Terugkijken vind ik ook lastig. Van welke hond heb ik het meest gehouden? Is dat degene die ik het meest betreurd heb na het afscheid? Op een gegeven moment krijg je daar ook wel ervaring in, of het is verwaterd in je geheugen. Soms hangt dit ook af van de leeftijd, de manier waarop, jouw omstandigheden.
Mijn eerste hondje, een standaard teckel, overleed nog voor zijn vierde verjaardag. Die kwam bij mij in de moeilijkste perioden van mijn leven en maakte het verschil. toen werd hij aangereden door een bus. Intens gerouwd, ook omdat het verlies van mijn vader nog niet verwerkt was en mijn scheiding ook nog niet. Geen werk, geen studie, geen kinderen. Ik viel in een immens gat.
Mijn eerste berner was een geweldig lieve hond en super stabiel in iedere situatie en met ieder levend wezen. Uit de fok gekomen met 5 en een half jaar en nog bijna 8 jaar bij mij geleefd. Haar verliezen was een amputatie.
Mijn laatste berner was een moeilijke hond, beet vreemden aan de deur, had een auto-immuun aandoening waardoor ze regelmatig s nachts de boel onder scheet, sloopte van alles. Maar op haar was ik ook het meest trots. En met haar durfde ik zonder angst in mijn eentje op het volkstuinencomplex te blijven slapen.
Met mijn huidige hond ontbreekt dat gevoel van trots, ze is niet stoer. Wel vind ik haar een mooi hondje en ik oogst veel positief commentaar van de rest van de wereld. Hoor ik dingen als: "Ik hou niet van honden, maar deze vind ik wel heel leuk'. 'Wat een leuke hond mevrouw, het is net een vosje'.
En zij is nu mijn soulmate. Als ik naar haar kijk beginnen de geluks-hormonen te stromen en ik dicht haar allerlei karaktertrekken, emoties en gedachten toe die ze waarschijnlijk helemaal niet heeft. Ze is MIJN HOND.
