Een Hondenleven

Optie 1, tuurlijk mogen ze blaffen. Ze doen het vrij weinig en altijd met reden.

Javier blaft ter begroeting als een van ons thuiskomt of wanneer er bezoek komt dat hij waardeert. Blijdschap. Of tegenwoordig 's nachts weleens om aan te kondigen dat hij nog een p&p moet doen. Zo gaat dat met ouder worden, ik moet er ook wel eens uit om te plassen

Edison blaft zelden, en alleen wanneer hij gefrustreerd raakt. Eerder liepen er paarden in het land naast ons. Hij was gewend neuscontact met hen te maken om daarna samen te gaan racen. Ieder aan de de kant van hun hek Nu lopen er varkens, die wel willen neuzen, maar niet te porren zijn voor een sprintwedstrijd. Dit vind hij vervelend en blaft ze aan. Hij is daar gemakkelijk van af te leiden. Ik hoop wel voor hem dat de paarden terugkomen, ze hadden zoveel plezier met elkaar
Of als ik iets gooi, een frisbee, bal, en dat belandt op een plek waar hij niet bij kan. In een boom, onder de bank, tussen prikstruiken. De enige remedie is dan dat ik het voorwerp zelf kan opduikelen

Merlijntje is de waakhond, we wonen ietwat afgelegen, het is zijn taak. Bezoek moet worden aangekondigd. En dat doet hij op een nette manier. Zodra hij weet dat wij de honneurs gaan waarnemen, laat hij zijn taak aan ons over. Begroet hij iedereen vriendelijk, die wij op het erf toelaten.
Hij houdt ervan tegen de schemering patrouille te lopen, even laten weten aan de omgeving dat hij er is. En dat genoegen gun ik hem graag