Wat mis ik haar toch. Nooit meer die dikke kop die overal bij wil zijn. Samen boodschappen uitpakken, schooien tijdens het koken. Wacht houden bij de oven als er patat in zit. Als eerste de auto in en uit willen.
We kregen maar weinig tijd om echt afscheid te nemen. Vanaf het moment dat we zagen dat er iets mis was, tot het inslapen, zat 1,5 week. Tot het eind heeft ze nog voluit alles uit het leven gehaald. De dag voor het inslapen huppelde ze nog vrolijk mee in het bos met Mahru en Lazar. Een rondje van 4 km terwijl je zo ziek bent. Die middag zag ik dat het niet meer ging en de volgende dag is de dierenarts gekomen. Onwerkelijk.
In april 2012 kwam ze bij ons uit Spanje. We haalden een stuiterende herderkruising van ongeveer 9 maanden op van Schiphol. Alles was een feest en ze wilde met iedereen kennismaken en alle honden spelen.
Met de cane corso teef van mijn schoonouders.
Met haar BFF Chianti (herder). Hier nog een fantastisch filmpje van de twee dames:
https://vimeo.com/71209335
En er waren nog veel meer vrienden. Moos van
@Heleboelie was misschien wel één van de eersten die ze leerde kennen. En dan was er nog haar gelegenheidsroedel met Minos en Tyca waar ze bijna elke ochtend mee op muizenjacht ging. Minos was ze adolaat van. Soms pakte ze iets van straat op, een leeg flesje uit de bosjes bijvoorbeeld. En dan moesten we naar zijn huis lopen en liet ze die achter bij zijn voordeur.
Ze was dol op pups dus in 2015 kreeg ze haar eigen zusje, Mahru er bij. Dat was vanaf het begin feest en de hele dag samen spelen. Een betere match had ik me niet voor kunnen stellen.
We verhuisden, en naast ons kwam Diego de mechelse herder wonen, waar ze meteen verliefd op werd.
En niet veel later adopteerden we Lazar er bij en was onze roedel echt compleet.
Haar leven was echt heel intens en vol van avontuur. Ze liep tot ze knieproblemen kreeg prachtige dagtochten en speelde voluit. Maar helaas zat ze fysiek niet zo goed in elkaar. Artrose en twee knieoperaties beperkten haar in wat ze kon en hoe ze zich voelde. Ze vond onbekende honden steeds minder leuk maar had gelukkig meer dan genoeg aan Lazar, Mahru en haar andere vrienden.
Ze heeft me gigantisch veel geleerd en onze band was echt heel bijzonder. Ook het eind met alle zorgen was waardevol. Het voelt nu leeg en saai zonder alle dingen die ze wist te verzinnen voor aandacht of wat lekkers. Voor altijd mijn meisje.
De laatste ochtend, ze was op.
