Ybbihs schreef: ↑27 okt 2024, 23:24
Diana schreef: ↑27 okt 2024, 18:37
Mijn ervaring is dat het enorm verschilt per hond.
Ik ben zelf helemaal niet schrikkerig of snel onder de indruk van dingen en doorgaans de rust zelve. En bij Fayah, Amy en Arlo - en voorheen ook Amoz - merk ik dat dat een positief effect heeft als ze ergens even flink van schrikken of iets eng vinden. Dat zijn ook allemaal honden die normaal (vlot) herstellen van schrik, nergens in blijven hangen en ook naar elkaar kijken om de reactie van de andere honden te peilen. Ze zien dat de andere honden ontspannen blijven en dat geeft ze steun of ze volgen dat voorbeeld.
Mila is een compleet ander verhaal. Als zij ergens echt bang voor is, is het meteen veel heftiger en reageert ze dusdanig hysterisch dat niets meer binnenkomt. Baasje dat gewoon rustig is: maakt geen enkel verschil. Andere honden die niet reageren of niet bang zijn: merkt ze niet eens. Totaal onbereikbaar is ze dan, alsof ze blind en doof is en ze kan dan ook niet meer kalmeren. Ook generaliseert ze enorm met álles wat ze maar kan verbinden aan hetgeen haar angst heeft aangejaagd. Uiteindelijk ben ik daar wel doorheen gekomen doordat ik haar angsten en reacties beter ging begrijpen en natuurlijk al doende er achter kwam wat wél werkte voor haar: direct bij een schrikreactie gaan counter conditioneren, zodat de paniek niet zo hoog meer opliep. Juist wél nadrukkelijk aandacht besteden aan wat haar bang maakt, en dat voor haar behapbaar maken. Dat gaf haar ook veel meer vertrouwen in mij, alsof ze blij was dat ik haar eindelijk begreep.
Daarnaast hebben we gewerkt aan haar algemene zelfvertrouwen, vertrouwen in haar lichaam en aan haar zelfbeheersing. Al die angsten zijn nu eigenlijk helemaal weg of dusdanig minimaal aanwezig dat ik haar gewoon kan kalmeren door te zeggen dat ze maar even rustig in de mand moet gaan liggen. Haar herstelvermogen is nu ook veel beter, maar dat heeft wel echt jaren geduurd, en het kost haar allemaal nog steeds meer moeite dan bij mijn andere honden, die op dat gebied gewoon niet zo labiel en neurotisch zijn
Taartje was het tegenovergestelde: die was nooit ergens bang voor, schrok ook nooit ergens van en was totaal niet van haar stuk te brengen. Maar net als Mila was zij daarin ook nauwelijks te beïnvloeden en heel autonoom. Zij keek echt niet naar de andere honden, wat ik bijvoorbeeld Fayah en Arlo best vaak zie doen, zij was totaal geen volger - al was zij alleen op de wereld geweest, dan was ze nog steeds nergens bang voor geweest
Jouw verhaal van Mila is echt Lou 1op1, inclusief het traject.
En dan een Snucky die als er al iets spannend is, binnen 2 seconden zn schouders ophaalt en weer doorgaat. Die buiten bij het horen van geknal naar me toe komt rennen, want dat kent hij van Lou maar hij springt dan wat om me heen en rent weer verder. Binnen springt.hij op, gromt een keer, kijkt rond, ziet ons niet reageren en gaat weer liggen.
Ja, het is heel makkelijk gezegd: je moet gewoon rust en duidelijkheid brengen, en mijn andere honden reageren inderdaad uitstekend op zo'n kalme, no nonsense aanpak. Arlo is bijvoorbeeld echt geen held, maar die gedijt wel heel goed op rust, duidelijkheid en daadkracht en zag ik met de dag groeien, stoerder worden en meer vertrouwen krijgen, ook in mij. Die heeft dan ook een prima herstelvermogen: ook als hij heel erg schrok was hij dat een halve minuut later alweer helemaal vergeten. Gewoon door er te zijn, kan ik hem kalm door elke situatie loodsen die hij spannend vindt. Maar zo werkt het bij Mila helaas totaal niet.
Ik ben helemaal niet van het 'aaaah, zielig' en help mijn honden liever groeien om hun angsten te overwinnen en meer vertrouwen te krijgen, vooral ook in zichzelf. Bij Mila kwam de echte vooruitgang pas toen ik zelf juist aandacht ging vestigen op dingen waar ze bang voor was. Daardoor werd ze er niet zo door overvallen, werd het allemaal wat voorspelbaarder voor haar en konden we het echt sámen aangaan, stapje voor stapje. Maar daarvoor moest ik wel eerst beamen dat die angsten reëel waren en zeker niet reageren alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Als je bij Mila ook maar enigszins forceert of haar vraagt om iets te doen wat ze op dat moment gewoon niet kán, is dat alleen maar extra druk voor haar die haar paniek verergert en bevestigt. Wat ze wel altijd heeft gedaan is direct naar mij toe komen als ze schrok en dan probeerde ze zich letterlijk ín mij te wurmen - wat natuurlijk nooit kan en niets oplost als het gaat om vuurwerk dat je nog steeds hoort als je in mijn nek zit.
Maar het betekende ook dat ze van mij een oplossing en hulp verwachtte, dus er was wel een ingang naar het samen wat aan die angsten gaan doen.
Om een heel concreet voorbeeld te noemen: er kleppert buiten door de wind een poortje en Mila schrikt van dat geluid. Wat ik dan
niet moet doen, is helemaal niets doen (meestal hoor ik dat soort dingen zelf niet eens en mijn andere honden reageren er al helemaal niet op). Dan raakt ze in paniek, gaat op mij klimmen, en aangezien de angst daardoor blijkbaar niet minder wordt, probeert ze op mijn hoofd te klimmen, in de boekenkast, op de tafel, om uiteindelijk alleen maar hysterischer te worden. Haar gewoon even op schoot nemen en vasthouden maakt de paniek niet kleiner, elk commando dat je geeft (ga maar liggen o.i.d.) maakt de paniek juist groter, want is extra druk: ze wil wel graag doen wat je zegt, maar ze kán het niet. Wat ik
wel moet doen, is meteen opstaan, eerst zelf gaan kijken naar de herkomst van het geluid, dan Mila laten zien dat het een poortje is dat klappert en haar direct counter conditioneren op dat klepperende geluid en ook op alles wat daaraan voorafging (piepende scharnieren, rammelend slotje) en dan is er in een paar sessies totaal geen angst meer en is ze daar echt 100% overheen.
Al met al is het wel opmerkelijk dat mijn totaal niet gesocialiseerde buitenlanders op dat gebied vele en vele malen makkelijker waren en zijn dan Mila.
