Een Hondenleven

Ik heb me wel de handen gebrand aan Brietjes. De eerste was een reu, stoicijn pur sang, niets maakte hem de pis lauw. Heerlijk karakter, dus toen hij twee jaar was, kwam er een teefje bij. Eersteklas tuthola in het nest, leek me een leuke combi met Wibaut. Het groeide uit tot een (h)echtpaar. De teef die de reu activeerde, en de reu die haar temperde. Ik kan me voorstellen dat wanneer zij als enige hond was gehouden, zij een stuk chagrijn was geworden.

Omdat de teef zo'n leuke ontwikkeling doormaakte, kreeg ik allerlei uitnodigingen vanuit de rasvereniging. Ben er wel eens op ingegaan, maar voelde me niet thuis (ietwat kakineus volk, dat vooral gefocused was op uiterlijk, niet op karakter) Wibaut en Va-bienneke liet ik altijd hun goddelijke gang gaan, qua zwemmen, modderbadjes etc, Dat was not-done, ivm de vacht en het nawerk daarvan

Hoewel ze allebei intact waren, is er nooit een nest van gekomen. Het kakineuze volkje adviseerde KI. Daar voelde ik niets voor, als het niet via de natuurlijke wijze kan verlopen, heeft het niet zo moeten zijn.

Van de Brietjes ben ik afgestapt. Hoewel Wibaut en Va-bienneke tot op hoge leeftijd gezond waren en resp 14 en 13 jaar zijn geworden. Maar al die honden die nog net de 8 jaar aantikten en plotsklaps overleden....ik durfde het niet meer aan.

En ja, zo'n Gos , ik kwam laatst tijdens een fietstocht eentje tegen. Een teefje, 8 maanden, prachtig en aangenaam qua karaker. Het leidde tot een fijn gesprek, omdat de eigenaar niet eerder had meegemaakt dat iemand zijn hond kon determineren.
Jammer dat ik geen foto van haar heb gemaakt. In het vervolg toch meer bedacht op zijn. *note to myself*