Een Hondenleven

"Setting up for success" zie ik vooral veel terug als het gaat om de eerste fasen van iets aanleren, waarbij je de setting zo maakt dat de hond relatief weinig keuze heeft anders dan het gewenste gedrag vertonen (of niet de keuze heeft om het ongewenste gedrag te vertonen). Dit maakt dat je de eerste verbindingen ten aanzien van welk gedrag iets oplevert makkelijker maakt voordat je de setting lastiger gaat maken.

Foutloos leren vind ik daarbij niet helemaal de correcte term, want als de hond nooit een fout zou kunnen maken, is het ook lastiger te differentieren wat wel en wat niet. Waarbij je de 2 uitersten hebt in leren: de hond (bewust) de fout in laten gaan en dat keihard afstraffen vs. alles managen waarbij de hond nooit een fout kan maken. Het eerste zijn we inmiddels gelukkig vanaf gestapt, het tweede is een utopie want je kan van z'n lang zal ze leven niet alles controleren.

Dus ik houd meestal aan: je begint in een zo makkelijk mogelijke setting waarbij fouten maken minder makkelijk gebeurt of minder gevolgen heeft en van daaruit ga je de setting lastiger maken waardoor de hond al veel meer ervaring heeft met wat hij wel moet doen voordat hij ook nog rekening moet houden met wat er allemaal nog meer kan