Als ik het zo lees dan is zijn karakter vele malen bepalender dan welke socialisatie ook, bij volwassenen zoekt hij immers ook juist de mensen uit die hem met rust laten en zijn eigen tempo laten bepalen. Hoe je het ook gedaan had, je had van hem nooit die gezellige speelhond voor (niet eigen) kinderen kunnen maken. Dat wordt dan toch een labrador aanschaffenLothian schreef: ↑01 jan 2022, 20:00Dit is denk ik bij mij ook wel gebeurd. Ik heb niet heel veel kleine kinderen in mijn omgeving maar er zijn er wel een aantal langsgeweest en dat was leuk en lief maar toch kwam er ook een moment dat zo'n kindje dan opeens enthousiast een paar snelle passen naar Taro toe zette met een blij "HONDJE". Taro was dan héél snel weg en inderdaad, daar stonden geen 20 leuke, ontspannen momenten tegenover.
Het is ook geen groot probleem. Eigenlijk een vrij minimaal probleem. Maar ik had het wel leuk gevonden Foor De Kids als we één gezellige speelhond hadden gehad, want die zeldzame exemplaren in de familie heb ik als kind zo van genoten.
Nou ja. Ze pakken de Playstation maar.
Taro is een enorme schoothoer, maar een beetje als een kat, mensen die hij een paar keer ontmoet heeft en die hem vooral negeerden zijn PERFECT om bij op schoot te wippenlaten dat nou net mensen zijn die niks met honden hebben, zoals mijn vader. Krijg je eerst een tong op je smoel en daarna die anus in je gezicht.
.En qua kinderen eng vinden denk ik die momenten dat een kind precies deed wat hij niet wilde en juist eng vond (snelle passen op hem af met zo'n gil erbij) veel meer invloed hebben dan wat je 'goed' had kunnen maken door vaker contact met kinderen. Als ik even in gedachten hou wat ook in het andere topic geschreven is dan is het handig dat ze weleens kinderen zien zodat ze weten dat dat bestaat en 'normaal' is, maar dat mag ook (of misschien liever zelfs) gewoon op straat in het (op grote afstand) passeren zijn, zonder contact.