Een Hondenleven

Noa is wel naar allerlei trimmers geweest. Ze had een gruwelijke hekel aan als ik het deed, bij de trimmers ging het beter (ik ben er een aantal keer bij geweest). We hadden een trimster aan huis, maar die werd aan het eind steeds minder vriendelijk en netjes werkend. Die kwam oorspronkelijk voor Boris nadat hij tot twee keer toe hardhandig behandeld was bij de trimster (aangeven dat hij in verband met het vervilten helaas geschoren moest worden, maar dan toch maar ontvilt hebben want dat was mooier. We hebben maanden niet aan zijn voorpoten mogen zitten. En de keer erop bij een andere trimster ook niet goed gegaan, daarna de trimster aan huis en de laatste 2 jaar doet mijn moeder het zelf, hij is nu ruim 14 jaar), maar Noa heb ik er ook een aantal keer door laten knippen.

Rosita heeft haar onder andere getrimd, maar ook de trainster van de hondenschool (kynodogs, Wageningen) die een trimsalon opende, de dierenartsassistente van de kliniek waar we altijd kwamen en een salon die door de hondenschool in H'sluis aangeraden werd. Die trainde bij haar met haar poedels en was zeer vaardig met de clicker, en zette dat ook in met de salonhonden. De laatste 1.5 jaar van haar leven werd het ineens trimmen echter te zwaar voor haar en deed ik het in sessies van 5-8 minuten, al zittend op de bank. Nog steeds niet leuk, maar met het toen aangeschafte scheerapparaat haalbaar (Aesculap Akkurata), al bleef haar kop een drama (en niet optioneel, want los van dat ik die baardharen uitwringen na iedere drinkbeurt vies vond, kon ik haar ogen ook niet goed druppelen bij langer haar, wat nodig was door de verminderde knipperrelfex).

Het bleef niet leuk, maar bij de trimsalons was het voor haar wel een stuk haalbaarder dan als ik het zelf deed.