Een Hondenleven

ranetje schreef: ↑09 nov 2023, 17:47

Diana schreef: ↑09 nov 2023, 15:28

ranetje schreef: ↑09 nov 2023, 14:51
Ik vond die Vizsla heel herkenbaar.
Deed me even herinneren aan Claire op die leeftijd.

Type heel veel passie en dan de juiste knoppen zoeken om daar lijn in te brengen.
Kost heel veel zweetdruppeltjes en als je de knopjes vindt, dan heb je ook wat.
Al blijft de verrassing altijd in een hoekje aanwezig en kan zo weer opvlammen

Heel veel passie hoeft natuurlijk niet altijd te betekenen: een totaal gebrek aan beheersing Dat is wel een stuk moeilijker bij honden met veel passie en veel energie, en op een jonge leeftijd zeker nog een work in progress, maar in dit geval zag je dat de hond echt totaal geen rust of beheersing had geleerd, ook niet een beginnetje. Voor een onervaren baas lijkt me dat best een hele kluif.

Als je mij had gezien met kleuter en jeugdige Claire had je je afgevraagd of ik echt wel ervaring had met honden
Het is een dingetje van het type hond.
Bij de Vizsla heb ik ook wel vaker redelijk wanhopige baasjes gezien, die zich echt inspanden en waar je ook nog geen work-in-progress kon vermoeden, terwijl dat er wel degelijk was.
Ik heb het ooit zelf nog eens uitgelegd aan een GT die zich zat af te vragen hoe een Vizsla aan te pakken die ook wat heftig was.

Ik beweer daarmee niet dat deze Vizsla in de film al goed in training was, maar het verschil is in het begin soms moeilijk te zien.
Daarbij opgemerkt dat niet elke Vizsla, niet elke Griffon en ook niet elke Springer Spaniël in de jeugd (en soms ook nog daarna) een doorgeslagen idioot is

Ja, misschien was de baas er serieuzer mee bezig dan het tijdens de korte stukjes in deze aflevering leek. Hij ging in ieder geval naar een hondenschool, waarschijnlijk heeft hij daar toch ook wel andere tips gekregen over hoe wat meer rust en focus in zijn hond te krijgen.

Ik vond het lijken alsof hij daar verder niet zo mee bezig was en het ook 'normaal' vond dat de hond vastgehouden moest worden aan de start en niet zelf kon blijven wachten. Ik ben zelf gewend dat dat soort basisgehoorzaamheid toch wel een vereiste is om überhaupt met agility te beginnen. En dat zijn in de lessen meestal meer dan 50% jonge bordercollies (van 1 tot 3 jaar) met toch ook een behoorlijk grote drive voor het spelletje en het werk.
Ik heb wel de indruk dat dit soort jachthonden vaak pas later wat volwassener en serieuzer worden.

ranetje schreef: ↑09 nov 2023, 14:51

Diana schreef: ↑09 nov 2023, 11:35

CatnDog schreef: ↑08 nov 2023, 19:08
Dat past in mijn ogen exact bij Cesar Millan zijn methodiek. Calm and submissive. Daar mag een hond gewoon niet enthousiast zijn, want... (risico op conflicten, probleemgedrag). Ik snap het idee erachter wel, maar ik zou niet 24/7 zo met mijn hond willen omgaan.

Precies, en ik ook niet. Ik krijg vaak ook een beetje dat 'tikkende tijdbom-gevoel' bij honden die zich zo gedrukt gedragen.
Zo losgeslagen als die Vizsla, daar moet ik persoonlijk ook niet aan denken, maar dat is wel 'what you see is what you get'. Dat zie ik dan toch liever, zeker bijvoorbeeld rondom mijn eigen honden in de situatie dat je ze tegen zou komen met wandelen.

Ik vond die Vizsla heel herkenbaar.
Deed me even herinneren aan Claire op die leeftijd.

Type heel veel passie en dan de juiste knoppen zoeken om daar lijn in te brengen.
Kost heel veel zweetdruppeltjes en als je de knopjes vindt, dan heb je ook wat.
Al blijft de verrassing altijd in een hoekje aanwezig en kan zo weer opvlammen

Heel veel passie hoeft natuurlijk niet altijd te betekenen: een totaal gebrek aan beheersing Dat is wel een stuk moeilijker bij honden met veel passie en veel energie, en op een jonge leeftijd zeker nog een work in progress, maar in dit geval zag je dat de hond echt totaal geen rust of beheersing had geleerd, ook niet een beginnetje. Voor een onervaren baas lijkt me dat best een hele kluif.

Nanna schreef: ↑09 nov 2023, 12:15 Als ik toch mijn honden zou moeten gaan onderdrukken omdat ze anders ‘als een tijdbom’ andere honden of mensen gaan lopen verscheuren…

Waarschijnlijk moet je wel als je negen honden van dat kaliber bij elkaar hebt en los laat lopen tijdens de wandeling. Daarom vind ik het ook niet zo verstandig, ik denk dat haar controle flinterdun is en je kunt je afvragen of het überhaupt in het belang van deze honden is om ze in een dergelijk grote groep te houden.
Gelukkig wonen ze niet bepaald in de buurt

CatnDog schreef: ↑08 nov 2023, 19:08

pioenroos schreef: ↑08 nov 2023, 17:18 Mij stond het vooral tegen dat die roedel van 9 zo gedrukt leek. Het zal ongetwijfeld nodig zijn om te voorkomen dat de vlam in de pan slaat met dit type honden.
Maar ik heb er helemaal geen lol aan als mijn honden er zo bij zouden lopen, aangelijnd of los.
Ze moeten wel luisteren hoor en zoals die vizsla is wel erg van god los en als ik hem zou tegenkomen zou ik ook nijdig worden als hij ons komt lastigvallen. Maar er zat tenminste wel levensvreugde in

Dat past in mijn ogen exact bij Cesar Millan zijn methodiek. Calm and submissive. Daar mag een hond gewoon niet enthousiast zijn, want... (risico op conflicten, probleemgedrag). Ik snap het idee erachter wel, maar ik zou niet 24/7 zo met mijn hond willen omgaan.

Precies, en ik ook niet. Ik krijg vaak ook een beetje dat 'tikkende tijdbom-gevoel' bij honden die zich zo gedrukt gedragen.
Zo losgeslagen als die Vizsla, daar moet ik persoonlijk ook niet aan denken, maar dat is wel 'what you see is what you get'. Dat zie ik dan toch liever, zeker bijvoorbeeld rondom mijn eigen honden in de situatie dat je ze tegen zou komen met wandelen.

malinois schreef: ↑06 nov 2023, 09:10

Diana schreef:

malinois schreef: ↑06 nov 2023, 00:25 Ik kom liever haar tegen met die 9 honden onder controle dan die pipo die minder dan niks over zn hond te vertellen heeft. Ook nooit zal hebben want hij heeft echt geen idee waar t over gaat.

Ik kom ze liever allemaal niet tegen
Zoals ik schreef: ik vond het nogal uitersten. Die losgeslagen Viszla vond ik verder niet gevaarlijk of zo. Mijn honden zouden hem wel superirritant vinden en ik moet er zelf ook niet aan denken zo'n losgeslagen hond te hebben waarvoor zit en blijf al te veel gevraagd is. Maar dat is een kwestie van training en iets waarvan de eigenaar het meeste 'last' heeft (hij leek er niet zo mee te zitten). Niet veel anders dan alle andere losgeslagen labs, goldens etc. die je tijdens een wandeling tegenkomt: irritant, maar meer ook niet.
Zo'n roedel van negen loslopende honden kan natuurlijk in een mum van tijd wel gevaarlijk worden als er één het opeens in zijn bol krijgt. Door hoe de honden op haar zit-commando reageerden, had ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ze echt veel controle over de honden had, maar meer dat ze een kunstje liet zien van het lopen met een roedel niet-trekkende honden.

Juist omdat hij er niet mee zat, heb ik daar echt minder dan niks mee. Met zo'n hond ook zeker niet want dat is hetzelfde als een lompe labrador met een plaat voor zn kop. Hij heeft totaal geen idee wat er fout kan gaan met dat gedrag en hoe.
Zij hield er 1 steeds vast. Dat deed ze niet voor niks denk ik. Ze liep op achteraf stukken waar ze ze los liet, ook niet voor niks. Ze is tenminste iemand die weet wat ze bij zich heeft en wat er fout kan gaan. En dat ze dan onder flink appel lopen dat is dan maar zo, dat is ook nodig als je met zo'n grote groep wandeld. Het heeft mn voorkeur niet maar met zo'n grote groep honden van dit kaliber zou ik t ook op die manier doen: kop dicht en lopen en geen gezeik. Dat kun je niet anders want dan gaat t fout.

Dat laatste denk ik ook wel hoor, ik vind het dan ook niet zo verstandig om met zo'n grote groep te gaan lopen. Vandaar dat ik ze liever niet tegen zou komen. Ik heb niet het idee dat er zeker niets fout zou kunnen gaan als ik naar het filmpje kijk.
Met die Viszla zou ik me daar met mijn honden geen zorgen om maken. Ze zouden hem stom en irritant vinden, maar ik zou niet bang zijn dat er in een mum van tijd iets mis zou kunnen gaan.

malinois schreef: ↑06 nov 2023, 00:25

Diana schreef:

hakunamatata schreef: ↑02 nov 2023, 10:42 Behalve die stuiterbal was het vooral een aflevering vol dominantietheorie trainers met hun quickfix.

Ja, precies dat. Het was wel een mooi contrast van die 9 honden van die Sabeau waarvan meer dan de helft nogal bedrukt meeliep, die zonder enig enthousiasme op haar commando's reageerden en die totaal geen bewegingsvrijheid kregen, naar Harrie die alle ruimte kreeg
Dat werken zonder voer bij het hierkomen wierp ook bepaald geen vruchten af bij de buitenlandse hond met halti.

Ik kom liever haar tegen met die 9 honden onder controle dan die pipo die minder dan niks over zn hond te vertellen heeft. Ook nooit zal hebben want hij heeft echt geen idee waar t over gaat.

Ik kom ze liever allemaal niet tegen
Zoals ik schreef: ik vond het nogal uitersten. Die losgeslagen Viszla vond ik verder niet gevaarlijk of zo. Mijn honden zouden hem wel superirritant vinden en ik moet er zelf ook niet aan denken zo'n losgeslagen hond te hebben waarvoor zit en blijf al te veel gevraagd is. Maar dat is een kwestie van training en iets waarvan de eigenaar het meeste 'last' heeft (hij leek er niet zo mee te zitten). Niet veel anders dan alle andere losgeslagen labs, goldens etc. die je tijdens een wandeling tegenkomt: irritant, maar meer ook niet.
Zo'n roedel van negen loslopende honden kan natuurlijk in een mum van tijd wel gevaarlijk worden als er één het opeens in zijn bol krijgt. Door hoe de honden op haar zit-commando reageerden, had ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ze echt veel controle over de honden had, maar meer dat ze een kunstje liet zien van het lopen met een roedel niet-trekkende honden.

hakunamatata schreef: ↑02 nov 2023, 10:42 Behalve die stuiterbal was het vooral een aflevering vol dominantietheorie trainers met hun quickfix.

Ja, precies dat. Het was wel een mooi contrast van die 9 honden van die Sabeau waarvan meer dan de helft nogal bedrukt meeliep, die zonder enig enthousiasme op haar commando's reageerden en die totaal geen bewegingsvrijheid kregen, naar Harrie die alle ruimte kreeg
Dat werken zonder voer bij het hierkomen wierp ook bepaald geen vruchten af bij de buitenlandse hond met halti.

Mo-yi schreef: ↑18 okt 2023, 23:35

Nanna schreef: ↑18 okt 2023, 23:12 Teckelpup nam de benen.
“Nou moet je even wachten en dan pas roepen”
Ik gillen op de bank. Die loopt gewoon door
En ja hoor, Otto strietste zo de parkeerplaats op.

ja, wachten tot ie even weer aandacht heeft..hee da's gek..een pup in een park met veel afleidingen..waarom geen aandacht? pup weg..nou ga maar halen dan

Ja precies, dat kan prima met de meer baasgerichte rassen, een jonge collie- of herderpup bijvoorbeeld. En dan nog zou ik dat zelf niet met een heel klasje pups in een druk park doen, dat wordt al snel onoverzichtelijk, maar wel gewoon als ik zelf met de pup wandel en het goed in de gaten kan houden.
Maar de zelfstandige types gaan hoe jong dan ook vaak toch gewoon lekker zelf op onderzoek en avontuur. Hier ook laatst iemand met een podencopup van 8 weken die de pup al drie uur kwijt was. Af en toe zag ze de pup ergens in de verte langs scheuren, in de bosjes springen of een zwiepend staartpuntje. Die pup was zich prima aan het vermaken en had daar de baas echt niet bij nodig Ze kwam uiteindelijk met de tong op de grond, helemaal onder het zand ergens weer uit de bosjes gerend toen ze het zelf wel mooi geweest vond

Frootje schreef: ↑28 sep 2023, 19:28

Diana schreef: ↑28 sep 2023, 19:15
Wat Froo heeft meegemaakt als superklein hondje in een asiel is denk ik inderdaad wel echt een soort trauma. Maar in de meeste asielen wordt er gelukkig wel op gelet dat kleine, kwetsbare pups bijvoorbeeld apart zitten met een paar andere kleine pups en/of met een paar lieve, kleine oudjes erbij.

Ja, mij is toen ook gezegd dat Froo gewoon wat pech had gehad dat ze daar in die shelter niet mee opgelet hadden. Aan de andere kant denk ik dat Froo ook gewoon dubbel pech heeft dat ze er qua karakter gevoelig voor was. Haar zusje was daar ook, zelfde formaat, en die is niet bang geworden. Froo is gewoon al een heel overgevoelig hondje. Maar zelfs bij haar en andere honden heb ik wel groei gezien, ze kan immers ook prima aan nieuwe honden in de eigen roedel wennen. Wandelen met Flora die ze niet kende ging ook prima. Helemaal normaal zal ze nooit worden maar het is nu wel leefbaar. Dus ook zij is daarin gegroeid. Ik denk dat je gelijk hebt, het stomste wat we kunnen doen voor onze (buitenlandse) honden is ze zielig gaan zitten vinden.

Jazeker, het karakter speelt natuurlijk ook een enorme rol. Taartje had ook niets van de wereld gezien en kwam van een jager die haar aan een ijzeren ketting van 1 meter hield die in haar nek was ingegroeid, dus ik ga er maar van uit dat ze daar niet superleuk behandeld werd. Maar die hond was niet angstig of onzeker te krijgen, die betrok niets op zichzelf en had een bijzonder optimistisch karakter zonder ooit ergens bang voor te zijn.
Maar ja, dat zien we bij onze honden die van een goede fokker komen die ze alleen maar een fijne basis heeft gegeven net zo goed, dat worden ook allemaal andere honden vanwege karakter en leerervaringen, het zijn geen gekloonde kopieën. Mila is ook een hond die erg gevoelig is en meer aanleg heeft om met angst te reageren bijvoorbeeld. Die had Taartjes vroegere leven echt niet zo zonder kleerscheuren doorstaan. Dus die combinatie van karakter en ervaringen speelt altijd een rol.

Frootje schreef: ↑28 sep 2023, 17:06 Mijn moeder heeft er ook zo een rondlopen uit het buitenland. Hij is niet getraumatiseerd, het is inderdaad gewoon een flink gebrek aan socialisatie. Gevonden op de vuilnisbelt en heeft eigenlijk gewoon nooit wat leren kennen. Toen hij hier kwam was hij enorm angstig, tegenwoordig is hij op z'n hoogst in sommige situaties wat nerveus. Natuurlijk, als ze hem zou meenemen naar een druk evenement zou hij wel echt bang zijn, maar een béétje rekening houden met de limiet van de hond mag natuurlijk wel, gelukkig vinden ze dat soort dingen beide niet leuk. Maar verder moest hij gewoon meedraaien. Hij heeft de tijd gekregen om te groeien maar niet om te miepen. Het is nu gewoon een redelijk makkelijke hond. Niet voor mij maar voor haar zeker wel.

Bij Froo vragen mensen ook altijd of ze zwaar getraumatiseerd is geweest, maar dat valt best mee. Ze is alleen als pup ondersteboven gestampt door alle andere honden (misschien was zo'n kleine pup tussen dat geweld zetten ook niet zo handig ), dus op dat gebied gaat het inderdaad vermoedelijk nooit meer helemaal goed komen, maar verder heeft ze voor zover ik weet nooit wat ernstigs meegemaakt. Gewoon een kleine hond met een klein emmertje. Ik heb altijd wel een beetje het idee dat sommige mensen denken dat alles wat buitenlands is getraumatiseerd moet zijn of zo.



Ik heb net de eerste aflevering gekeken, want ik was toch nieuwsgierig. Ik heb echt heel smakelijk moeten lachen over hoe die gedragsdeskundige zijn halve paniekaanval probeerde te verbergen. Op zo'n hysterisch optimistisch toontje en dan met die hysterisch gehaaste looppas op zoek naar die pup.

Inderdaad. En ik houd heel veel rekening met mijn honden (uit welk land ze dan ook komen) en wat ze wel en niet aankunnen, maar wel met als grondslag dat we daar dan aan gaan werken als het om dagelijkse dingen gaat of angsten die het leven heel erg beperken. Ik neem Arlo ook niet mee naar een druk evenement nee, dat is voor hem ook echt te veel gevraagd. Maar ik ben wel vrij snel met hem begonnen om hem heel rustig en op een voor hem veilige en positieve manier aan dingen bloot te stellen. En soms is dat even spannend, maar ook het overwinnen van iets wat je spannend vindt vergroot het zelfvertrouwen en is weer een positieve ervaring in dat superlege rugzakje. Zolang het maar niet té spannend is en de stappen maar niet té groot zijn. Dus nee, niet miepen, maar gewoon op een normale manier er rekening mee houden dat iedereen, iedere hond en ook ieder mens, zo zijn beperkingen heeft.
Ik denk dat hoe langer je de wereld van de hond zo superklein houdt, hoe groter de stap wordt om die wereld in te gaan.

Amy en Amoz waren in het begin ook geen makkelijke honden, en hoewel Amoz natuurlijk die angstagressie had, denk ik dat hij ook geen trauma had, gewoon erg weinig vertrouwen in mensen. Maar veel mensen die ik tegenkwam in het begin, zeiden dan: 'ach en wee, dat is zeker een heel getraumatiseerde hond, wat zielig, wat zou zo'n beestje toch allemaal hebben meegemaakt, hij is zeker geslagen of mishandeld...' Dat is echt hoe veel mensen dat interpreteren, maar hij had gewoon zes jaar in een asiel gezeten en nog nooit een stap buiten de poorten gezet of een positieve relatie met een mens opgebouwd - natuurlijk vind je dan veel dingen eng, het is net alsof je opeens op een andere planeet bent.

Ik heb natuurlijk in het verleden ook aardig wat honden opgevangen en daar zaten zowel bange als niet-bange honden tussen, maar bij geen enkele hond dacht ik dat er echt sprake was van een trauma. Vaak als mensen dat wel zo benoemen, betekent het ook dat ze er niet mee aan de slag gaan, want ja, trauma. Dat is heel anders dan wanneer je het bekijkt als: dit zijn allemaal dingen die de hond nog moet leren. Hij moet nog gaan ervaren wat het is, dat het geen bedreiging is en hoe met spannende dingen om te gaan en daardoor groeien in zelfvertrouwen.

Wat Froo heeft meegemaakt als superklein hondje in een asiel is denk ik inderdaad wel echt een soort trauma. Maar in de meeste asielen wordt er gelukkig wel op gelet dat kleine, kwetsbare pups bijvoorbeeld apart zitten met een paar andere kleine pups en/of met een paar lieve, kleine oudjes erbij.

Ik stoor me er ook altijd aan als mensen denken dat alle buitenlandse honden bang zijn en trauma's hebben, ik ken meer honden die totaal niet angstig zijn dan honden die wel echt angstig zijn. Maar het stoort me al helemaal bij mensen die dan vervolgens wel voor een buitenlandse hond kiezen en hem de hele dag zielig gaan zitten vinden.

CatnDog schreef: ↑28 sep 2023, 15:33

Diana schreef: ↑28 sep 2023, 15:27 Ik heb de aflevering niet gezien, maar dit is wel heel herkenbaar voor mij ja, en het lijkt wel alsof het meer en meer wordt.
Met medelijden help je je hond niet verder, maar houd je hem klein en zielig. Tenminste, dat denk ik.
Bovendien wordt er altijd heel snel trauma dit, trauma dat geroepen bij buitenlandse honden, terwijl echte trauma's niet zo veel voorkomen, veel vaker is het gewoon een flink gebrek aan socialisatie. Ik denk dan dat je zo'n hond moet helpen om te groeien en de wereld te leren kennen (natuurlijk op een voor de hond te behappen manier), en hem niet in een gouden kooitje op moet sluiten.

Ik durf te wedden dat als ze bijvoorbeeld in jouw roedel terecht was gekomen, dat ze veel sneller was opgeknapt en was mee gaan draaien met het dagelijkse leven.
Je moet af en toe ook gewoon de boodschappen kunnen doen zonder dat de honden meegaan. Dat hoort erbij. Natuurlijk is dat even wennen, maar je hond moet wel de kans krijgen om dat te leren. De mevrouw vertelt dat ze dan 'het huis afbreekt', maar dan zorg je er natuurlijk even voor dat ze toch even op een plek zit (babyhekje in de hal of iets dergelijks als je geen bench wilt gebruiken) waardoor ze dat niet kan doen.

Precies: je hond moet de kans krijgen dingen te leren, te leren omgaan met de (nieuwe) wereld en het leven als huishond. Dat is precies wat me aan dat soort uitspraken en die omgang met honden stoort, dat ik het gevoel heb dat die honden helemaal de kans niet krijgen om iets te leren en om te groeien. Ik vind dat je honden daarmee echt tekort doet en ze onnodig met angsten blijven leven, alsof daar niets aan te doen zou zijn. Natuurlijk is dat bij de enige hond lastiger dan bij de andere en zijn er ook honden waarvan ik denk: die hebben het veel te zwaar vanwege hun angst op een drukke en onoverzichtelijke plek zoals Nederland. Maar bij heel veel honden is nog enorm veel te bereiken, veel meer dan mensen vaak denken. Maar niet als je ze alleen maar als een zielig hoopje slachtoffer behandelt.

CatnDog schreef: ↑28 sep 2023, 15:17

Persistence schreef: ↑27 sep 2023, 23:26 De pocket bully van die man gaat het beste opgevoed worden van deze drie. Hij behandelt hem echt als hond en niet als troetelkind.

Dat denk ik ook.
Toch vond ik de grote berner niet extreem onopgevoed overkomen. Het is niet dat hij zich extreem opdrong of misdroeg.
Ik denk dat het stichtinghondje het meest 'lijdt' onder de manier waarop de eigenares naar haar (was Samal een teef?) kijkt. Het blijft altijd een zielig angstig hondje dat is gered en op de reis naar Nederland zwaar is getraumatiseerd. Doordat ze daar op die manier naar blijft kijken, beperkt ze Sambal in haar vooruitgang. Nu wordt op ieder piepje van Sambal tegemoet gekomen. Ze gaat het huis niet uit omdat ze haar hond niet verder wil traumatiseren. Terwijl non-stichting honden exact dezelfde verlatingsangst kunnen vertonen.

Ik heb de aflevering niet gezien, maar dit is wel heel herkenbaar voor mij ja, en het lijkt wel alsof het meer en meer wordt.
Met medelijden help je je hond niet verder, maar houd je hem klein en zielig. Tenminste, dat denk ik.
Bovendien wordt er altijd heel snel trauma dit, trauma dat geroepen bij buitenlandse honden, terwijl echte trauma's niet zo veel voorkomen, veel vaker is het gewoon een flink gebrek aan socialisatie. Ik denk dan dat je zo'n hond moet helpen om te groeien en de wereld te leren kennen (natuurlijk op een voor de hond te behappen manier), en hem niet in een gouden kooitje op moet sluiten.

CatnDog schreef: ↑23 sep 2023, 17:48

Diana schreef: ↑23 sep 2023, 17:45 Ik denk in ieder geval mensen die het niet erg of juist leuk vinden als een hond ook eigen hobby's heeft waar jij als baas niets mee te maken hebt en ook niets over te zeggen hebt

Voor hondenmensen die stiekem eigenlijk kattenmensen zijn?

Ik ken twee mensen met beagles of die een beagle hebben gehad, maar die lieten hun hond nooit loslopen, dus die categorie heb je ook nog. Voor als je niet over dat engelengeduld en enigszins stalen zenuwen beschikt
Ik ken wel aardig wat mensen met podenco's die zo zijn, en rustig uren gaan staan of zitten wachten op hun hond, terwijl die lekker aan het jagen is. Dat zijn inderdaad heel katachtige honden, dus daarvoor kan jouw redenatie zeker opgaan

CatnDog schreef: ↑23 sep 2023, 17:36

Tineke schreef: ↑23 sep 2023, 14:21

Diana schreef: ↑23 sep 2023, 13:53
Haha, wat erg, dat deed ik met Taartje ook op een landtong omgeven door water en één toegangspoortje
Nou, niet helemaal, ik ging daar niet op een klapstoeltje zitten Ik wandelde ondertussen met mijn andere honden over die landtong en op de terugweg pikte ik Taartje dan weer ergens op. Meestal stond ze op precies dezelfde plek een gangenstelsel te graven als waar ik haar had achtergelaten.

Die man begint ook met wandelen maar als Beagle er dan vandoor gaat dan klapt hij zijn stoeltje uit en gaat zitten

Nu begin ik me af te vragen wat voor type mensen voor een beagle kiezen. Zijn ze geduldiger dan de gemiddelde hondenbezitter? Zijn ze minder snel bezorgd dan de gemiddelde hondenbezitter? Hebben ze minder behoefte aan interactie met hun hond dan de gemiddelde hondenbezitter?

Ik denk in ieder geval mensen die het niet erg of juist leuk vinden als een hond ook eigen hobby's heeft waar jij als baas niets mee te maken hebt en ook niets over te zeggen hebt

Tineke schreef: ↑23 sep 2023, 13:45

Sterre schreef: ↑21 sep 2023, 10:09 Jaren geleden had ik een Weimaraner. Super gehoorzaam. Ik wandelde wel eens met iemand met een beagle. Die liet ze ook los. Ze zei dan als haar staartje recht omhoog staat dan weet ik het wel dan kan ik het vergeten en zie uiteindelijk alleen het witte puntje van haar staart. De beagle had een penning om met haar telefoonnummer. Als ze hem dan smeerde zei ze ik ga naar huis wachten tot ik gebeld wordt. Want de beagle ging meestal een tuin of een huis in en dan belde die mensen naar de eigenaar. Mijn weimaraner ging nooit uit zicht dus ik kon me niet voorstellen dat ze er zo rustig onder bleef en de beagle toch elke keer weer los liet lopen en haar steeds weer ophaalde. Maar ja de beagle had bij haar een superleventje. Ik had haar echt nooit meer los laten lopen.

Hier in de buurt iemand met een beagle die laat hij los op een eiland en dan is het wachten tot hij weer terugkomt.
Daarom heeft hij altijd een klapstoel bij zich en dan zit hij daarop, op het bruggetje de enige toegangsweg tot het eiland.

Haha, wat erg, dat deed ik met Taartje ook op een landtong omgeven door water en één toegangspoortje
Nou, niet helemaal, ik ging daar niet op een klapstoeltje zitten Ik wandelde ondertussen met mijn andere honden over die landtong en op de terugweg pikte ik Taartje dan weer ergens op. Meestal stond ze op precies dezelfde plek een gangenstelsel te graven als waar ik haar had achtergelaten.