Kan me voorstellen dat je daar een tijdje van bij moet komen Gudrun.
Ita wilde op jachttraining best voor een ander wat doen, alleen het apport werd dan wel aan mij afgegeven
Dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
Zelfs als ze makkelijk iets kon afgeven aan iemand anders liep ze gewoon 200 meter of meer door om bij mij te komen met haar apport.
Na een ongeluk jaren geleden in Duitsland, was ik naar het ziekenhuis gebracht.
Degene waar ik mee op pad was had Ita bij zich gehouden en man en zoon die die avond nog kwamen zouden haar mee naar huis nemen.
Toen iedereen buiten het ziekenhuis elkaar had ontmoet keurde Ita mijn familie geen blik waardig, maar liep zo op mijn spoor het ziekenhuis in.
Niks met de baas mee, maar naar het vrouwtje.
