Een Hondenleven

Kenji was een makkelijke pup en een makkelijke puber. Wat ik vooral merkte was dat hij mentaal sterker werd en hij daardoor meer aan kon, dat was binnen de voorbereiding voor de sport wel lastig managen met een fysiek ontzettend slungelig lijf. Djalu kreeg wat meer interesse in andere teefjes en daardoor waren z'n oren nog wel eens stuk bij het loslopen. Ook had hij makkelijker last van prikkels en was focus op mij een dingetje met trainen dus daarin hebben we in groepen een stapje terug moeten doen.

Ik heb eigenlijk met beide mannen weinig last gehad van de puberteit of het niet zozeer als een hele lastige periode ervaren qua gedrag. Wat wel echt een ding was, was het gewicht. Djalu was op een bepaald moment gewoon echt mager ondanks dat ik hem maximaal liet eten (moeilijke eter, hij stopte vanzelf als hij vond dat het teveel was) en Kenji hield ik met veel moeite en veel extra's schraal. Ik hoor dat vaker bij jonge reuen juist als die hormoonpiek komt