Een Hondenleven

Ik moet echt goed denken wanneer het dusdanig opvallend was dat ik het me herinner van honden die dat overmatig op mens en dier deden en continue die neiging hadden.
Dat was bij een old english sheepdog van toen een jaar of 2 denk ik. IN huis op mijn zus die ook toevallig ongesteld was en zich zeer ongemakkelijk voelde, diezelfde hond probeerde het bij mij in de winkelstraat maar jong als ik was toen, heb ik hem bij zijn halsband gepakt en van mijn been afgehaald omdat ik het smerig vond.

Een jack russel had die neiging sterk, maar dat was meer een dominantie dingetje dan dat het geilheid betrof. Die adoreerde zijn baas, en alles die hij "lager" vond staan wilde hij op rijden, of ging hij aan lopen grommen of combi van die 2.

Aak als jonge hond, maar dat was puur uit drukte en opwinding, daarna op mensen sowieso niet gedaan en heel sporadisch paar maanden geleden op Chara en bij Glory, maar dat was ook puur opwinding en te veel noten op de zang van de dames meer dan dat hij het deed vanuit voortplanting idee.

Oh en nog een maar weet het ras even niet meer.. enorme grote hond die zijn eigen bazin aanrandde en ook visite. Maar dat vond ik ook echt puur een dingetje van onvoldoende begrenzen of controle over die hond hebben eerlijk gezegd.

malinois schreef: ↑13 mei 2023, 21:04 Ik denk wel dat idd reuen sneller stront aan de knikker hebben. Maar ik loop toch niet in een enorm druk losloopbos en ze zijn van zichzelf gewoon sociaal. Ze zullen dus niet vanuit t niks bovenop een andere hond klappen maar ze zullen zich ook niet laten bijten. Maar dat liet bijv Xena zich ook niet. Maar die had ook nooit ellende.

Dat merk ik wel met destijds Finn en nu Aki. Die in principe gewoon wat willen struinen, wat interactie met de baas wil, soms even ravotten met de eigen honden maar altijd wel honden die met stijve poten aan komen zetten of direct in een gilmodus gaan omdat ze wat tegen hem hebben.
En het zal ongetwijfeld ook aan zijn houding daaropvolgend liggen, argwanend, aangeven dat hij er geen trek in heeft dat ik die spanning domweg niet wil hebben.

Met de dames lopen is dan wat makkelijker, die ontwijken een hond die ze niet leuk vinden. Of bij spanning duiken ze in een speelhouding om aan te geven dat ze ongevaarlijk zijn

Moet zeggen dat reuen mij voor mijn gevoel ook beter liggen. Maar Chara is dan weer een uitzondering, maar goed zij zou meer naar mannen trekken maar hier is wel duidelijk dat ze meer naar mij trekt dan naar mijn vriend. We zijn denk ik allebei manwijven
Jol trok op een bepaald moment trouwens ook wat meer naar mij. Glory trekt naar mijn vriend, en Bluf had dat ook sterk vond en vind ik ook wel grappig om te zien dat bepaalde karakter bij meer mensen in huis toch een bepaalde voorkeur hebben.

Bij de katten ook trouwens, Ezau adoreert mijn vriend, en ik heb de bitch Kaïn zal wel wat over mij zeggen ook

ranetje schreef: ↑13 mei 2023, 16:03

blondie schreef:.................... Kutteven

Lach maar, ik heb er weer 2.. WAAROM?!

Ik ken eigenlijk geen rasechte pitbulls. De meeste zijn toch staffies of kruisingen ervan die hier lopen of liepen.

Bij poedels vraag ik me tegenwoordig af of de koningspoedels altijd al pittig konden zijn, en of er dus verschil in genen/karaktereigenschappen zit tussen de verschillende grootte van de poedels.

Kruising poedels, met name de middenslag tot groot zijn hier een drama, angstige uitvallende mormels, ook vanachter de ramen . En daarbij dus eigenaren die niet weten wat ze er mee aan moeten omdat ze een schattig lieve makkelijke hond voor ogen hadden.

Nu ben ik geen poedel gewend, maar vroeger ooit wel mee gelopen. Slim pittig hondje, leergierig en best wel baasgericht was die in ieder geval. Ik kon er goed mee uit de voeten toen.

Maar met adoptie van bijvoorbeeld podenco's of een willekeurige kruising uit bijvoorbeeld het buitenland weet je toch ook niet op voorhand wat voor karaktereigenschappen de overhand gaan krijgen?
Ik vind het soms wel sneu dat mensen voor het uiterlijk gaan, maar niet echt gaan bedenken wat voor types er in zouden kunnen zitten én nog helemaal blanco zijn wat hond betreft.
Angst gedrag en agressie door elkaar halen, jaag- of vluchtgedrag door elkaar halen..

Bij Chara en ook bij Glory heb ik ook even moeten aftasten en kijken waar soms gedrag vandaan kwam of dat blijvend zou zijn, of omkeerbaar na gewenning of dat het iets was wat in de genen zou zitten bijvoorbeeld.

Bij een Podenco uit Spanje is het volgens mij zo dat het negen van de tien x afgedankte jachthonden zijn geweest. Mijn buuf vroeger had ze, en die konden eigenlijk niet zomaar los in het park. Katten, kleine honden dat kon een ding zijn... Nu waren ze bekend met de Whippets en ook dus daarna Podenco. Maar eerlijk, hadden die honden bij iemand terecht gekomen die ze puur voor de mooi en zielig een plek hadden geboden en lekker los geklikt in dat park, dan had het een slachtpartij geworden.

Moet er trouwens nog aan terugdenken dat de nieuwe grote dame losschoot en Bluf kwam uitdagen.. was dus direct helder waarom ik niet zomaar Bluf ook altijd los liet gaan met vreemde honden.. Die twee raasden over het veld... namen voor het gemak de straat mee en vlogen over de straat naar het andere veld... roepen had geen zin meer
De dame vond het heerlijk om de poten te strekken, en Bluf haar najaag /opdrijf instinct werd aangewakkerd en zij was een zeer atletische hoog op de poten staande dame dus kon de Podenco ook nog bijhouden
Ze mochten elkaar blijkbaar wel, want toen ik eindelijk Bluf wel bij me wist te roepen, kwam Mara ook er weer uitgeput bij staan. Kutteven.

Kan me wel deels vinden in EM en Mal die het over de Belgische herder hebben, maar ik dan bij de Duitse Herder en misschien dat het stukje werklijn in de honden die ik heb en heb gehad/gekend daar aan bij draagt.
Finn moest ik in eerste instantie oppeppen en weer zelfverzekerd krijgen, mijn 1e eigen Duitse Herder en goede leermeester op moment dat hij weer "het mannetje" was, werd ik zijn alles maar dat maakte dat hij ook van alles dacht te gaan bepalen voor hem en mij.
Door weer duidelijkheid en consequent te worden, maakte hem dat direct weer de betrouwbare hond die hij was en geen aanvallend en uitvallend monster meer.
Bluf was ietsjes te vrij opgevoed tijdens opgroeien, en dat merkte ik dus buiten toen ik haar net had. Die joeg achter veel aan, en mij (of iemand die met haar liep) uit het oog verliezen deerde haar niet, mij vond ze zelf wel op haar tijd terug, en bij mijn vader had ze geen zin om naar hem te luisteren en besloot maar vast naar huis te lopen om daar voor de deur te gaan zitten
Dus ook bij haar moest ik zeer consequent zijn en duidelijkheid geven, maar wel in balans eerst goed aanleren met beloning maar als dat eenmaal duidelijk was en ze negeerde heb ik wel degelijk correctie moeten geven om het punt duidelijk te maken, daarna was het voor haar helder. Maar alleen bij mij.. bij anderen probeerde ze het zo weer als ze de signalen mistte (Finn had dat niet, die luisterde naar de persoon waar hij mee op pad was)
Daarbij DH's toen ik opgroeide gekend die ook niet zo lekker waren door stukje gebrek aan consequente opvoeding, of juist een te corrigerende opvoeding waardoor ze soms niet al te betrouwbaar waren met mens en dier, en dat is gewoon zonde vind ik.

Bij Aak die we als pup kregen heb ik dus vooral veel op voorhand willen aanleren om te voorkomen dat we moesten gaan afleren, zoals bij Bluf. Dus jagen of neiging tot jagen zat ik vrij snel rap bovenop. Het is een drukke enthousiaste hond, nog steeds, maar luistert gewoon erg goed en door de toch wat striktere "aanpak" denk ik juist dat hij zo fijn is uitgegroeid.

-
Bij Jol x Stabij met Border Collie kon ik de door mij gewende omgang en "aanpak" van de DH laten varen
Eigenwijs stuk Stabijna die was niet van de commando's, als iets haar niet zinde maar mij ook niet en ik vond er wat van, heb ik 1x een knauw gekregen. Bij haar was water bij de wijn, haar vertrouwen geven voldoende om een hele speciale band mee op te bouwen. Ze was van karakter meer stabij dan border collie denk ik. Heerlijke hond, maar 1 die ook geheel haar eigen gang wilde en moest kunnen gaan beetje een einzelgänger, geen hond die door de baas entertaint wilde worden.

Chara en Glory zijn lastig te benoemen, al zit er toch bij beiden wel weer denk Duitse Herder in, en dat stukje merk je aan de manier van commando's aanleren of hoe we duidelijk kunnen zijn.

Maar alle drie de huidige honden zijn wel enorm gevoelig voor stembeloning, ze staan te glimlachen en dansen mee als we zeggen hoe goed en knap we ze wel niet vinden