Een Hondenleven

Mellow schreef: ↑13 aug 2022, 08:52 Mijn Nikki was ook niet angstig.
Kreeg haar met 4 maanden en waarbij al haar broertjes en zusjes behandeld werden als zijnde breekbare angstige en overprikkelde ( ) pups zag ik aan Nikki dat ze alles geweldig leuk vond.
Het kon haar niet gek genoeg.
Op dag 2 speelde ze al met de rest van mijn honden, op dag 3 was ze beste vriendinnetjes met de mechelaar roedel van mijn vriendin en ja, ze schrok wel eens van een knalpot en kleine kinderen zag ze niet de humor van in (té onvoorspelbaar) maar de rest was een groot feest.
Dus met een 2 weken liep ze al met een normale (anti aftrek) halsband (ze had een gruwelijke hekel aan het tuig) en een week erna liep ze al los te racen en spelen op een omheind losloopveld.
Haar broertjes en zusjes durfden nog amper een drempel over te stappen om naar buiten te gaan.
Ik kreeg van de stichting commentaar dat ze het tuig nog aan moest en dat ze nog dubbel gezekerd moest en kreeg zelfs het idee dat ze liever hadden gehad dat ze de eerste maand (of 2) niet buiten de tuin was gelaten.
Ivm haar angst en alle prikkels want alle honden waren overprikkeld ivm de stress van de reis etc.
Welke angst? Welke stress?
Ik had ze filmpjes gestuurd waarin je een normale, vrolijke jonge pup zag die alles geweldig vond.
Daar kreeg ik geen enkele positieve opmerking over.
Een hond uit buitenland moest minimaal de eerste 3 maanden met een anti ontsnappingstuig en dubbel gezekerd een paar rondjes om het blok om zo 'te wennen'.
Tja, da's niet mijn manier ik kijk naar de hond en wat die nodig heeft, niet naar de regeltjes van anderen.

Ik lees dat ook vaak en ik krijg daar ook best wel de kriebels van. Het is gewoon geen eenheidsworst en ik heb er om andere redenen ook bedenkingen bij. Ik denk namelijk zelf dat wat je de eerste weken voorschotelt als normaal, 'hoort er gewoon bij', makkelijker geaccepteerd wordt, omdat de hond dan vaak nog alles wat over zich heen laat komen en precies juist aan het ontdekken is wat in dat nieuwe leven normaal ís.
Bijvoorbeeld als het gaat om bezoek ontvangen. Ik lees geregeld dat wordt geadviseerd de eerste weken geen bezoek te ontvangen. Ik snap dat dat stressvol kan zijn voor een buitenlandse hond, maar ik denk dat als je de eerste weken helemaal geen bezoek ontvangt en dan opeens wel, dat het bezoek veel meer als een plotselinge indringer wordt gezien en je veel meer kans hebt op een uitvallende hond. Ik heb juist altijd wel meteen mensen over de vloer gehad, natuurlijk met mate, niet elke dag en niet meteen meerdere personen, en met de instructie om de nieuwe hond volledig te negeren. Het bezoek was dus nooit een bedreiging voor de veilige plek die ons huis was, het was er gewoon net als een meubelstuk en de honden leerden dat ze er niets van te vrezen hadden en niets mee hoefden als ze dat niet wilden. Misschien heb ik gewoon veel mazzel gehad met mijn buitenlandse honden, maar bij hen heeft dat altijd heel goed gewerkt, terwijl Amy en Amoz totaal niet met mensen gesocialiseerd waren en ook angstig waren voor vreemde mensen.
Ook voor wandelen geldt dat volgens mij. Natuurlijk kijk je naar de hond, wat hij aankan en wat hij nodig heeft, maar al mijn honden gingen binnen een paar dagen mee wandelen, behalve Amy omdat ze te ziek was. Als een hond fysiek zijn ei helemaal niet kwijt kan, heb je volgens mij nog veel meer kans op ongewenst gedrag en angsten waar de hond in blijft hangen omdat hij geen uitlaatklep heeft. En nee, dan ging ik uiteraard niet door het centrum van de stad wandelen, maar een rustige boswandeling maken bijvoorbeeld. Bewegen, snuffelen, iets meer van de wereld zien is in mijn ogen een voorwaarde voor een mentaal gezonde hond. En samen dingen ondernemen, samen omgaan met situaties die voor de hond moeilijk zijn, is in mijn ogen ook een grote meerwaarde bij het opbouwen van een vertrouwensband.

Tineke schreef: ↑13 aug 2022, 08:27

Smoushond schreef: ↑13 aug 2022, 08:09
Als je bedenkt hoe een pup moet wennen in zijn nieuwe huis ,met de auto naar nieuwe mensen en nieuwe geuren en zonder de rest van het nest kan je wel bedenken dat een hond uit het buitenland dat nog veel meer moet. Want dan is ook het klimaat anders en de taal en de reis die ze achter de rug hebben is ook vermoeiend dus in die zin snap ik wel dat dat soort honden overprikkeld zijn en overal aan moeten wennen

Dat is echt niet zo voor iedere buitenlandse hond , Jimi draaide direct mee net als Spok en Micron en Woody van mijn dochter.
De buitenlandse hond is niet een standaard hond met angsten en moeite met gewenning.
Die zijn er zeker wel bij maar het is geen absoluut gegeven.
En ik denk dat als dat de insteek is , jij bent angstig jij hebt moeite met wennen, dat zoiets je omgang met een hond kan beïnvloeden.
En zelden op positieve wijze.
Ik zie echt wel wat wangedrag wat onstaan is vanuit de visie jij bent een buitenlandse hond dus angstig en bovenal zielig.
Terwijl gewoon nuchter kijken naar de hond als individu beter is zowel voor de flierefluiter alswel de hond met issues.

Precies. Ook bij een buitenlandse hond speelt volgens mij net als bij een hond uit Nederland mee hoe goed of niet goed de hond van nature met prikkels kan omgaan. Ik geloof heus dat socialisatie daarin ook een rol speelt, immers wat als nieuwe of spannende prikkel wordt ervaren door een hond die totaal niet is gesocialiseerd, is anders dan bij een hond die overal van jongs af aan aan gewend is. Maar daarnaast denk ik dat er ook een genetische component meespeelt en dat sommige honden ofwel gevoeliger zijn voor prikkels of wel meer moeite hebben met/meer tijd nodig hebben voor de verwerking ervan.
Taartje was bomproof en heb ik nooit overprikkeld gezien. Ook Amoz kon, ondanks dat hij echt niks gewend was, eigenlijk heel goed met prikkels omgaan en herstelde overal snel van. Amy is iets gevoeliger en kan dichtklappen als het haar echt te veel wordt, maar ook zij kan eigenlijk meer aan dan Mila en herstelt sneller.
Mila heeft op zich geen moeite met prikkels, maar ze heeft meer rust en tijd nodig om alles te verwerken en ervan bij te komen. Krijgt ze die rust niet, dan wordt ze chagrijnig en krijgt een kort lontje. Ik weet niet of je haar dan overprikkeld moet noemen, ze is dan gewoon heel moe, niet aan haar broodnodige rust toegekomen en dan is alles wat daarna nog komt haar te veel. Dat is wel een resultaat van de combinatie veel prikkels/drukte en te weinig rust. Kan ze wel voldoende rust nemen, dan heeft ze nergens last van en kan ze prima een normale hoeveelheid prikkels aan. Het gaat bij haar dus meer om de balans tussen prikkels en volledige rust dan om alleen de hoeveelheid prikkels.

Al mijn honden zijn overigens relaxter geworden van de verhuizing naar Spanje en de enorm rustige omgeving waar we nu wonen. Het emmertje is zo'n beetje altijd compleet leeg, dus het is ook minder snel vol, waardoor ze meer aankunnen. Alleen bij Taartje merkte ik daarin geen enkel verschil. Fayah lijkt tot nu toe daarin op Taartje, ze is niet snel onder de indruk, vrij laconiek en kan zichzelf overal en altijd prima kalmeren, waardoor ze prikkels dus ook meteen en makkelijk verwerkt en het zich niet opstapelt.