Een Hondenleven

Dank jullie wel. Het is de juiste beslissing geweest voor beiden, ze hebben een prachtig tweede leven gehad, maar wat voelt dit kut.

Allemaal eerste keren zonder ze. Bij alles wat we doen, mis ik ze. Niet meer hoeven bedenken of het buiten te koud gaat zijn voor Lily, of ze een jas nodig heeft (en welke). Lily was een enorme koukleum. Loba liet ik uit aan een langere riem. Die moest ik altijd hooghouden bij het naar buiten gaan en opletten bij de wandeling, zodat niemand er over struikelde. Niet meer hoeven wachten als we een om een paaltje heen liepen, want Loba die helemaal achteraan liep wilde daar ook nog snuffelen.

Loba sliep samen met Kiki en Aislynn bij mij op bed. Altijd 's avonds nog even lekker knuffelen. Nu is mijn bed bijna leeg. Loba is er niet meer, Kiki heeft besloten dat Lily's bunker (puppyren afgeschermd met dekens en vol met kussens omdat Lily hield van graven) lekkerder ligt... Alleen Aislynn ligt er nog, mits die het niet te warm heeft en ergens op de grond ligt.

Het is zo stil... Geen geblaf meer van Lily omdat Kiki bij/half op haar kwam liggen. Geen Loba meer die regelmatig kwam buurten voor een knuffel als ik bij de achtertafel bezig was.

Het gaat wel weer wennen, maar voor nu is het gewoon kut

5 augustus 2023
De dag waarop we met 6 honden naar de dierenarts gingen voor één geplande euthanasie thuiskwamen met maar 4 honden

Sinds Loba juni 2020 haar linker achillespees blesseerde, is ze aan het rommelen met haar lijf. Eerst herstellen van haar linker achillespees, beweging weer opbouwen, maakt ze een misstap bij het aangelijnd wandelen. Zit haar rug in de kreukels. Dat herstel duurde weer maanden. Het ging weer beter, beweging kon weer opgebouwd worden, ze mocht weer los, blesseert ze haar rechter achillespees. De achillespees is goed herstelt, maar 3 blessures achterelkaar vroegen erg veel van haar lijf. Wandelen ging lastig, ze hield het niet goed vol, schuifelde achteraan mee, voetje voor voetje. We kwamen vorig jaar deze tijd op een punt dat we ons afvroegen of het leven nog wel Loba-waardig was. In een laatste poging probeerden we Librela. En dat was een gouden greep. Onze vrolijke, blije Loba was weer terug. Haar bonus tijd was begonnen. Omdat het bonustijd was, gingen we weer wandelen in het bos, mocht ze af en toe weer lekker los racen. Ze kreeg ondersteuning van de fysio, want librela is alleen een pijnstiller, haar lijf was nog steeds niet goed. Totdat de Librela niet meer werkte. Loba ging snel achteruit, had veel pijn bij het wandelen. Andere pijnstilling werkte ook niet. De bonus tijd was afgelopen

De laatste tijd kreeg Lilly steeds meer vage klachten. Ze trok zich meer terug, werd trager bij het wandelen, zelfs bij de korte, trage wandelingen met Loba. Lily is getraumatiseerd uit Spanje gekomen, is vreselijk bang voor vreemde mensen en panisch voor onweer en vuurwerk. Maar nu raakte ze 's avonds en 's nachts in paniek terwijl er geen onweer of vuurwerk was. Etherische oliën, licht en muziek aan en mijn aanwezigheid met ontspanningsmassage hielpen niet voldoende meer. Zou ze dement aan het worden zijn? Selgian hielp haar en we konden weer slapen 's nachts. Ze kreeg een kuchje en haar buik werd dikker. De dierenarts het verhaal uitgelegd en haar naar Lily laten luisteren. Zelfs met een hond in paniek die in de houdgreep gehouden werd was het overduidelijk. Haar hart was in een dusdanige conditie dat ze niet meer lang te leven had. Dus ter plekke de beslissing genomen om Lily ook te laten gaan

En nu is mijn huis zo leeg... Ik wilde terug naar 4 honden, maar niet op deze manier...


Beide meisjes lekker spelen op het strand


Loba






Lily






Tot ooit meisjes...