Een Hondenleven

Kayltje schreef: ↑22 dec 2021, 07:25
Wat is de juiste dosering voor een hond? Ik kon het werkelijk nergens vinden.
Mijn hoeveelheid is wel met enig overleg tot stand gekomen, maar niemand had een helder antwoord.

Ik zou het ook niet zomaar uit het hoofd weten, maar die 150mcg is zo ongeveer de dagelijkse hoeveelheid voor volwassen mensen, dus als je dan per gewicht terugrekent kom je voor zo'n kleintje wel veel lager uit.

Kayltje schreef: ↑18 dec 2021, 21:02

Inge O schreef: ↑20 nov 2021, 17:58 Kan absoluut toeval zijn hoor, maar ik zou het toch de poging waard vinden om eens een tijdje een klein joodsupplement bij te geven.

Hier op terugkomend. Het is de poging zeker waard
Imp krijgt nu zo’n 3 week jodium extra, 150 mcg, en ze is actiever, vrolijker. En lijkt ietsjes minder angstig.
Nu ga ik haar weer even niet geven, om met een maand haar bloedwaarden te laten bepalen.
Ik wil wel zeker weten dat ze nog niet op medicatieniveau zit, want er is natuurlijk meer ellende aan de schildklier dan alleen angst.

Betreft het -geen schildkliertype- zijn van Cato, trouwens, dat was Imp eerst ook niet. Pas vanaf 2.5 werd ze echt slomer en voller. Toen begonnen haar allergieën ook serieus op te spelen. De angst was ver daarvoor al aanwezig

Dit supplement krijgt ze.
https://www.deonlinedrogist.nl/drogist/ ... s-60ml.htm

Goed dat het iets lijkt te doen, maar een rustpauze qua jodium is denk ik inderdaad zeker wel aan te raden, ik vind 150mcg wel erg ruim voor zo'n klein ukkie .

Ik zat me hier daarnet weer te verbazen toen ik Mafje 'zo zot als een deur' met Karma zag spelen, ze genoot met volle teugen. Ook gisteren tijdens agility was ze véél meer ontspannen dan vroeger - iéts moet er veranderd zijn maar geen idee dus wat.

Maar : er is dus nog hoop voor Cato.

Kayltje schreef: ↑20 nov 2021, 17:16 Fijn dat het bij Mafje wel verbeterd is.
Bij Imp (3.5) heb ik het idee dat het aan blijft trekken.
Maar Imp is ook wel een “schildklier-typje”, dus ik “hoop” dat de oorzaak daar zit.

Iets waar ik nog verder over zat te denken en misschien het proberen waard is : bij Mafje is de grootste verbetering er in één opmerkelijke sprong gekomen na mijn verhuis naar onze nieuwe plek, 3 jaar geleden. Aaan de rust kan het niet liggen, het waren/zijn allebei rustige plekken, er is maar één iets waarbij ik dan denk 'hmmm, toeval ?', en dat is dat we nu aan zee wonen.
Aan de zee krijg je meer jodium binnen, en laat jodium nu juist een onmisbaar element zijn om de schildklier goed te laten werken.

Kan absoluut toeval zijn hoor, maar ik zou het toch de poging waard vinden om eens een tijdje een klein joodsupplement bij te geven.

Kayltje schreef: ↑20 nov 2021, 10:45 Het is (bij Imp) ook geen standaard angst. Angst waar training zin heeft. Er valt wel bij te schaven, maar dan verschuift het gewoon.

Is bij Maf net zo. Er valt bij haar dus ook niks te counterconditionen want er is niet iets specifieks waar ze angst voor heeft (behalve kinderen en fietsen, maar dat komt omdat ze in haar jeugd nare ervaringen had met kinderen op fietsen), ze heeft angst voor situaties en dan lijkt het wel of ze eerder schrik heeft om te schrikken.
Nu is het bij haar ondertussen veel en veel beter, hopelijk verbetert het bij Cato ook nog.

Doyaquba schreef: ↑20 nov 2021, 00:01 Dus ik ben weer begonnen met een bijtlapje meenemen. Als we mensen zijn gepasseerd kan ze dan daarin bijten ipv wegrennen.

Toch wel een héél sterk punt dat ze daar nog wel interesse in blijft hebben, dat zou ik in ieder geval heel sterk inzetten.

Persistence schreef: ↑19 nov 2021, 23:11
De beschrijving van een te trage schildklier komt verder toch helemaal niet overeen met Cato?
https://mcvoordieren.nl/kennisbank/schildklier-hond/

Het daardoor veroorzaakte angstgedrag kan al voorkomen bij waardes waarbij andere symptomen nog totaal niet zichtbaar zijn.
Uiteraard zeg ik niet dát dat haar probleem is maar het feit dat ze geen andere typische symptomen heeft zegt niks.

Kayltje schreef: ↑19 nov 2021, 20:35 Nou heeft Imp wel de eerste 4 week met haar moeder in een varikennel gezeten. En ze was de enige pup in het nest.

Ja, maar ik heb dat topic toendertijd gevolgd en het was nou niet dat ze het slecht had, én ze had ook ruim voldoende contact met mensen, allemaal eigenlijk niet zoveel anders als bij de doorsnee pup.

Kayltje schreef: ↑19 nov 2021, 19:57 Wat rot.
Vooral omdat je in de stad niet prikkelarm kunt bieden, hoe graag je ook wilt.

Imp is ook angstig. Voor bijzondere dingen. Haar halsband gaat. Een tuig kan ze niet dealen. Jasje gaat weer redelijk. Vreemde honden zijn eng.
Aanraking is soms ineens eng.
Buiten spelen is op het moment eng. Meer dan 5 bomen waar je tussendoor moet ook. Op het gras lopen is altijd een dingetje.
Soms wil ze niet wandelen, maar ze wil altijd bij me zijn, dus wel mee. Dan gaat ze in de draagzak.
Ze rilt ook echt van angst/stress.

Ik denk dat het bij haar ook tussen half jaar en jaar oud begonnen is, ze was een open en vrije pup. En heeft altijd het goede voorbeeld van de roedel gehad.

Wat raar, terwijl ze (net zoals Cato en Mafje) ook zo'n supergoede start heeft gehad en haar eerste maanden normaal verliepen.
Ik vrees dat hormonen daar toch ergens een rol moeten in spelen, het is zó onverklaarbaar : niet door genetica, niet door imprenting (gebrek aan) en socialisatie, niet door ervaringen als pup....

Kayltje schreef: ↑19 nov 2021, 20:00

Inge O schreef: ↑19 nov 2021, 19:49

Doyaquba schreef: ↑19 nov 2021, 19:39 en dan denk ik weer... fijn dat ze mij wel vertrouwd

Ja, dat heeft Mafje ook heel erg, ik ben haar steun en toeverlaat en ze luistert ook héél erg goed, veel te bang om te missen dat ik 5 stappen in een andere richting zou zetten zonder haar .

Ze hangt zo manisch aan mij dat ik echt denk dat inslapen het beste zou zijn als mij iets zou overkomen, ergens anders wennen zou een vreselijke crime zijn voor haar.

Poeh. Herkenning.
Ik dacht dat ik met herders wist hoe een hond aan je kan hangen. Maar dit is een heel nieuw niveau.
Ik denk oprecht dat Imp doodongelukkig zou worden zonder mij. Dat is iets heel anders dan een Fitz die graag achter me aandraaft.

Ik vind dat doorsnee herders niet zo ontzettend gehecht zijn aan hun baas, ze zijn erg gehecht aan het hebben van 'een' baas, maar verandert die om de één of andere reden dan hebben ze zó'n nood om iemand op een voetstuk te plaatsen waar je achteraan kan draven dat elke vervanger goed is.
Was in ieder geval bij mijn herders zo.

Doyaquba schreef: ↑19 nov 2021, 19:39 en dan denk ik weer... fijn dat ze mij wel vertrouwd

Ja, dat heeft Mafje ook heel erg, ik ben haar steun en toeverlaat en ze luistert ook héél erg goed, veel te bang om te missen dat ik 5 stappen in een andere richting zou zetten zonder haar .

Ze hangt zo manisch aan mij dat ik echt denk dat inslapen het beste zou zijn als mij iets zou overkomen, ergens anders wennen zou een vreselijke crime zijn voor haar.

Doyaquba schreef: ↑19 nov 2021, 18:28 In het nest was ze inderdaad ook altijd haantje de voorste, durfde ze alles. Het is bij haar zo rond 6 maanden begonnen. En nu woont ze dus sinds een half jaar met mij in de grote stad en is het erger aan het worden want je komt bijna altijd wel iets tegen. Op mooie middagen zoals vandaag zelfs heeeel veel dingen en dan is ze thuis weer bekaf van alle prikkels.

Niet leuk ; Mafje is ook totaal geen stadshond, zou ze een ramp vinden, terwijl ze wel alles uit zo'n stad kan verteren als ze in een rustiger omgeving is : mensen, verkeer, lawaai enz., maar niét alles bij en door elkaar.

Het enige dat je nog zou kunnen doen is haar schildklierwerking laten controleren : te trage werking kan angst geven.

Moeilijk . Ik heb er hier ook zo eentje, Mafje. Ook hier geboren uit prima ouders, in het nest degene met het meeste zelfvertrouwen (daar let ik altijd erg op als ik een pup aanhoud, ivm. eventueel inzetten voor de fok) en met prima normaal zelfvertrouwen tot ze zo'n maandje of 4-5 was - en toen begon het en werd het met de week erger . Bij haar is het bijna nog vreemder want er is (behalve gillende kinderen en fietsers) weinig waar ze schrik voor heeft, maar toch was ze de eerste jaren bijna constant in de angstmodus, behalve thuis en op de hondenschool.

Ik heb toen ook alles geprobeerd maar werkelijk niets hielp. Het is naarmate ze ouder werd (ze is nu 8 ) wel beter geworden, een buitenstaander zou echt al veel van hondengedrag moeten weten om het (soms) te kunnen zien maar ze blijft een zorgelijk hondje. Vreemd genoeg vond ze de verhuis naar onze huidige plek 3 jaar terug super, ze woont hier graag en vindt ook alle wandelplekken superleuk, dat was waar we vroeger woonden zeker niet zo.