Een Hondenleven

@Kells Verschrikkelijk ook
Hier zouden we ook zaterdag gaan, naar Zeeland en dan op weg naar huis via Terneuzen om Aki op te gaan halen.
Geloof dat ik dinsdag of woensdag toen bij DA zat omdat ik een gevoel had dat er iets mis was met haar. Toen dacht men aan longontsteking. Op vrijdag stond ze met een dikke buik ineens voor me te hijgen en wilde niet zitten of liggen en ben toen acuut naar da weer gegaan waar we foto namen wat ook absoluut niet goed ging en toen bleek het haar hart.. acuut in slapen was advies maar met plaspillen heb ik haar toen toch mee naar huis genomen omdat ze zodra ze recht stond weer alert en vrolijk was.. mijn gevoel volgde ik dat het nog wel kon.. zomaar haar laten gaan zonder dat mijn vriend afscheid kon nemen voelde niet goed.
Bij haar geslapen op een matras en er kwam nog visite waar ze blij op reageerde. De volgende ochtend zijn we weer naar DA gegaan en wisten we dat we haar moesten laten gaan.
Angela en Barry de fokkers van Aak had ik al op de hoogte gesteld, en die waren eigenlijk zonder overleg in hun auto gesprongen om Aki bij ons te komen brengen..
Ben ze er wel dankbaar voor nog steeds, want op vakantie gaan wilde ik niet meer.. en dat ze Aak kwamen brengen bracht gelijk reuring. Lach en een traan dus die dag.

Vakantie weer begonnen voor ons, eigenlijk altijd rond dezelfde tijd, en onlosmakelijk daaraan verbonden is het overlijden van Bluf, mijn geBlufte.


Een week voor je overlijden aan acuut hartfalen nog op strand..

Paar weken ervoor nog de kleine Aki die het gezin zou uitbreiden per 1 september ontmoet in Zeeland.

Een aparte dame waar ik van geleerd heb, ontzettende grappige persoonlijkheid en jouw grapjes kon ik in het begin niet zo waarderen..
Maar wat was je open, energiek en grappig.


Deze is wel met Finn, die een jaar daarvoor overleed, maar toont wel je karakter..


Veel te jong en te abrupt hebben we afscheid moeten nemen, en kwam eigenlijk ook onze Aak in ons leven o.a. met een van jouw ballen..


Wilde het even ter herinnering delen. Het heeft uiteraard allemaal een plekje gekregen, en we zijn 9 jaar verder.

Straks weer op vakantie, met 2 dames en de inmiddels 9-jarige Aki.

Ook al was ze er niet bij, door de ervaringen met haar (en Finn) hebben ze zeker hun steentje nog bijgedragen aan de opvoeding van die draak

Maar op dit soort dagen met name omdat het domweg altijd gelinkt is aan vakantie denk ik terug aan die zo bijzondere en rare dag waar verdriet van verlies, en blijdschap om de nieuwe hond bij elkaar kwamen.