Maandenlang geduurd voordat ik een halfuurtje weg kon. Uiteindelijk wel op kunnen bouwen en toen was de uitlaat ze een keer vergeten, 10 uur alleen gezeten. Kon ik wéér opnieuw beginnen. Huilen als een wolf en van alles gesloopt.
Elke dag 1 of 2 keer met Vic weggegaan. Camera live aan en timer erbij. Letterlijk met seconden en minuten opgebouwd. Op een gegeven moment wil je te snel gaan en doe je weer 3 stappen terug. Allerlei kalmerende middeltjes.
Toen kwam de volgende uitdaging, geen verlatingsangst maar wel om elke scheet staan blaffen. Heel lullig maar uiteindelijk is een blafband hier de oplossing geweest, anders had ze weg gemoeten. Dat gaat nu best goed, ook uit of zonder band.
Maar dat is geen middel voor verlatingsangst.
Wat mij (mentaal) erg goed deed was het aanbod van hier om eens een dagje op Bella te passen, of zelfs wat langer. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan maar dat gaf al zoveel ruimte in m’n hoofd, de mogelijkheid om bij een ‘vertrouwd’ persoon je hond te kunnen brengen en zelf even op adem te komen.
Heb je een idee wat de oorzaak is geweest dat Brimi nu niet meer alleen kan zijn?
In d verlatingsangst trainingen zeggen ze vaak dat het niet voorspelbaar mag zijn dat je weggaat, dat je handelingen anders dan anders moet doen. Maar hier helpt een ritueel juist wel. Bandje om, tv aanzetten, brokjes pakken, naar mandje gaan en strooien en verstoppen maar. Zoek en Doei tot vanmiddag.
Misschien is naast een Kong zo’n grote lickimat nog wat als die niet opgevreten wordt?