Een Hondenleven

Dirkje schreef:Sinds 4 weken woont Otje bij ons. BC reutje. Hij is nu 12 weken.
Vanaf de eerste dag dat hij in huis was trok Dirkje zich terug.
Ze vind hem niet leuk maar eng, bedreigend en stom.
Als hij druk in de tuin speelt ligt ze bibberend achter in de tuin achter de container.
Dat is sinds Otje er is haar nieuwe ligplek.

Ze zoekt uit zichzelf geen contact met mij. Nou was ze sowieso nooit zo op mij gericht thuis maar ze kwam me wel regelmatig halen voor een spelletje.
Nu ligt ze hele dagen achter de container. Eerst haalde ik haar er steeds weg maar dat leverde haar alleen maar meer stress op.
Nu roep ik haar nog steeds regelmatig voor een spelletje met de bal en dat wil ze wel.
Soms snauwt ze Otje weg als hij voor haar voeten loopt terwijl wij spelen maar meestal laat ze de bal los en gaat gedrukt weer achter de containers liggen.
Ze doet hem niets, vind hem eng.

Otje is vriendelijk en wil dolgraag contact met haar. Brengt speelgoed naar haar toe om samen te spelen en gaat altijd gedag zeggen als hij geslapen heeft. Dat doet hij door met een lage kwispel naar haar toe te lopen.
Hij gaat soms bij haar in de buurt liggen buiten maar laat haar verder met rust.

Soms lijkt het iets te verbeteren, dan ligt ze rustig te slapen achter de containers. Redelijk ontspannen.
Heel soms zelfs op haar eigen plekje buiten onder het keukenraam. Maar dan alleen als Otje binnen is en in de bench ligt te slapen.
Als hij wakker is verstopt ze zich meteen weer.

Som, als ik denk dat ze iets opknapt en niet meer zo heftig reageert gebeurt er iets. Otje blaft, zeurt of maakt herrie tijdens het spelen.
Dat trekt ze niet en ze duikt meteen in elkaar. Haar hart bonst dan ook echt.

Otje moet natuurlijk grenzen leren en we oefenen op het woord ‘néé’
Dirk trekt het niet als hij gecorrigeerd wordt. Ze betrekt het op zichzelf en zit bibberend op afstand met haar kop afgewend en in elkaar gedoken.

Buiten tijdens de wandeling gaat het wel goed trouwens. Ze negeert hem dan en gedraagt zich zoals altijd.

Ik ga dagelijks een paar keer alleen met Dirkje op pad. Niet langer dan een half uurtje want Otje is alleen thuis maar wel even lekker met z’n tweeën.
We spelen veel, ik knuffel haar ontzettend veel, dat vindt ze fijn volgens mij en ze staat in alle opzichten op nummer 1.

Ik word er soms moedeloos van. Als Dirkje zich zo ellendig voelt heeft dat invloed op mij.
Ik heb overwogen om de pup terug naar de fokker te brengen maar dan ga ik voorbij aan wat ík wil. Als ik Otje weg zou doen zet ik Dirkje’s mening centraal. Dat lijkt me niet de bedoeling.
Ik vind Otje wél leuk namelijk.
En misschien gaat ze hem ooit wel leuk vinden.

Op dagen dat ik moe ben en me wat minder goed voel (korte nachten want Otje slaapt ‘s nachts nog niet door) trek ik Dirkje’s gedrag ook slecht. Het ergert me soms ook want er is niets aan de hand. Er is een pup. That’s it. Als ik in zo’n stemming ben blijf ik bij haar uit de buurt want dat maakt het voor haar alleen maar moeilijker.

Vanavond spoelt het van de regen. Ze wil steeds maar naar buiten en wil niet binnen zijn want daar is de pup ook. Normaal draait ze zich bij de deur om om weer terug naar bed te gaan als het zelfs een beetje miezert buiten.

Ik weet niet wat ik kan doen om haar te helpen.

Herkennen jullie dit gedrag? Wat kan ik hier nou mee?
Volgens mensen met meerdere honden in mijn omgeving komt het vaker voor en gaat het vanzelf over als Otje groter is maar wat doe ik tot die tijd?