Een Hondenleven

Manuma schreef: ↑29 okt 2021, 14:55 Waarschijnlijk is het vanaf maandag zo snel bergafwaarts gegaan omdat de tumor extra agressief heeft gereageerd naar aanleiding van de punctie. Dat gebeurt soms.

In ieder geval niet gaan denken dat je haar leven daardoor bekort hebt hoor, het gaat gewoon goed zolang het goed gaat - en dan plots totaal niet meer .
Jaren terug was mijn Spaans vuilnisbakje Kwiebus ook wat minnetjes, wat hoesten, niks ergs maar wel verontrustend. Longfoto's : wat we zagen was bijna geen longtumor meer, het was één megatumor met nog een restje long, zijn hart was zelfs niet eens meer zichtbaar door de tumor, en tóch deed hij nog alles : spelen, genieten, eten.
Tot drie weken later, toen was het plots klaar.

Ik voel heel erg met je mee.

'Mooi' dat jullie nog even hebben kunnen genieten van elkaar, en dat het inslapen rustig is gegaan, maar verder zit er natuurlijk geen mooie kant aan .

Wel goed dat ze nog een poosje met schildkliermedicatie écht heeft kunnen genieten (en jullie ook van haar), geeft misschien op termijn toch ietsje troost dat jullie dat nog samen hebben gehad, maar ze had natuurlijk nog jaren bij jullie moeten zijn, en wat een speciaal meisje leek ze me uit jullie verhalen.

Manuma schreef: ↑27 okt 2021, 22:41 Morgenochtend hebben we het gesprek. Nu een flinke borrel met Uma op de bank onder drie kleedjes.

Ik hoop dat jullie een realistische dierenarts treffen die niet iets aanraadt alleen omdat het kan (want er 'kan' steeds maar meer en meer in de diergeneeskunde) maar 100% uitgaat wat het nog voor Uma zou kunnen brengen.

En dan gaat het plots zo snel .

Ik hoop dat je een beslissing kan nemen op een manier waar je - ondanks alle verdriet - vrede kan mee hebben over hoe je het hebt aangepakt.
Veel sterkte.

Wat een ellende - weinig fysieke hinder lijkt me erger dan benauwd zijn, ik hoop dat jullie snel resultaat krijgen van de test.

Klinkt niet goed, hoe triest .