dan zou je het (met een andere hond in een andere situatie) dus kunnen treffen dat het probleem niet onschuldig poepeten is maar honden aanvallen - veel storender gedrag dus, en dan zie ik echt niet waarom ik meteen naar de lange lijn zou moeten grijpen als een paar keer corrigeren (niet aanhoudend dus) het vervelende gedrag uiteindelijk wel stopt : hond blij, baas blij.

Uiteraard, maar in dat soort situaties corrigeer ik dus ook.
Overigens stopt een correctie van mij Arlo's gedrag direct op het moment zelf, maar een tijdje later moet hij er weer aan herinnerd worden dat het dan nog steeds niet mag. Dat is inderdaad anders dan bij mijn andere honden, die meestal zelf wel goed aanvoelen dat het gaat om iets wat nooit mag en het dus niet nog een keer proberen (en Amy dus in extreme mate). Met andere dingen is dat kwartje wel heel goed gevallen bij Arlo (zoals niet de auto uit mogen tot ik toestemming geef, niet achter de katten aan mogen rennen, allebei dingen waarvoor hij wel eens gecorrigeerd is), maar als er iets eetbaars in het spel is, probeert hij het best nog een keer als ik uit zicht ben of niet oplet.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 10:20 Overigens liep ik daar ook nog over te denken :

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 07:58 Ik gebruik niet veel correcties, omdat ik mijn honden vooral leer wat ik wel wil zien en ze zich daar over het algemeen ook goed aan houden.

Dat lees ik vaker van je, en het vreemde daaraan vind ik dat je precies lijkt te denken dat mensen die wel soms corrigeren dat niét zo zouden doen?
Natuurlijk leer ik ze eerst wat ik wel wil zien, ik ga geen grenzen afbakenen met straf hè. Eerst wordt geleerd wat wél de bedoeling is, pas later komt er ook een verwittiging als ze het lijken te vergeten, en pas een heel eind daarna ook wel eens een boze baas.

Nee, ik ga er zeker niet van uit dat anderen dat niet doen Het gaat mij dan ook vooral om het laatste gedeelte: 'en ze zich daar over het algemeen ook goed aan houden'. Dan valt er dus gewoon niet veel te corrigeren En dat lees ik hier eigenlijk in de meeste antwoorden terug.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 10:20

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 07:58 Grappig genoeg is Arlo, die wel heel gevoelig is voor subtiele correcties, toch behoorlijk hardleers. Hij doet het zo weer als ik even uit zicht ben (eten van het aanrecht stelen, uit de kattenbak vreten) terwijl mijn andere honden dat na één correctie eigenlijk nooit meer doen, ook niet als ik uit zicht ben.

Want ja, stel nu eens dat jouw Arlo niet dat gezellige typje was die hij is, en hij zou met hetzelfde gemak dat hij kattenpoep blijft vreten op andere honden toe stuiven om ze eens lekker onder te schoffelen, ook nadat je hem tig keer hebt gevraagd dicht bij je te blijven?
Dat is misschien wel een voorbeeld van wat ik hoger bedoelde : jouw antwoord hierop zou waarschijnlijk zijn om hem dan maar aangelijnd te houden, terwijl ik een stap verder ga in de opvoeding : je wéét wat er wordt gevraagd, je wordt ervoor beloond als je het doet - sorry, maar er zijn dus ook consequenties als je daar dan je voeten aan veegt.
Gevolg : hond kan wel gewoon los blijven lopen en 95% zijn vrolijke eigen ding doen, en dat heeft dus mijn voorkeur.

Ik schrijf niet dat ik nooit corrigeer hè, ik schrijf zelfs letterlijk 'niet vaak' - dus wel soms. Als een hond een aangeleerd commando of 'regel' aan zijn laars lapt, corrigeer ik dat dus. Dat lijkt me logisch volgen op 'als het aangeleerde wordt nageleefd, valt er niets te corrigeren'.
En klopt, Amy en Arlo kunnen niet altijd loslopen, maar mijn inziens heeft dat heel weinig hiermee te maken.

Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 09:34

Diana schreef: ↑08 apr 2022, 07:58 Bij haar heb ik overigens het gevoel dat het niet alleen of zozeer om een blije baas gaat, maar om acceptatie. Zij wil zo graag geaccepteerd worden, erbij horen, lief gevonden worden.

Dit is overigens mijn ultieme wapen, ik maak al mijn honden daar een soort van behoeftig naar, en dat komt de relatie alleen maar ten goede. Is het belangrijkste citaat op hondengebied dat ik ooit in een goed hondenboek las : 'de belangrijkste beloning voor een hond is de sociale acceptatie van de baas', en dat gebruik (en volgens sommigen waarschijnlijk misbruik) ik heel graag.

Haha, ik had je met Taartje veel succes gewenst

Maar bij mijn andere honden zie ik dat wel ja. Bij Amy in een overtreffende trap, alsof ze bang is dat ik haar nooit meer aan zal kijken als ze iets verkeerds doet, terwijl we het altijd goedmaken en ik heel vergevingsgezind ben. Bij haar zal het iets met haar eveneens best extreme onderdanigheid te maken hebben.

Bonnie F schreef: ↑08 apr 2022, 06:41 Bij Zappa was mijn lichte teleurstelling of afkeuring over zijn gedrag meer dan voldoende om hem 95% van de tijd volkomen in de pas te laten lopen. De baas was zo belangrijk, die moest blij zijn. Dat was soms handig, soms kwetsbaar. De andere 5% was echt lastig. Dat was blijkbaar zo leuk dat zelfs mijn toorn niet altijd hielp. Zo heb ik het jagen op wild er nooit uitgekregen. Ik heb niet alles geprobeerd omdat ik het wild kon vermijden.
Maar goed. Die 95% was geweldig. Zappa was zo in mijn leven ingevoegd dat het dagelijks leven compleet commandoloos was.
God, wat mis ik hem.

Is bijna exact wat ik over Amy had kunnen schrijven. Bij haar heb ik overigens het gevoel dat het niet alleen of zozeer om een blije baas gaat, maar om acceptatie. Zij wil zo graag geaccepteerd worden, erbij horen, lief gevonden worden. Van al mijn honden is zij het meest gevoelig voor correcties en zij haalt na een correctie ook alles uit de kast om het goed te maken. Zij heeft dan ook heel weinig sturing en correcties nodig, want ze loopt de hele dag haar best te doen om mij niet te ontrieven. Maar dat jagen... tja, het is niet dat ze zich niets van mij aantrekt als ik haar op tijd waarschuw, maar eenmaal in volle jachtmodus is ze niet meer bereikbaar, ook niet voor correcties.

Ik gebruik niet veel correcties, omdat ik mijn honden vooral leer wat ik wel wil zien en ze zich daar over het algemeen ook goed aan houden. Een 'nee' of 'uh... wat ben jij aan het doen? ' is hier eigenlijk altijd genoeg. Grappig genoeg is Arlo, die wel heel gevoelig is voor subtiele correcties, toch behoorlijk hardleers. Hij doet het zo weer als ik even uit zicht ben (eten van het aanrecht stelen, uit de kattenbak vreten) terwijl mijn andere honden dat na één correctie eigenlijk nooit meer doen, ook niet als ik uit zicht ben.
Vooral Amy is daar heel zwart-wit in, de rest snapt beter dat bepaalde dingen soms wel mogen en soms niet. Zoals in de keuken komen als ik aan het koken ben, dat mag niet, maar als ik niet in de keuken bezig ben, mogen ze daar wel gewoon komen. Maar nadat ik Amy één keer uit de keuken gedirigeerd heb toen ik aan het koken was (niet eens met een correctie, maar meer met een rustige aanwijzing als 'ga maar even uit de keuken, ik ben hier nu bezig', in de aanleerfase), is ze nooit meer in de keuken geweest. Dat vind ik soms wel lastig, want bij haar moet ik er dus echt heel goed op letten dat zij alles meteen als een voor altijd geldende in steen gebeitelde regel opvat, die ze gewoon voor de zekerheid maar nooit meer overtreedt.

Bij Mila moet ik ook voorzichtig zijn met correcties, omdat die bij haar tot spanning/nervositeit leiden, wat in haar geval juist weer (ander) ongewenst gedrag tot gevolg kan hebben. Amoz klapte er helemaal van dicht en werd er heel ongemakkelijk van. Op dat gebied zijn ze dus allemaal erg gevoelig hier.