Ik vind ze slim, vrolijk, werklustig enorm goed trainbaar, baasgericht op een heerlijke niet slaafse manier, je kunt op ze mopperen als je chagrijnig bent, ze zijn niet snel onder de indruk en ze moeten altijd bij me in de buurt liggen, tegen me aan of op me liggen. En als ik er niet ben vindt je bv Perry meestal in een tas, jas of trui van mij terug.
Ze staan gewoon uit als ik ook uit sta en aan als ik aan sta.
En keffen of hysterisch naar andere honden zijn ze hier ook nooit, dat is er zo uitgetraind.
Perry kan overal mee naar toe, bemoeit zich met geen hond. Rupert is geen vechtersbaas speelt met de meeste honden maar is wat onzeker, en Herbert is vooral een heel blij ei tegen alles wat leeft. Behalve wild en ongedierte dat moet dood, vinden ze allemaal, maar ja als pa & ma en opa's en oma's jagen op vos en zwijn is dat logisch.
Ik kan dan weer niks met Frank de Corgi, mijn god wat een sketterbek is dat, ik krijg het er niet uit, probeer haar nu al twee en een half jaar het blaffen af te leren....kansloos. En als je ff op haar moppert is ze meteen de weg kwijt.
Ja de plantenspuit helpt, maar op straat probeert ze het altijd. En dat vind ik het grote voordeel van die terriërs, als ze iets kennen is het duidelijk en klaar. Die herders proberen het steeds toch weer even uit. En zijn qua karakter veel gevoeliger, meer bezig met jou.
De terriërs denken volgens mij gewoon;" wat doet ze raar? O, ze zal wel chagrijnig zijn of zo, gaat wel weer over..
De herders zijn meer van: " wat doet ze raar? Wat is er, wat is er, wat is er, kan ik er wat aan doen, kan ik er wat aan doen, kan ik er wat aan doen
Ik gooi het er maar op dat mijn karakter gewoon goed past bij een terriër en dat ik ze daarom zo makkelijk vind.
. 
en dan ineens een aaah bedoel je dat ik stil moet zijn? En dan gaan we in stilte aan de wandel.