Een Hondenleven

Het ging hier aardig los. Flinke klappen ook wel. Droef en Izzy geven er weinig op behalve dat Droef elke oudjaarsdag veranderd in een chagrijnige oude man die loopt te mopperen want hij wil slapen.

Voor Roderick was het de eerste keer. Hij vond het in de loop van de dag toch wel wat spannend worden allemaal maar geen paniek, hij wilde alleen af en toe wat steun en graag tegen 1 van ons aan liggen dan was er niks aan de hand. Helaas had hij ook weer buikpijn en dus diarree, dat hielp allemaal niet echt. Maar buiten dat heeft hij het keurig gedaan rond 21.00/21.30 zijn we nog buiten geweest voor een plas en poep. Ik had Izzy en Roderick samen meegenomen omdat Izzy de meest bomproof hond van allemaal is(van het type dat om 00.00 met de baas in de achtertuin vuurwerk gaat staan kijken zonder ook maar een krimp te geven), dat ging prima maar naar mijn idee kon het wel beter dus toen het ergste rond 02.00 voorbij was heb ik Droef en Roderick samen meegenomen en daar haalde hij veel meer steun uit, strak tussen mij en Droef in lopen en dan kan er niks gebeuren al brand de hele wereld af.

Ik doe er niks aan. Izzy boeit het minder dan niks. Droef begint het rond 23.00 uur zat te worden dat hij steeds weer wakker wordt en begint dan te mopperen tot we eindelijk eens kunnen gaan slapen. Geen stress overigens, echt mopperen want zijn slaap ik hem best wel heilig, altijd al zo geweest.
Voor Roderick is het de eerste oud en nieuw, tot nu toe reageert hij er of niet op of hij luistert even en kijkt om zich heen, haalt zijn schouders op en gaat weer verder met zijn leven, het scheelt ook wel enorm dat er 2 honden zijn die op dit vlak vreselijk stabiel zijn en daar kijkt hij het mooi vanaf.

Kat Sjimmie vindt het allemaal niet zo geweldig maar veel meer dan een eigen plekje waar hij een beetje kan schuilen indien nodig heeft hij niet nodig. Wanneer het weer rustiger is gaat iedereen weer over tot de orde van de dag.