Een Hondenleven

Al mijn teven gilden alles bij elkaar zodra ze vast kwamen te zitten. Qhilla bleef de hele koppeling janken en gillen. De dag daarna wilden ze gewoon weer. Sterker nog, Spring stond dezelfde dag nog voor Milo zijn hoofd te draaien toen hij hier logeerde.
Het heeft er voor mij nooit uitgezien alsof teefjes het fijn vonden maar blijkbaar hoorde het zo want het weerhield ze nooit om weer te willen.

*Esther schreef: ↑24 feb 2022, 07:31 'Trauma kan generatie op generaties doorgegeven worden' Duidelijk.

Dat is gewoon zo hoor. Epigenetica.
Of dat de verkrachting van de moederhond is waag ik te betwijfelen.