Een Hondenleven

Nanna schreef: ↑24 jun 2024, 14:57 @Diana Ja, maar het is mijn hond niet Zoon vindt het daadwerkelijk leuk om zoveel met hem bezig te zijn, het ontspant hem. Ik kan moeilijk zeggen dat hij dat moet afbouwen omdat wij er niet aan tegemoet kunnen komen
Maar goed, zo is het prima opgelost. Django komt gewoon iedere donderdag met kleindochter mee en heel soms een weekend. Dat gaat perfect.
Alleen voor langere periodes gaat ie dan naar een mevrouw die er ook zoveel mee schijnt te doen. Bon.

Nee, hehe, voor een hond van een ander kun je dat niet bepalen, en logisch dat je dat iets te veel gevraagd vindt voor langere tijd. Dat zou ik ook vinden als ik langere tijd op een hond moest passen die gewend was om drie uur per dag te lopen.

Volgens mij is het vaak grotendeels inderdaad een kwestie van wat ze gewend zijn.
Natuurlijk heb je honden met een (veel) hoger energielevel en veel meer werklust, maar als honden eraan zijn gewend dat daar altijd aan tegemoet wordt gekomen, en je hebt een hond waarbij die energie en werklust een soort van oneindig zijn, dan krijg je er ook echt last van als dat eens een keertje niet kan.
Mila was in iets mindere mate ook wel zo als jonge hond, vooral wat betreft behoefte aan mentale uitdaging. Die werd nerveus, té aanwezig, vocaal, rusteloos, bij elke beweging klaar in de startblokken als ze mentaal haar ei niet voldoende kwijt was en leek wat dat betreft onverzadigbaar. Maar dat had ik ook zelf veroorzaakt. Toen ik de wandelingen hoofdzakelijk ontspannend maakte (geen bal meer mee, niet trainen, gewoon lekker hond zijn en vrij snuffelen, rennen en spelen), dagelijks vaste korte trainingssessies en speelmomenten deed, alles altijd met een heel duidelijk begin- en eindsignaal, en het voor haar dus héél duidelijk was wat ze wel en niet kon verwachten, verdween dat onverzadigbare op den duur ook. Zij was altijd klaar voor actie omdat ze dacht dat er elk moment actie kon komen, en omdat ik zag dat zij actie nodig had, voldeed ik daar ook aan. Met een hond die niets liever doet dan voor je werken, werd dat een vicieuze cirkel van steeds meer en langer en het leek nooit écht genoeg, ze wilde altijd wel meer.
We hebben wel door een zuur appeltje heen moeten bijten om uit die vicieuze cirkel te komen, maar daarna was het leven voor ons beiden wel een stuk meer ontspannen.