Een Hondenleven

Een HUS of dagopvang heb ik nooit overwogen, maar ik had wel een vaste oppas die bij mij in huis kwam voor als ik eens weg moest of op vakantie ging. Al vanaf dat Mila nog vrij jong was, dus de oppas kent Mila heel goed en Mila is een heel makkelijke hond op wandelingen, dus zij mocht Mila ook loslaten. Mila bij andere mensen met honden laten logeren was lastiger, omdat Mila in die situatie juist niet zo makkelijk is. Maar gewoon in eigen huis met een rustig persoon die met haar speelde en wandelde, dat ging altijd prima.
Later werd het wat ingewikkelder toen de roedel groeide. Bij mijn zus liet ik ze allemaal met een gerust hart achter, maar zij heeft zelf ook een hond en kon ze dan dus niet allemaal tegelijk meenemen op wandeling. Amy, Amoz en Taartje mochten sowieso niet los bij anderen. Mijn zus had er dus een dagtaak aan om met alle honden te wandelen, vandaar dat ik alleen als het niet anders kon ze allemaal daarheen bracht, en ik heb het ook wel eens opgesplitst (de helft bij mijn zus, de helft bij mijn huisoppas, etc.), het was in ieder geval altijd een heel geregel. Toch heb ik toen ook geen dagopvang/vakantieopvang overwogen, daar zouden mijn honden namelijk allemaal niet blij van zijn geworden. Onder de hoede van mensen die ik goed ken en die mijn honden ook kennen, van wie ik weet hoe ze met honden omgaan en waar ze bij die specifieke hond op moeten letten, dat vind ik dan toch een fijner idee. Als ik zo iemand vertrouwde met mijn honden, mochten ze er ook mee wandelen (want dan hielden ze zich dus aan mijn aanwijzingen).