Een Hondenleven

Het viel mij verschrikkelijk tegen dat Tanja in het begin doodsbang was voor blaffende honden, had haar net 2 dagen, ze was aan het spelen met een Turkse Herder die blafte naar een andere hond, Tanja in paniek ervandoor kon haar eerst niet meer vinden, was ze vanaf een bruggetje het water in gesprongen, als een vrouw dat niet had gezien dan was ze verdronken en had ik haar niet op tijd gevonden. Mijn hondentrainster zei toen dat ze er nu wel van geleerd zou hebben. Nou nee, s’avonds stonden we met iemand te praten, ging eerst goed met haar hond en die hond blafte ook ineens toen wilde ze weer van een bruggetje afspringen. Gelukkig heb ik haar in de wijk altijd aan de lijn.
Gelukkig is dat nu niet meer zo. Maar wat vond ik dat een teleurstelling, ik hou er namelijk helemaal niet van om constant met een hond aan de lijn te lopen.
Een keer in paniek weg gerend toen er geschoten werd op de weilanden, gelukkig niet zo erg in paniek dat ze door bleef rennen richting huis.
En met vuurwerk doodsbang, wilde als we buiten liepen en ze een knal hoorde gelijk naar huis, heb ik niet aan toegegeven, want er wordt bij ons zowat het hele jaar vuurwerk afgestoken.
Dat is nu geen paniek meer, nu wordt ze boos en moet ik uitkijken dat ze zich niet lostrekt om naar die persoon te gaan. Weet niet wat ze dan zou doen maar ga dat ook niet uitproberen.

Nee, ik zou nooit aan zo hond beginnen. Ik denk dat ik zelfs als mijn honden een poot moeten missen of verlamd zijn aan beide achterpoten, ik ze gelijk liet inslapen. En een doodsbange hond zou ik ook niet aan beginnen. Ik erger me soms al aan Tanja als die ineens bang is als er geboord wordt in ons flat.
Had ze eerst geen last van en nu is ze ineens erg bang en dan wilt ze constant op schoot, daar heb ik niet altijd zin in.