Amoz was ook een ontzettend mama's-kindje. Toen ik naar Spanje ging verhuizen, liet ik hem de dag van aankomst in ons nieuwe huis achter bij mijn zus en haar vriend (die hij heel goed kende, bij mijn zus had hij ook al vaker gelogeerd en op beiden was hij echt heel dol) om snel even wat eerste boodschappen te halen. Op het terras achter dichte poortjes, want iets in mij zei al dat los in de tuin misschien nog wel erg raar en onwennig was (en met Amy die overal kan ontsnappen de goden verzoeken). Amoz is toen op de een of andere manier op een onbewaakt ogenblik over de terraspoortjes gesprongen en uit de tuin ontsnapt om achter mij aan te gaan. De vriend van mijn zus zag hem ineens buiten de poort lopen. Zonder na te denken deed hij snel de poort open om achter Amoz aan te gaan, maar dat vond Amoz maar niks en die zette het op een lopen, met de vriend van mijn zus er in paniek achteraan. Toen ik thuiskwam van de winkel, rende hij daar nog steeds ergens rond om Amoz te zoeken. Ik liep een klein stukje de kant op waar ze ergens moesten zijn, floot een keer en daar was Amoz weer, niks aan de hand. De hele stress rondom zijn ontsnapping had ik dus eigenlijk gemist
Dat was ook niet gebeurd als ik er gewoon was geweest, hij heeft het later gelukkig ook nooit meer gedaan. Maar hem de eerste dag daar achterlaten bij mijn zus en haar vriend was blijkbaar iets te veel gevraagd.Van mijn huidige honden is Amy het meest een mama's-kindje. Mila heeft met de meeste vreemden niet veel, maar voelt zich er ook niet slecht bij op haar gemak, terwijl Amy een allemansvriendin is, maar wel als ik erbij ben, anders is ze echt niet snel op haar gemak bij vreemden. Ik kan bijvoorbeeld met wandelen niet zomaar Amy's riem aan iemand anders geven, dan wil ze alleen maar naar mij toe, terwijl Mila met iedereen van het gezelschap meeloopt die met haar speelt en ik haar op bijvoorbeeld een terras ook zo bij mijn gezelschap kan achterlaten als ik even naar de wc moet of zo. Dat kan met Amy niet.