Dat is inderdaad een grote zorg. Ik heb 1 volwassen dochter. Ik weet zeker dat zij haar best zal doen een goede plek te vinden. Ze houdt ook veel van ze. Maar wat ze concreet echt kan doen...poeh.Inge O schreef: ↑27 nov 2021, 13:42Ik vind dat juist moeilijk, en niet maar zo'n beetje maar erg, érg moeilijk, zelfs in die mate dat het me dagelijks bezighoudt en stress bezorgt.
Ik heb vanalles op papier en als ik dood ben is er geld zat om mijn honden (tijdelijk) in een degelijk pension onder te brengen maar verder dan dat kom ik niet. Je kan wel wat afspreken met mensen maar situaties veranderen, en waar je dan eerder dacht 'die of die kan daar naartoe' blijkt dat plots toch niet meer zo evident te zijn.
Of mensen zeggen 'die of die, jaaa, die wil ik wel als je er niet meer bent', tot je daar wat concreter over wil worden, dan gaan de lippen op elkaar.
Nee, ab-so-luut niet makkelijk.
Fokster van Haas is vorige jaar heel onverwachts overleden, ik had altijd de gedachte dat Hazel daar wel naar toe terug kon als mij wat zou gebeuren. Moeder van Hazel is nu ook uit mijn zicht jammer genoeg. Via haar broer heb ik gehoord dat de honden in de buurt goed geplaatst zijn, einde bericht.
Aan de andere kant heb ik voor mijn moeder ook aangeboden voor hun hond te zorgen als ze er niet meer zouden zijn. Maar ze willen echt geen hond meer nadat hun oude DH naar aan zijn eind kwam (epilepsie)
En waarom ik honden heb. Mijn manier van leven, dat is eigenlijk alles. En heerlijk om er meerdere te hebben. De interactie en en zijn zoveel verschillende soorten honden om veel van te houden. Ook praktisch gezien: bij mijn collega overleed haar hond plotseling en het verdriet daarover belemmerd haar een nieuwe hond te zoeken. Maar in de tussentijd heeft ze een leeg huis. Moet er niet aan denken, echt niet!