Een Hondenleven

Gudrun schreef: ↑10 nov 2021, 22:42 Hier helpt het om het leed te verzachten om eerst met de ouwetjes een blokje om te doen, dan bench in met een kauwding en er na het jong geweld mee uit.
Lukt niet altijd maar is wel fijner voor hen heb ik de indruk.

Dat is misschien handiger inderdaad, eerst met hem een stukje.

Persistence schreef: ↑10 nov 2021, 23:19 Dat is best een verandering in zijn snoet, maar wat je zegt, liever een tevreden ouwe man. Hoe oud is hij dan? Jaar of 8,9 toch?

Klopt, hij is in augustus 9 jaar geworden.

sabine schreef: ↑10 nov 2021, 20:55

Nanna schreef: ↑10 nov 2021, 20:35 Hij is meer ingevallen. Komt dat niet door de castratie?

dat was ook wat ik meteen dacht idd, in hoeverre zou zijn castratie hierin meespelen.

Dat denk ik wel. Het zal de grootste boosdoener zijn.
Zijn bespiering is ook veel minder. Energielevel ook.
Maar hij zit wel veel beter in zijn vel na de castratie. Dan maar een oude sul die happy op de bank ligt te wezen, ipv een depressieve hond.

Ik vind het alleen zo sneu als ik met Tux ga wandelen, hij wil dan zo graag mee. Maar hij kan het niet meer.
Zo jammer dat ze dat niet snappen. Als ik weer thuis ben ga ik wel met hem een stukje lopen en dan is hij wel weer blij, maar die teleurgestelde snoet als ik Tux aanlijn en hem niet

Sandra&co schreef: ↑10 nov 2021, 20:20 Aandoenlijk

Dat wel hoor.
Maar het is wel een hele plotselinge omschakeling, van hyperactieve druktemaker naar oude man in 1 jaar tijd.
Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Nou is Bronco ook onze oudste hond tot nu toe.

Jezus, wat gaat dat hard.
Links maart 2020, rechts gisteren