“Riep je? Ja ik kom eraan, maar eerst nog even deze molshoop uitgraven, en de volgende en oh dan nog alle grassprieten besnuffelen. Maar je kan me ook hier weer ophalen als jij klaar bent met je rondje hoor. Oh wacht daar is nog een reiger, daar ga ik ook nog ff kijken.”
Ze kan goed reageren op fluitje maar niet als ze met haar neus bezig is.
Ze is ook inventief met andere routes lopen, parallel aan de overkant van een slootje of net een ander paadje in het bos dan wat ik loop. Ze houdt me dan wel in de gaten. Soms verstop ik me dan ook expres om haar wel een beetje scherp te houden.
Maar ze is weleens een sloot overgezwommen naar een weiland en wilde niet meer terugkomen. Of weggelopen uit het park en tussen de tralies door een parkeergarage ingelopen. Moest bewoners bellen of iemand het hek wilde openen... Of dwars door een bos heen en door dat vierkante gaas gewurmd naar de Schotse Hooglanders. En terug erdoorheen lukte natuurlijk niet meer. Goed, dat waren wel voorbeelden uit de pubertijd, maar ze gaat graag haar eigen weg.
Voertjes weet ze binnenshuis altijd goed te vinden, ze vreet zo de binnenvoering van m’n jas stuk voor een paar verdwaalde voertjes, door gesealde net binnengekomen voerzakken heen, vanmiddag nog letterlijk het kaas van m’n brood gegeten wat ik in m’n hand had terwijl ik aan het bellen was en dus even niet oplette.
Laatst kwam ze met een volledig stokbrood aanzetten in het park, die had iemand voor de vogels neergegooid.
Ze weet dat ze niet de blaadjes van de buitenplanten mag trekken, nou prima dan millimetert ze de bamboestokken die erbij staan.
Wat eigenzinniger dan mijn allerbraafste collie zou ik fijn vinden, maar dit is een tandje té…