Een Hondenleven

In het kader van per ongeluk iets aanleren moet ik even vertellen wat ik gisteren heb meegemaakt.
Na een wandeling met de honden kwamen we op het laatste stukje nog een middelgrote black and tan reu tegen die kennis ging maken met Feta. Die reu woont op een boot aan de kleine aanmeerplaats in de stad. Feta ging de reu achterna en ik dacht laat maar even gaan.

Lanai en ik waren bijna bij de fiets dus ik roep Feta. Nergens te bekennen! Shit!

Wat zie ik ineens: Feta haar hoofdje helemaal boven op de kade, vragend en braaf kijkend.
Heb ik haar dus aangeleerd om op het commando "waar is de fiets", de fiets te zoeken. Heel fijn in het bos, maar de fiets stond nu aan een drukke verkeersweg! Ik hield mijn hart vast. Had ze dus uit zichzelf alvast de fiets gezocht.
Nou, dat is dus iets om op te letten in de toekomst. Fiets altijd op een veilige plek parkeren voor het geval dat.

Opzitten oftewel "handjes" is Lanai haar trademark omdat ze wel zo trots was toen ze dit kunstje door had. Ze gaat ook voor andere honden opzitten als ze iets wil bereiken zoals spelen of als ze haar oren gewassen wil hebben van Feta.

Bij Fet heb ik "kijken" aangeleerd (kijk naar mij voor belonging). Die komt soms ergens vanuit de verte aan gestormd, gaat voor me staan en loopt dan achteruit mee voor mijn voeten terwijl ze me intensief en met een blije bek aan kijkt.
Soms kijk ik een keer opzij naar Fet als ze naast me loopt en dan zie ik dat ze me de hele tijd met indringende blik aan het aankijken is.

En "ambulance" is ook zoiets. Bij sirenes en het luchtalarm kijken ze mij aan en als ik dan zeg "het is maar een ambulance" zetten ze het allebei op een huilen. Twee wolven zijn ze dan.