Hier herken ik mijn vroegere Attackje in, ik beschreef haar ook altijd zo, dat ze vond dat je als baasje blij mocht zijn dat je haar mócht knuffelen, terwijl ze stiekem dan wel weer héél erg gehecht aan je was, maar dat mocht - vond ze - vooral niet te erg opvallen.Manuma schreef: ↑09 dec 2021, 23:25 Ik herken altijd zoveel in jouw posts over Jaap, Dagmar. Manu is precies zo, alleen is Jaap minder lui
Ik vind het ook altijd lastig hem te beschrijven aan mensen die hem niet kennen. Als je hem ziet weet je al wat hij is, denk ik. Hij maakt ook eigenlijk altijd wel indruk.
Hij is superkalm. Zeker nu op zijn oudere dag heeft hij totaal geen trek in gezeur en weet altijd zonder gezichtsverlies confrontaties uit de weg te gaan. Hij leest alles al van verre afstand. Hij is ontzettend moedig en heeft heel veel zelfrespect en dat zie je aan hem.
Het mooie aan hem vind ik dat het lijkt alsof hij compleet schijt aan een baas heeft, doet hij gewoon niet aan. Maar hij wil ook zo graag braaf gevonden worden en ik weet zeker dat hij mij tussen een hele kudde mensen weer terug wil vinden om me verder te volgen. Het is een heel speciale band. Zo’n hond die niets van je wil of nodig heeft en dan toch graag naast je loopt.
Wij willen geen poolhond meer hierna, zeggen we. Ze zullen nooit zo bijzonder zijn als onze Manu. Die hond moet echt 20 worden want hij is mijn rots in de branding. Als je Manu bij je hebt, kun je alles.
Natuurlijk zal dit met een (half)Malamute nog veel en veel uitgesprokener zijn, maar de houding is me bekend en vond ik ook prachtig, dat soort zelfbewustzijn
.
).
