Een Hondenleven

lucie schreef: ↑18 sep 2021, 17:37Alvast regelmatig stil blijven staan en belonen voor kijken, want dat doet hij dus totaal niet uit zichzelf. Zodra iets zijn aandacht trok, stilstaan en koekjes. Ben nog zoekende, dus ook met hoog stemmetje zijn aandacht vragen

Ik merkte op dat hij, als hij niet door mij werd afgeleid, uiteraard erg met de andere mensen bezig was.

Diana schreef: ↑18 sep 2021, 07:50Als de auto op eigen terrein had gestaan en hij was los geweest, was hij er denk ik nooit uit zichzelf in gestapt.

Diana schreef: ↑18 sep 2021, 07:41Ja, hij zat uiteraard wel aan de riem, ik ging hem niet los op de straat laten Die riem hield ik inderdaad zonder spanning, behalve dan dat hij niet verder weg van de auto kon dan de riem lang was. Dus als hij weg wilde, stond er wel even wat druk op de riem, maar die liet ik uiteraard meteen weer los als hij in de goede richting bewoog.

Diana schreef: ↑18 sep 2021, 07:13Hij durfde bijvoorbeeld niet in de auto, maar ik wilde juist op rustige plekken met hem beginnen met wandelen en dan moesten we wel met de auto. Dus ik ben de eerste keer in de auto gaan zitten met koffie en een tijdschrift en heb gewoon gewacht net zo lang tot hij die auto in stapte, zonder lokken, aanmoediging, voertjes (dat ervaarde hij ook als druk). Dat duurde de eerste keer drie kwartier, de tweede keer een kwartier en toen werd het minutenwerk en ging het al snel probleemloos.

Wat ik al wel heel duidelijk heb gemerkt tot mijn vreugde: Als er iemand zijn kant opkomt (en dat kan nog heel ver weg zijn) en ik roep hem, komt hij graag. Hij lijkt haast blij dat hij niet hoeft te kiezen tussen wegrennen en aanvallen omdat ik hem vertel wat te doen. Hem achter mij zetten werkt dan ook goed als de persoon maar op afstand blijft. Dan los ik het voor hem op en hoeft hij niet in te grijpen. Dat hij daar gevoelig voor is, vind ik wel een hoopvol aanknopingspunt.

Inge O schreef: ↑17 sep 2021, 17:20Misschien bij sommige honden wel, maar zeker niet bij allemaal.

Ik heb er een mooi (maar niet echt) voorbeeld van : Mafje, hier geboren, nooit iets verkeerds mee gebeurd en toch extreem wantrouwig, zelfs met neurotische kantjes.
Nu ze 8 is heeft ze ondertussen voldoende zelfvertrouwen (vindt ze zelf) en wat gaat ze nu dus doen? Bijten terwijl ze prima weg kan, zonder een teken van angst te tonen vooraf of op dat moment.
Uiteraard is dit (gelukkig) nog steeds de uitzondering en bijt ze ook niet met verwondingen, maar ik geef haar als voorbeeld om aan te geven dat genetische angst (en van daaruit 'aanval is de beste verdediging') een heel moeilijk iets is, waarbij er van de kant van de hond totaal niet logisch gedacht hoeft te worden - wat het onvoorspelbaar en moeilijk te hanteren/trainen valt.

Inge O schreef: ↑17 sep 2021, 15:32Ik ben er zondermeer van overtuigd dat jij heel veel hebt bereikt met Amoz, maar ik denk ook dat - iets wat hier nog niet eerder benoemd is - er voor wat er kan bereikt worden een groot verschil is tussen een hond waarbij het genetisch oké zit maar die veel in zijn socialisatie gemist heeft en een hond die gewoon al genetisch veel aanleg heeft voor angst(agressie).
Ik denk dat Amoz eerder tot die eerste categorie behoort (richting kennelsyndroom, niet zomaar wat te weinig contact), en ik acht de kans wel reëel dat Lucie's hond (al of niet gedeeltelijk) toch wel een stuk genetisch belast zou kunnen zijn, gezien hij tenslotte wel in een gezin is opgegroeid, maar daar óók al veel moeite had. Die laatste categorie is denk ik amper echt betrouwbaar te maken.