blondie schreef: ↑18 aug 2024, 13:30
Ik vind het een lastige stelling.
Is grenzen opzoeken hetzelfde als een hond uitdagen bijvoorbeeld?
Bij de herders voorheen en ook bij Aki daagden we uit, voor training met pakwerk en al ben ik daar met Aki nooit in doorgegaan dat stukje drive zat/zit sowieso in hem, dus daar daagde ik/we hem in uit ook om te zien hoe hij daar dan op reageerde, en dus aan te leren dat er een grens door ons werd gesteld aan de mate van kracht en drift.
Hij houdt wel van een robbertje flink stoeien, maar nog steeds kan hij doorslaan. Als een manspersoon, die vaak geneigd zijn om even gek te doen met hem, dan wat heftiger doet merken wij wanneer het tijd wordt om het spelletje te stoppen en dat lukt ook omdat die grens al vanaf jong af aan bekend is, en tijdig dus naar een stop gaat.
Bij Chara en Glory daagden we wat uit om spel uit te lokken zodat ze zich wat vrijer gingen voelen in de omgang met ons, Glory was daarin erg terughoudend en durfde niet goed, maar die komt tegenwoordig ook al wat losser.
Chara hapte en kon soms echt de tanden in je hand zetten als haar iets niet zinde in begin dat ze hier was of vrij rap dingen/posities claimen we hoefden niet eens grenzen op te zoeken, maar wel te verleggen bij haar. Volgens mij gingen we toen niet over haar grenzen heen, maar door anders te doen leerde zij zelf over de grens heen te stappen. Toen ze wat meer gewend was, en qua gestel ook beter in de vel kwam te zitten ben ik wel bewust met dat happen en bijten aan de gang gegaan, die grens was voor mij toen bereikt om ook te zien of zij zou blijven bijten als het haar zo uit kwam, of dat dat om te buigen was. Gelukkig het laatste, dus kon en kan visite en vreemd volk haar gewoon aaien zonder dat ik nu nog twijfel heb over haar betrouwbaarheid.
Verder net als Diana eigenlijk. Als honden een angst aan durven geven, dan ga ik samen zien of de angst omgezet kan worden in vertrouwen. Ik zie dat niet als een grens over gaan.
Kain de kat en Chara hebben het niet zo op borstelen, maar met hun lange vachten moet dat gewoon. Chara is nog te overreden, Kaïn moet ik in een houtgreep nemen en rap een borstel eroverheen halen anders lig ik open of lukt het borstelen gewoon niet. Daarna snoepje erin, idem met medicatie. Beetpakken, pil in de keel wrijven laten slikken en weer los, vriendelijke manieren geprobeerd maar die verdomd het gewoon dus dan maar over die grens heen eens in de zoveel maanden.
Ja, soms moeten dingen gewoon, als het om medische zaken gaat kun je vaak natuurlijk niet lang wachten en dan hou ik ook niet van aanmodderen, dan liever snel, huppa en klaar en daarna iets leuks. Met Amy moest ik dat bijvoorbeeld doen toen ze net bij mij was; haar nagels waren door de Leishmania zo lang dat ze niet normaal kon lopen, maar het knippen vond ze eng. Dat heb ik toen uiteraard wel doorgezet, wel met veel snoep naderhand en steeds maar een paar nagels per keer, want dat kon gewoon niet wachten. Nadeel is wel dat nagelknippen voor altijd een negatieve lading heeft gehouden voor haar. Ze laat alles toe, maar vindt het echt niet prettig. Bij Arlo heb ik het wel heel rustig op kunnen bouwen in een spelvorm, waarbij ik niet over zijn grenzen ging, en hij vindt nagelknippen nu superleuk
Hij komt blij aanrennen als hij ziet dat ik de nagelschaar in mijn hand heb en dat is precies hoe ik het graag zie.
Ik ben ook heel bewust met die grenzen bezig geweest bij Amoz, omdat hij een verleden had van angstagressie als er over zijn grenzen heen gegaan werd. Puur en alleen door niet over zijn grenzen te gaan, maar wel consequent en doortastend te zijn, is die angstagressie bij hem helemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij heeft gelukkig in het eerste 1,5 jaar nooit iets medisch gemankeerd, waardoor ik met hem dierenartstraining kon doen. Daar werd hij vertrouwd gemaakt met veelvoorkomende handelingen - wederom binnen de grenzen van wat hij nog prettig vond, en dus met stukje bij beetje oprekken van die grenzen - en daardoor was dat uiteindelijk allemaal ook geen probleem voor hem.
Ook op straat zorgde ik het eerste jaar dat ik altijd tussen hem en voorbijgangers in liep en ging er als het kon met een flinke bocht omheen, zodat mensen hem nooit opeens konden aanraken. 