Een Hondenleven

Prachtig zeg! Brass heeft ook zijn 'second wings' gevonden !

De helende werking die honden op elkaar kunnen hebben. Brass en Javier, die allebei met verlies te maken hadden (resp. zijn mattie en zijn activiteiten) en hoe de komst van jong spul die neerwaartse spiraal doorbreekt. Ik vind het zo mooi.

Dat was hier ook een bijvangst, die ik wel stilletjes hoopte maar niet had verwacht. Ik was op zoek naar een jonge hond, waarmee ik weer eindeloos op de 'struun' kon gaan. Net als wat ik met Javier deed.*

En ik had ook het idee dat hij op zijn laatste eindje liep, voelde me een beetje schuldig dat ik hem min of meer zou gaan vervangen. Maar goed, de komst van Edison veranderde alles. Een zachtaardig jong pindabreintje en tegelijkertijd een energiebommetje. Het zachtaardige, respectvolle doet Javier meer dan goed. En die energieke bruisbal kan ik goed gebruiken.




*Want Merlijntje (de mastin) en ik op wandel is nooit zo'n succes. Hij kuiert en buurt graag en ik houd van 'marcheren in straf tempo'. Mr J. is ook meer van het keuvelende en bezadigde type, dat accordeert beter met Merlijntje.

nevache schreef: ↑07 okt 2024, 12:33 Nog latertelaat, maar toch: gefeliciteerd!!
Herkenbaar hoe de komst van jonkies de ouderdom tegen de verwachting in ruimte geeft - Brass (16) hier leeft ook in geleende tijd met jonge guppen om hem heen waar hij op een rustige manier blij van wordt. Mooi om te zien.

Wat heerlijk voor Bliss!
Als ik me goed herinner, is jouw jonge garde ook van Spaanse afkomst?

Ik ben verzot op die types. Ze lezen gedrag zo goed en stemmen hun reactie erop af. Beleefd en fatsoenlijk tot in de haarpuntjes. Edison, die de nodige voorzichtigheid betrachtte t.o.v Javier maar mij
ondertussen wel eens onderuit schoffelde (zoomies enzo). Onder het mom van, zij kan het wel hebben, maar Javier is kwetsbaar en met hem moet ik rekening houden.
Het respect wat hij toonde naar Javier, gaf Javier de ruimte om zichzelf opnieuw uit te vinden. Dat had ik zelf nooit kunnen realiseren, omdat ik die subtiele hondenmanieren niet beheers....

Dank voor jullie fijne reacties!

En vandaag hebben we zijn vergeten verjaardag gevierd

De geur en smaak van uitgebakken spek is onweerstaanbaar voor hem.

De dag begonnen met een soort van Engels ontbijt. In de vorm van een gebakken ei met spek en worst.

Als lunch een snuffelpartij met kaasblokjes, leverworst, en ander vleeswaar uit de koelkast. Allemaal verstopt op het erf. Merlijntje en Edison kregen even 'huisarrest', zodat Javier uitgebreid kon gaan zoeken. En of hij daar de tijd voor hem nam, mijn ouwe sneuperd. Al peuzelend, op zoek naar het volgende lekkers

Als diner een pannenkoek met spek en een likje stroop.
En het dessert was zijn favo slagroomtoetje.

ranetje schreef: ↑06 okt 2024, 12:11 Mooi geschreven
Fijn dat hij zelf ook vindt dat het niet allemaal meer moet.
Dat maakt het extra fijn om hem gewoon te zien ontspannen met zijn lekkere luchten.

Ja, ik ben er blij mee dat hij mentaal de knop heeft kunnen omdraaien. Het hoofd wilde graag, het lijf kon het domweg niet meer aan. Ik heb korte wandelingen geprobeerd, maar dat was voor hem geen optie. Hij wou doorgaan, doorgaan, zoals we waren gewend. Terwijl ik aan zijn lijf zag dat dat niet ging. Besloot ik dat we terug keerden naar huis, ging hij bij het 9hek liggen wachten op het vervolg van die afgebroken activiteit. Moeilijk om dat aan te zien.

Toen Edison kwam, bracht dat hem de nodige afleiding. Hem wegwijs maken in de do en don'ts van ons huishouden en manier van leven.

Maar bovenal die snotaap laten zien hoe je muizen vangt op een effectieve manier Niet als een malle Piet cq Edison achter een muis aanrennen, maar een muizenhol opspeuren, wachten, geduld betrachten. Stilte en Zen. En dan, zodra een muis verschijnt, een katten/podenco sprong maken.

Het leidde tot rust in zijn kop.

Met Edison doe ik wat ik met Javier gewend was te doen , eindeloos op de 'struun' . Kilometers maken, achter de neus aan. En eigenlijk denk ik dat Javier hem allerlei routes influistert, want we belanden meestal op heel vertrouwde plekken

Terwijl ik een tijd geleden, de data heel goed bijhield, omdat het allemaal niet zo lekker liep met Javier, ben ik nu zomaar glad zijn verjaardag vergeten. Een goed teken!
Maar bij deze, op 1 oktober heeft Javier de 14 jaar (geschatte leeftijd in paspoort) aangetikt. Een geschatte leeftijd, volgens onze DA toch eerder geboortejaar 2008, dan 2010. Nou goed, ga ik het middelen, is hij nu een jaar of 15.
En het gaat zo goed met hem. Oud is hij, maar nog lang niet het leven zat. Lekker scharrelen op het erf, veel slapen, de gourmand van het huis zijn.
Wat we vroeger met elkaar hadden, veel activiteiten ondernemen, tempobeulen, zat er allang niet meer in. En dat was iets wat we allebei een lange tijd lastig vonden. Accepteren dat het niet meer lukt. De komst van een jonge hond was een positieve kentering. Javier hoefde zich niet meer te 'bewijzen' en ik kon mijn 'lusten' botvieren op Edison.
Met een geloken blik, luchtjes opsnuiven op een bedje van mos. In stilte genieten, meer hoeft het niet te zijn. Taai en wijs als hij is.........