Froo merkt dingen wel ja. Zij kan daar trouwens niet mee omgaan en wordt er heel gestrest en onrustig van. Dat was wel vervelend want ik merkte gewoon hoeveel impact het op haar had. Sinds Aloy er is en wat ouder is en meer oppakt, gaat het met Froo op zo’n moment beter en reageert ze er minder op. Dat komt denk ik ook doordat ik dankzij Aloy vaak eerder doorheb wat er aan de hand is en daar nu ook veel eerder iets mee kan doen. Baasje stabieler, Froo stabieler. Overigens gaat het dan niet echt om emoties als verdriet en dergelijke, meer over stress en inderdaad ver over mijn grenzen gaan. Maar Froo reageert wel als ik een potje zou gaan zitten janken, ze komt me dan troosten, maar in werkelijkheid troost ze voornamelijk zichzelf. Ze vindt dat moeilijk en snapt het niet (zie je ook terug in haar gedrag). Froo was trouwens niet zo zielig hoor, de dingen waar zij moeite mee had kwamen niet heel vaak voor.
Aloy ontgaat trouwens ook niet veel maar die heeft dus een heel ander karakter. Ze geeft het wel heel duidelijk aan, maar houdt het verder niet vast. Waar Froo heel gestrest werd en zich hele dagen drukmaakte, gaat Aloy dat dus echt niet doen. Nu heeft zij natuurlijk ook wel geleerd dat het haar iets prettigs en leuks oplevert als ze reageert op mijn gemoedstoestand en me waarschuwt voor bepaalde dingen en dat dat niet iets negatiefs is. Hoewel ik echt wel geloof dat Aloy veel aanvoelt en ziet, denk ik trouwens dat haar neus een heel grote rol speelt en als ik zo kijk naar waar Aloy op reageert en wanneer ze gaat waarschuwen, vermoed ik dat ze heel erg reageert op cortisol. Maar zeker weten doe ik het niet. Ik zou soms bijna denken dat Aloy kon praten als ik naar die slimme blik van haar kijk, maar ze kan het helaas nog steeds niet.
