Een Hondenleven

Ja hoor, ieder zijn keus. Maar voor mij is het een absolute no-go. Ik heb ook nog beelden die op mijn netvlies staan gegraveerd.
Roadkill en honden die te groot waren voor de tonnen bij de MD, brachten we naar van die ouderwetse kadaverbakken. Die dingen stonden in het buitengebied op verlaten plekjes. Het gebeurde wel eens dat bij het openen daarvan er levende dieren uitsprongen, de oplossing voor boeren die van hun kattenoverschot afwilden. Daar heb ik indertijd 2 katten aan overgehouden.

Destructie is recycling in optima forma. Jaren geleden heb ik eens een rondleiding gehad bij Sonac.Moet je een sterke maag voor hebben. In die tijd reed ik ook kadavers, van DA naar milieudienst, (bijverdienste voor de dierenambulance waar ik vrijwilligerswerk deed). Wat ik toen zag en rook, omdat de meeste DAP's geen koelruimte hadden, was zo bizar. Bij de milieudienst de zakken openen en de inhoud in tonnen mieteren Voor mij zou destructie de nagedachtenis van mijn dier behoorlijk verstoren.
Begraven ben ik überhaupt geen voorstander van, ook niet voor mezelf.
Dus hier is het cremeren, wel zonder tierelantijnen, opbaren, of andere fratsen. As retour in strooibus, want ja tuurlijk ga ik ze verstrooien op een mooie plek. Wat er vervolgens niet van komt, omdat ze thuis horen bij mij. Er staan nu 10 bussen, in de cvketel-ruimte