De afgelopen week was een rollercoaster. Ik wilde Opoe verder lijden besparen dus heb een week geleden de beslissing genomen waar elke huisdiereigenaar tegenop ziet.
Het is goed zo... Maar wat als? Heb ik wel voldoende gedaan? Gaat het echt niet meer? Ben ik niet te vroeg? Maar ze heeft geen pijn. Ze is ook heus wel blij.
Dat zijn zaken die de afgelopen week door mij heen gingen. Emotioneel en rationeel zat ik in de knoop.
Ik heb Opoe opgenomen in ons huishouden zonder enige verwachting van haar te hebben. Ik wilde haar alleen maar gelukkig maken en een warm huis bieden. Dat is me in de korte tijd die ze hier is geweest gelukt. Ik ben nog steeds blij dat ik haar heb opgenomen en haar alle zorg heb kunnen geven die ze nodig had en verdiende.
Helaas werd ze toch minder gelukkig, steeds meer verward en moest ze op redelijke termijn naar alle waarschijnlijkheid weer onder narcose om haar laatste paar tanden te laten trekken.
Vanaf nu zou het alleen maar slechter worden, en daarvoor heb ik haar niet opgenomen.
Ik wilde haar leven niet rekken omdat ik haar nog niet wilde missen.
Ik wilde dat ze wist hoe het zou zijn om in een huis te leven waar vrijwel alles mag, waar de kachel aan staat, waar je lekkere slaapplekjes hebt, je gek kan doen, waar je altijd voldoende te eten krijgt en waar er altijd goed voor je wordt gezorgd. Dat heeft ze al die tijd gekregen. En nu was daar dan het laatste stukje goede zorg. Haar verder lijden besparen, het is goed zo.
Opoe is vandaag vredig ingeslapen en is 12 tot 16 jaar oud geworden.
Rust zacht Opoe
En vanmiddag toen ik thuis kwam stond er maar 1 hondje tegen me te krijsen ipv 2 hondjes. Eten geven aan 2 honden ipv 3.