Een Hondenleven

Bedankt voor alle lieve reacties. Ik geniet zeker van deze laatste weken. Ik werk de komende weken om die reden ook minimaal, om alle tijd voor haar te hebben. Zeker ook omdat ze alleen blijven steeds lastiger begint te vinden, terwijl dit vroeger nooit een probleem is geweest.

Hoewel ik ook relatief veel problemen hoor bij middenslagjes en bij abrikoos/rood (t.o.v. van andere kleurslagen en grotes), heeft Noa's aandoening daar niets mee te maken. Zover bekend is hij niet erfelijk en dus ook niet rasgebonden en komt het per jaar maar bij 10-15 honden in Nederland voor (alles bij elkaar dus). De meeste honden met deze aandoening halen de 1 jaar niet, ze is dus relatief heel oud geworden al.

Noa heeft aangeboren hersenatrofie aan haar kleine en waarschijnlijk ook de grote hersenen. Hierdoor krijgt ze steeds meer uitvalsklachten. Gelukkig wordt ze er ook dommig van en was tot voor kort haar levensstandaard ruimschoots voldoende, ze was een blij ei waarvoor de (steeds kleiner wordende) wereld steeds meer een ontdekking werd. Ze wordt ook als het ware heel sterk versneld oud en haar behoeftes worden ook steeds beperkter. Lekker door de tuin scharrelen is nu ook al een uitje.

Op het moment heeft ze steeds meer grijze dagen. Ze zijn niet goed, ze zijn niet slecht, ze is. Maar die extra grijze dagen gaan wel ten koste van haar goede dagen. En dus wordt het in oktober tijd om afscheid van haar te nemen.

Ik heb altijd gezegd, als ze het niet meer leuk vindt, niet meer blij is, is het klaar. En ik zie dat dit nu langzaam dichterbij aan het komen is en eigenlijk wil ik het wat daarvoor al beëindigen, liever een week "te vroeg" dan een dag te laat. Of het midden oktober wordt of eind oktober, of misschien dat ik over 1.5 week al zeg dat het klaar is, dat weet ik nu nog niet. Voor nu is ze het grootste gedeelte van de tijd nog wel gelukkig, maar je ziet de spoeling werd steeds dunner worden.

Ik heb uiteraard in de tussentijd meerdere malen met de dierenarts overlegd en zij zagen ook heel duidelijk steeds weer een gelukkige en niet-lijdende hond, zelfs al kreeg ze steeds meer afwijkingen (die ik ook duidelijk benoemd heb aan ze).

15-20 minuten. En dan is ze moe.



Het is aftellen, alles wordt te veel. En dan worden regels dus fluïde.
Regels zoals niet in de box komen waar gemest wordt.
Of geen paardenpoep eten.

Als het niet schadelijk is voor haar en het kan enigszins, dan mag het.
En geniet ik van ieder moment dat ik nog met haar heb.