Terug naar “Willem, polyartritis. Steeds beter en weer lekker gegraven”
Ja hij maakte er echt werk van, hij heef de ruïne gelijk weer tot een redelijk hol gemaakt
.Nee dat kan niet meer hè, ik kan me voorstellen dat z'n spieren snel verzuurd zijn en z'n pezen een beetje kort door de lange inactiviteit maar geen pijn in gewrichten. Hij kan echt weer lekker bwegen.
Dat is ook z'n bijnaam
(aap/apie).Ik heb de momenten dat hij helemaal uit zicht was eruit geknipt, anders zit je zo lang naar een stilleven te kijken
. In totaal was hij denk een minuut of drie bezig en het zag er al zo goed als normaal uit 
Jawel!!!! Ik zal hem even opzoeken.
en nu echt langer dan een paar seconden. Hij verdween zelfs helemaal in het hol, ik stond in stilte te juichen 
.Gek hoe dat werkt, misschien heeft Willem daar inderdaad ook nog last van.
Inderdaad
. . Hij was uitgeweest, had gegeten en gedronken en toch lag hij me aan te kijken (dan wil hij iets van me, maar wat kon er nog zijn 
). Uiteindelijk zag ik het stompje van een kluif liggen onder de waterbak, zou dat het dan zijn? Ja hoor, die bleek hij héél graag te willen hebben maar zelf niet te durven pakken. Hij heeft hem blij opgekloven.
. Aparte houding wel van Willem, heb hem nog nooit zo zien liggen op die helling maar hij leek het wel prettig te vinden
Jammer!
Ik wist dat hij niet lang gegraven had maar bij nader inzien was 'minder dan een minuut' ongeveer vijf seconden
. Maar toch is het weer een stap vooruit!
. Ik had hem mee naar buiten genomen, samen een rondje gelopen in de achtertuin en toen ik weer richting de deur ging ging hij mee. Maar toen ik hem van de andere twee probeerde te scheiden (om alleen hem naar binnen te nemen) ging hij weer achter ze aan de achtertuin in. Nou super als jij nog even buiten wil blijven! Dus ik ging binnen weer even verder met opruimen, na tijdje ging ik weer even kijken en riep ik hem maar hij hoorde me niet en ik zag hem in de verte bij de vijver lopen dus die had het naar zijn zin . Dus ik weer naar binnen, kom ik tien minuten later weer naar buiten komt eerst Murf helemaal buiten adem en met natte borst en buik op me afgesjeesd en even later Willem met een blije kop, tong eruit en modderpootjes in galopje op me af . Zó jammer dat ik niet weet waar hij het zo leuk mee gehad heeft maar ik ben natuurlijk heel blij dat hij het zo naar zijn zin gehad heeft en toch elke keer weer iets meer kan/doet/wil.Ja
. Hij wil naar mijn zin/voor mijn gemoedstoestand nog te weinig naar buiten (en in huis beweegt hij sowieso niet) maar elke dag wil hij begin van de avond toch wel even de achtertuin in om daar wat langer rond te struinen en te rommelen. En weet je wat hij vandaag deed? Hij liep naar de holen (althans, wat er nog van over is nadat Lais en hij er ruim vier maanden niet bij geweest zijn) en heeft even gegraven . Het was inclusies wisselen van hol maar een minuutje ofzo maar het was echt geweldig om te zien . Geen idee of het kwaad kan maar hij lijkt zelf zijn grenzen wel aardig aan te voelen aangezien hij het zo kort hield. .Ben benieuwd, zou toch heel erg mooi zijn als dat wat op zou leveren!
Jeetje, dat waren veel onderzoeken in korte tijd en met een snelle aftakeling zeg.Alfilillo schreef: ↑23 apr 2022, 19:45Nee, geen lange zoektocht, maar het aftakelingsproces gaat bij polyradiculoneuritis ook heel snel naar een (bijna) totale verlamming van o.a. de poten. Op vrijdag ging ik naar de da, die zich traumatoloog noemt, en die me de totaal verkeerde diagnose van patella luxatie gaf. Eén of twee dagen later was duidelijk dat het helemaal mis was, dus gingen we naar een meer specialistische kliniek. In eerste instantie dachten ze hernia, maar op basis van allerlei onderzoeken (rofo´s, echo´s, mielografie, bloedonderzoek...) konden ze me op maandag vertellen dat het idiopatische polyradiculoneuritis was.
Ja ik blijf het lastig vinden, ook dat aanvoelen. Ik heb nu het idee dat ik bepaalde gedragingen onder stress (door de pijn) schaarde die eerder ook door stress kwamen maar nu zeer waarschijnlijk door pijn (zoals niet meer willen kluiven) veroorzaakt werden. En pushen is bij Willem eigenlijk nooit een goed idee maar heel soms moet hij inderdaad toch even over een drempel. Maar het is zo precair altijd, hij ervaart bijna alles als druk.
Ja dat voelt echt héél erg fijn na zo'n lange tijd.
Dan is de pijn al helemaal weg? En bij jou hebben de ontstekingen dan niet dusdanig lang geduurd dat je echt spierverlies hebt? Wat naar trouwens dat je zo vaak last hebt van die ontstekingen.Célie schreef: ↑25 apr 2022, 16:35 Wat fijn dat het zoveel beter gaat met Willem en wat mooi dat filmpje om te zien hoe lekker hij aan het struinen in. Daar wordt je toch blij van.
Dat wankelige kan ook nog best van die artritis/ontstekingen zelf komen hoor ik heb ook vaak van die ontstekingen en duurt altijd als de pijn zelf al weg is eventjes voor de kracht weer goed is.
Dat was dan ook wel een hele zoektocht bij Alfil zeker?Alfilillo schreef: ↑23 apr 2022, 11:48 Dank voor de uitleg @Diana en @Zamunda
Bij Alfil hadden ze destijds een ruggenmergpunctie gedaan en daar niks gevonden (de ontsteking zat in de zenuwen op de plek waar ze het kanaal uitlopen). Maar inderdaad ook antibiotica gegeven terwijl we op de pcr-uitslagen wachtten voor het geval dat. Toen ze negatief bleken te zijn, gestopt met ab.
Ah. Willem heeft natuurlijk al een enorme verbetering laten zien maar het is goed om mijn verdere verwachtingen flink te temperen. Ik ben ook wel voorzichtig met hem, toen ik hem iets langer buiten liet dan dat hij zelf aangaf was dat ook maar even langer. Ik deed het vooral omdat hij zo vast kan zitten in een bepaalde gewoonte (plassen en direct naar binnen), wilde hem even over zijn mentale drempel helpen (gelukt gelukkig). Verder mag hij het helemaal zelf weten en genieten we van de korte momenten dat hij scharrelt.Alfilillo schreef: ↑23 apr 2022, 11:48Zamunda, ik hoop ontzettend dat het immuunsysteen 'tot inzicht komt' en Willem over een tijd weer helemaal zichzelf is zonder pred.
Wat betreft herstel: dat ging hier heel langzaam. Uit onwetendheid heb ik er toen helaas wat teveel druk op gezet. Gewoon het ritme volgen dat Willem aangeeft!
.Dat merk ik nu bij Willem nog niet heel erg, wel wat meer honger denk ik. Maar vannacht en eind van de middag heeft hij wel z'n eten eruit gegooi, dat is wel jammer. Hopelijk blijft het hierbij, dinsdag de laatste doxy dus als het daarvan komt zou het dan over moeten zijn.
Bijzonder eigenlijk hè dat we iets hebben waarmee we zo'n constructieve invloed op het immuunstysteem kunnen uitvoeren, goed dat je eraan dacht.Inge O schreef: ↑23 apr 2022, 10:16 Ik had zoiets met shetje Koffie, kort nadat hij als veulen bij mij kwam. Steeds maar zweren op zijn tandvlees, echt triest om te zien, en telkens weer gaven AB tijdelijk effect en daarna begon het opnieuw. Ook paardenda bij gehad en die wist ook niks te verzinnen, dus daarna maar gewoon mijn eigenzinnige zelf gespeeld en het behandeld met cortico's als auto-immuunziekte: binnen de maand was hij van zijn zweren af, en nooit weer teruggezien
Misschien zou voor Truus die methylprednison waar Inge O het over had wel minder bijwerkingen geven?
Wel hè? Nu heel langzaam weer spieren opbouwen.
Het was PCR op hepatozoon, op de rest was het ELISA (dus op de antilichamen), maar de parasieten vind je veel minder goed dan de antilichamen. Dus áls je de parasiet in je materiaal hebt zitten vind je die inderdaad met PCR, maar de parasiet zit niet overal dus je kunt hem op die manier ook heel makkelijk missen omdat hij dan niet in je materiaal zit.Alfilillo schreef: ↑23 apr 2022, 09:12 Wat een fijn filmpje.
Hoe zijn de prognoses? Toen Alfil die polyradiculoneuritis had, ook idiopatisch dus auto-immuun, moest hij er in principe helemaal van herstellen vanaf het moment dat het immuunsysteem zou ´beseffen´ dat het gezonde cellen aan het aanvallen was. Is dat bij deze vorm van artritis ook zo, of zal hij altijd een lichte dosis van de pred nodig hebben?
Nog even wat betreft de parasieten: kun je die met een pcr-test wel 100% zeker aantonen? Ik weet nog dat er bij Alfil toen op verschillende parasieten is getest met een pcr test, dus niet alleen bloed. ( Wel allemaal negatief dus het was echt zijn eigen immuunsysteem dat op hol geslagen was.) Zo ja, dan kun je dat nog overwegen als je zeker wil zijn.
Ik ben er vooral hartstikke blij mee! Natuurlijk is het kut als je hond er veel bijwerkingen van heeft, vooral als het om een hoge dosis gaat die blijvend gegeven moet worden maar het middel ís er wel en als de kwaal erger is dan is het dus niet ideaal maar wel het enige alternatief. Althans, wellicht is dan de methylvariant nog een betere optie, wat jij zei.Inge O schreef: ↑23 apr 2022, 09:05Dat dus. Zo verwend als we zijn kunnen we meestal wel tonnen kritiek leveren op vanalle soorten medicatie, maar bij correct gebruik maakt diezelfde medicatie vaak letterlijk een wereld van verschil (ik bedoel jou niet hoor Zamunda, jij bent daar wel nuchter in).
Hopelijk mag de pred dit toverstukje voor Willem weer eens super demonstreren (wat ze al bezig is, maar ik bedoel ook blijvend)
. En voor het eerst in maanden ook wat interactie met Murf die zich gelukkig heel rustig gedraagt zolang Willem ook rustig loopt. Het is een bijzonder gezicht om Willem en Murf samen te zien lopen, de laatste keer dat er dit soort interactie was tussen die twee was in december.Enórm! We stonden samen zuchtend te kijken naar hoe hij lekker aan het rommelen was. En hem smeltend te aaien, ben heel benieuwd hoe dat verder gaat.
Dat hoop ik ook zó. Het was zo kut om hem zoveel pijn te zien hebben en te zien dat hij niets anders wilde dan liggen.
Dat is ook zo, het is natuurlijk niet een test bij een hond zonder symptomen.Diana schreef: ↑22 apr 2022, 22:08 Wat enorm fijn dat het zo veel beter gaat, en zo snel ook!
Ik kan me wel vinden in het antwoord van de specialist. Nee, geen enkele test is perfect, maar ik kan me zo ook geen voorbeeld herinneren van een hond die negatief testte op een tekenziekte of Leish en daar toch fikse symptomen van had (dus wel een actieve infectie en geen subklinische). Enkel bij een hond met een autoimmuunprobleem die waarschijnlijk om die reden geen antistoffen aanmaakte en die uiteindelijk wel met een pcr-test positief werd getest. Of natuurlijk bij een heel recente besmetting, maar dan zijn er niet zo langdurig duidelijke symptomen. Ik denk dat je er dus best van uit mag gaan dat het geen mzz is die de polyartritis veroorzaakt.
. Hij leek het echt naar zijn zin te hebben en het is lang geleden dat we hem zo gezien hebben. . . Ik schrok toen wel even van zijn smalle kontje, ik wist natuurlijk dat zijn bespiering flink afgenomen was de afgelopen maanden maar nu hij zo lang en dicht bij me stond en ik zijn vacht 'plat' aaide was het bizar om de overgang van ribben naar taille en daarachter net zo smalle heupen te zien. Br, helemaal uit verhouding. Maar hij gaat die spiertjes nu mooi weer rustig opbouwen de komende maanden, het is het goede seizoen voor hem om lekker veel buiten te kunnen rommelen. Ik weet het niet, kan misschien wel beide kanten op. Wat super dat Amy al zo lang medicatievrij is zeg.Diana schreef: ↑20 apr 2022, 23:08Maakt het voor die bredere AB-resistentie een verschil of een hond een week of een maand Doxy krijgt?
Bij bijvoorbeeld Ehrlichia zie je meestal ook dat de klachten enorm snel verminderen zodra je start met Doxycycline. Tegenwoordig wordt meestal 4 weken of meer (tot 6 weken als het om een chronische infectie gaat) gegeven, omdat bij veel honden drie weken niet voldoende blijkt om echt te genezen van de Ehrlichia. Amy heeft het 4 weken gehad - die had naast Leish ook Ehrlichia toen ik haar vond - en die is er helemaal vanaf, test nu al 8 jaar negatief op Ehrlichia. Dat geldt bij haar ook voor de Leishmania natuurlijk, ook alweer ruim 7,5 jaar klachtenvrij en inmiddels ruim 4 jaar geheel medicatievrij.
Blijvend is nu de vraag, maar snel is het zeker! Gisteravond liep hij namelijk al een stuk beter en vrijer en blijer en ook vandaag weer
. Hij heeft al eerder zulke oplevingen gehad van een dag of twee, maar nu heb ik er wel meer vertrouwen in dat dit door gaat zetten. Want ten eerste krijgt hij nu geen pijnstilling/ontstekingsremmer (nsaid) dus daar kan het geen (tijdelijke) opleving door zijn en ten tweede lijkt deze verbetering op de pred de diagnose verder te onderschrijven. Dat is inderdaad ook nog mogelijk. Ik hoop liever niet op leish, maar als het zo is dan zullen we het daar natuurlijk mee moeten doen en hopelijk gaat hij daar met medicijnen dan nog een hele tijd goed op.Diana schreef: ↑19 apr 2022, 20:33 Hopelijk een diagnose en een plan van aanpak waar je echt verder mee komt, het wordt nu inderdaad echt tijd dat hij weer de blije Willem kan zijn. Ik zou zelf eigenlijk hopen dat het gewoon 'maar' een tekenziekte of Leishmania is, dan is het duidelijk wat de gewrichtsontstekingen veroorzaakt en goed te behandelen.
Ehrlichia, Anaplasmose en Babesia komen inmiddels ook in Nederland voor - zij het veel minder frequent dan in bijvoorbeeld Zuid-Europa - dus het zou ook nog een vrij recente besmetting kunnen zijn.
Het lijkt erop dat dat niet nodig gaat zijn maar anders zal ik dat vragen
. . 
.Ja dat kan, van leish weet ik dat de incubatietijd zeker zeven jaar (en langer) kan zijn en dat erhlichia jaren subklinisch kan blijven. Willem is nu 5,5 jaar in Nederland.
Inderdaad en ik hoop het ook heel erg
!Toen hij naar Nederland kwam is hij wel getest, negatief, maar die testen zijn niet 100% sensitief. Ik hoop ook zo dat hij fijn opknapt.
Fijn dat Jura het er zo goed op deed, als het goed is zou Willem er uiteindelijk helemaal vanaf moeten kunnen maar dan praat je over maanden. Hij begint wel met een hoge dosis (ik meen maar twee dagen maar moet het nakijken) dus ik gok dat het even een waterval gaat worden maar daarna mag hij al wat lager, dan zal hij nog wel veel drinken en plassen verwacht ik, hopelijk blijft het daar inderdaad bij.runninggirl schreef: ↑19 apr 2022, 19:52 Nog even spannend dus wat de bloedonderzoeken gaan uitwijzen. Ik hoop dat de pred fijn zijn werk gaat doen en hij niet te veel bijwerkingen heeft in het begin. Jura heeft er een paar jaar op een lage dosering heel veel baat aan gehad voor haar gewrichtsontstekingen.
Ja precies, daarom schreef ik het er ook bij omdat je bij nekhernia inderdaad ook krachtverlies achter kunt krijgen. Maar ik geloof niet dat er een groot verschil in kracht tussen links en rechts is achter, ik denk dat Heukels dat wel opgemerkt zou hebben. Maar zij heeft dus het idee dat de problemen met de achterhand voortkomen/-kwamen vanuit de onderrug (en de linkerknie) omdat de wervels daar dus niet goed stonden. Dat is ook wat ik eerder bedoelde: de achterhandproblemen (moeilijk opstaan niet alleen met voor maar ook met achter) lijken haar los te staan van die van de voorhand en in die zin geen bevestiging van een nekprobleem. Maar dan moet hij dus een verschil gaan laten zien in die achterhand, dus ik ga weer aan de slag met filmen en hopelijk geeft dat ook de orthopeed weer extra informatie. Laat hij geen verschil zien dan wordt het weer waarschijnlijker dat het wel vanuit de nek komt (tenzij die knie zoveel pijn doet dat het opstaan daardoor moeilijk gaat).
Ja dat was wel manken, maar in theorie zou dat door krachtverlies kunnen komen lijkt me? Alhoewel ik dat minder waarschijnlijk vind als oorzaak als hij pijn aangeeft bij de linkerknie, toch? Plus dat het dan wel een groot verschil in krachtverlies met rechts moet zijn om een ongelijke gang als gevolg te hebben lijkt me. Want dat er krachtverlies is (door spierverlies) lijkt me sowieso een gegeven met ruim drie maanden amper bewegen, dus dan zou het links een stuk erger moeten zijn dan rechts.
In dit geval juist wel, want ik ben ook al twee keer bij de orthopeed geweest en toen waren ze niet overvuld (en de eerste keer was er met linksvoor ook nog niets aan de hand). De eerste keer kwam de orthopeed uit op pijn bij schouder rechts (was ik ook op uitgekomen), tweede keer kwam ik links uit op de schouder, de orthopeed twee weken later op beide ellebogen (door het migrerende, wisselende en beide voorpoten dacht ik ook aan de nek) en nu komt er bij Heukels weer beide ellebogen uit (plus dus de overvulling), maar ook problemen met achterhand en linkerknie (waar hij ook af en toe kreupelheid heeft laten zien).Inge O schreef: ↑10 apr 2022, 08:32Dat, of gewoon toeval (oudere hond), en het feit dat 'overvuld' toch al een relatief begrip is, zeker bij een oudere hond. Je zou daarbij ook hebben moeten kunnen vergelijken met voordien, maar ja, dat kan dus niet.
OCD die tegelijkertijd in beide ellebogen begint zou wel héél erg toeval zijn, al helemaal op die leeftijd.
Nee, hoe meer ik erover denk, hoe logischer de nek lijkt, ook omdat zijn pijn de afgelopen weken toch wel erg lijkt.
Het lijkt er wel op, alhoewel nu natuurlijk niet duidelijk is wat de medicijnen doen en wat het effect is van de behandeling van de achterhand. Hij leek gisteravond al wat blijer/vrijer te zijn en toen had hij dus nog maar één keer gaba gehad dus betwijfel dat het daar al door kwam.
Daarom dacht ik inderdaad ook aan de nek (plus het migrerende en wisselende). De overvulling van de ellebogen is dan wel weer niet kenmerkend maar dat zou je dan moeten verklaren vanuit het vele liggen?Inge O schreef: ↑09 apr 2022, 08:38Ik snap niet meteen wat de achterhand ermee te maken heeft en natuurlijk zeg ik niet dat het de nek is, maar uitsluiten kan in dit stadium denk ik zeker niet. Vooral dat 'beide' voorpoten vind ik wel zo raar toevallig.
https://www.uzleuven.be/nl/brachialgie
Hij is heel blij dat hij weer thuis is, inmiddels lekker bijgekomen en gelukkig ook weer blijer.
Ik weet niet hoe snel er effect van op kan treden, ik kwam humaan iets tegen van binnen drie weken maar dat is natuurlijk een ruim begrip, plus humaan, plus gaba kan voor meerdere dingen voorgeschreven worden (in geval van de hond bij zenuwpijn, chronische pijn en epilepsie). Als het bij Willem aanslaat zou ik ook niet weten of dat dan een effect is op chronische pijn en/of op (mogelijke) zenuwpijn. Maar goed, als het aanslaat is het al bonus natuurlijk.
Dat zou fijn zijn en dan even goed kijken of hij dan niet weer een terugslag krijgt door gekke bewegingen, dat vind ik wel eng maar aan de lijn krijg ik geen blije of vrije Willem dus maar even aankijken.
Dank, ik zal het onthouden.
Ja dat is het nou net, de puzzel bestaat uit veel meer stukjes dan alleen vandaag, bij elkaar is het best een vaag geheel.
Oh goed om te weten, kan ik dat altijd nog doen. We gaan maar eens kijken wat het doet op een voorzichtige dosis.
Over anderhalve week en ik hoop het ook zo.
Het punt is dat het al een hele lijst is waar delen van Willem zijn klachten mogelijk bij zouden kunnen passen, laat staan als je dan ook nog ziekten daaraan toevoegt waar het eigenlijk niet bij past. Het lijkt zo makkelijk, even dit testen, even dat testen, maar dan kun je dus eindeloos in het wilde weg onderzoeken gaan doenGudrun schreef: ↑08 apr 2022, 18:58 Misschien toch eens naar Weill vragen?
Border collie van vrienden had een hele dikke elleboog.
Iets later ook aan de andere kant.
Pijnlijk, ging wat op en af. Liep altijd met de paarden mee en wou ineens niet meer mee.
Bleek uiteindelijk Weill te zijn, heel lang antibiotica gehad maar nooit meer helemaal goed gekomen, was ook wel al een oudere hond.
Voor de rest had hij eigenlijk amper/geen symptomen, hij was vroeger wel al ooit ziek geweest maar vanzelf hersteld.
.Ik hoop dat zijn achterhand in elk geval verbetert door de behandeling en dan dat hij zich vrijer kan bewegen ook door de pijnstilling want van vier maal daags twee minuten in de tuin gaat dat lijf ook achteruit.
Als je alleen naar vandaag kijkt en alleen naar de ellebogen is dat niet gek, maar o.a. met de migrerende kreupelheid door de tijd heen en nu de knie erbij is het minder overduidelijk.Inge O schreef: ↑08 apr 2022, 14:46 Maar hoezo niet veel wijzer? Als hij pijn heeft aan beide voorpoten, en beide ellebogen zijn overvuld en pijnlijk, is het dan gek om van 1 + 1 = 2 te maken?
Ik hoop dat er bij de orthopeed hetzelfde uitkomt, dan is er tenminste volledige duidelijkheid en is er niet nóg iets anders.
En voor nu hopen maar dat de pijnstilling werkt.
Op de rofo's heeft hij perfecte ellebogen, maar het kraakbeen kun je niet zien dus OCD zou kunnen. Een CT zou uitsluitsel kunnen geven of hier sprake van is.Mizzsylver schreef: ↑08 apr 2022, 15:35 Zou die ED/OCD niet gezien moeten zijn op de onlangs gemaakte rofo?
Wat rot dat je nog geen stap verder bent, vooral voor Willem. Hopelijk werkt de gaba goed voor hem.
Je zou beide ellebogen kunnen laten opereren, maar ik zie dat niet echt als een optie in Willem's geval. Maar continu pijn is dat ook niet.
Nee daar is niet specifiek naar gekeken maar ook nog geen aanleiding toe geweest (en nog steeds niet als ik het zo inschat).
Ja hij is zo moe, van alle spanning bij het consult maar ook van de autorit (hij legt maar heel af en toe z'n kop neer). Hij ligt nu in elk geval fijn bij te komen, met de gaba in z'n mik. Wel lastig met die capsules, hij nam het wel samen met stukjes worst maar weet niet of dat blijft lukken zo. Maar nu zit het er in elk geval in.
. Echt vreselijk lastig als je niet weet of er iets lichamelijks of mentaals aan de hand is. Vaak is het een combi. Het is altijd weer een kwestie van aanvoelen in hoeverre je moet/kan pushen.
