Ik heb helaas met mijn hond en kinderen al een aantal keer in de situatie gezeten dat hij hun gebeten heeft. Met bloedende schrammen in het gezicht, HAP bezoek (inclusief preek van de dokter), wederzijds wantrouwen en de hele shit. Kan niet anders zeggen dan dat dat een rot situatie is. Ik kan me voorstellen dat je je dan gelijk afvraagt waarom ik de hond nog steeds heb maar dat komt omdat ik weet waarom het zo gelopen is.
Van mezelf kan ik hardop zeggen dat ik soms afwachtend ben of verslap en zo geschiedde het ook met deze voorvallen. Het gaat goed, iedereen kan steeds beter met elkaar opschieten en dan door de jaren heen vervagen de grenzen, hangen de touwtjes wat los. Tot het mis gaat. Dan ben je weer wakker, trekt de teugels aan, regels worden weer aangescherpt en na een tijd groeit ook het vertrouwen weer.
Jouw zoontje is nu net zo oud als mijn jongste en ik merk dat de honden aan kinderen van die leeftijd nog totaal geen boodschap hebben. Met een koekje in de hand willen ze best even een kunstje doen maar echt luisteren doen ze totaal niet. Naar mijn 2 jaar oudere zoon gaan ze nu wel allemaal een beetje luisteren, dat is dus ook een kwestie van tijd (en begeleiding uiteraard
)Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.