Een Hondenleven

Dagmar schreef: ↑02 apr 2022, 08:42

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Eigenlijk gek he. Volgens mij zijn heel veel van ons wel eens gebeten door de huishond of hond van familie, zonder dat er direct naar de hond als schuldige werd gewezen.
Ik meer dan eens.

Klopt, ook ik door de hond van een oom als kind en niemand die daar toen de hond voor op aan heeft gekeken. Zij waren dom geweest en hadden mij en hem bij elkaar zonder toezicht gelaten terwijl de hond een bot had.

Met mijn eerste hond had ik wel argusogen, hond was prima. Maar een kind die bang was, maar mij wel vroeg "wat gebeurd er als ik nu op zijn staart ga trappen" of die continue met de handen bij de bek van de hond wilde gaan en dan slaande bewegingen ging maken.. daar zag ik van dat mijn hond dat kind ook niet meer vertrouwde, weg liep, mij aankeek etc..
Dus ging ik niet op visite (met hond) als ik wist dat bepaalde kinderen ergens zouden zijn. En als ze er onverwachts waren hield ik hond en kind bij elkaar weg.

De ander wist ik domweg van dat ze niet een kind zou bijten, die zat heel anders in elkaar dan de eerste. Maar toch, nooit kat op spek gebonden in ieder geval.

Manuma schreef: ↑31 mar 2022, 14:52 Ik snap je wel. En ik snap Boban ook. Meeko is nog pup en lang leve de lol, die kan best op de bank liggen als mijn zoontje komt buurten. Maar met Manu wil ik dat niet, met geen enkele hond eigenlijk. Komt zoon, dan moet je van de bank of ik sta op en ga met kind weg.
De honden hebben hier hun plek om te liggen en die houd ik gegarandeerd kindvrij. Ik heb een schijthekel aan claimgedrag en ik pik het echt nul keer. Niet eens een blik.
Het is in het begin even op je strepen staan, maar het gaat nu allemaal heel gemakkelijk.

Ik snap het ook wel als je het niet meer wil proberen hoor. Ik zou hem zelf nog wel een kans geven denk ik. Je was zo blij met hem en hij doet het verder zo goed.

Ik vind dit echt een heldere reactie van iemand die ook een jong kind heeft in combi met honden.

Ook ik begrijp de schrik, en zeker omdat je kind nu even met een andere kant van hem te maken kreeg.
Vind het wel jammer, dat je direct besluit dat hij daarom weg moet.
Hij lag in een hogere positie, is nu wat meer thuis en dan kan het voorkomen dat honden dusdanig reageren dat ze grenzen af gaan tasten.

Zelf heb ik dit met binnenlandse, en recent de buitenlandse ook mogen ervaren. In aanvang bij de binnenlandse weinig issues, tot ze blijkbaar zich zodanig thuis voelden dat er e.e.a. werd afgetast. Door dan weer je eigen grenzen daarin aan te geven, en al dan niet tijdelijk de hond wat beperkingen op te leggen (jij bepaalt, niet hij) en bij goed gedrag dat benoemen of belonen, is het vaak snel weer duidelijk is mijn ervaring toch.

Onze buitenlandse dame was juist in begin wat venijnig met de bek, dat hebben we rustig om kunnen buigen (wij hebben geen kinderen, dus dan is het al wat gemakkelijker om te zeggen dat we eraan werken). Ging een tijd goed, maar ze kan wel nog zeker haar grenzen aan geven. En dat mag, paar dagen terug echter hapte ze redelijk onverwachts ineens in de baas.
Ze was sikkeneurig en besloot dat met een knauw duidelijk te maken. En dat vonden we niet ok, ze kwam namelijk zelf klooien om vervolgens de tanden in een hand te zetten.
Door onze reactie snapte ze ineens dondersgoed dat we dat dus niet accepteerden, maar we stonden eerlijk gezegd ook wel even verbaasd. Het is inderdaad niet een reactie die je zomaar naast je neer kunt leggen, vind ik dan.

Nogmaals ik snap denk ik je wantrouwen nu, en de beslissing om een ander huis te zoeken. Maar ergens is dit het eerste incident, verder is de hond altijd ok en lief en heeft zich goed aan weten te passen aan zijn nieuwe omgeving.
Is je zoon nu bang van hem geworden? Want als dat zo is, dan snap ik het wel. Maar als je zoon de hond het voordeel van de twijfel geeft en geen directe angst nu voor hem heeft zou ik persoonlijk toch eerst zien of met wat kleine wijzigingen (hond even niet meer op de bank, of plaats laten maken als jouw zoon komt om aan te geven dat je zoon toch iets belangrijker is dan de hond) het weer helder is voor iedereen.