Een Hondenleven

Nu heb je het over buitenlandse stichtingen.
Zelf zit in asiel in Leiden te bekijken.
En daar zit toch nog steeds Jaimy, een mechelse herder teef. Inmiddels 6 jaar in het asiel. Gebracht toen ze 5 maanden oud was.
https://www.dierenasiels.com/dier/b6866 ... 16fb2ebb49
Ze wordt vast goed verzorgd, maar 6 jaar in een asiel in een kennel setting.
Toen ze er net zat heb ik getwijfeld, maar hadden we Jol nog, en dat had absoluut niet gegaan.
Daarna weer gekeken, maar omschrijving van haar karakter en beoogde woonomgeving zou ik haar niet kunnen bieden. Veel te veel prikkels hier.
En om de zoveel tijd hoop ik dat ze is herplaatst, maar helaas ze zit nog steeds in het asiel.

Ik zou haar wel eens willen ontmoeten eerlijk gezegd, maar niet om te adopteren, dat gaat niet en dat gaat al helemaal niet met de huidige 2 dames. Maar bij deze dame verbaas ik me echt dat na 6 jaar nog steeds geen geschikte plek zich heeft aangediend.

CatnDog schreef: ↑03 jul 2024, 16:02 Ik vind ook dat je niet alles hoeft te redden om het redden, maar dat het leven menswaardig of hondwaardig moet zijn.
(Wat dat betreft vind ik het humaner dat euthanasie bij dieren eenvoudiger is dan bij mensen. En ze dus wat dat betreft minder onnodig hoeven te lijden en je een leven kan beeindigen voordat het dier/mensonwaardig wordt. En je dus niet vervalt tot behandelen om maar te behandelen zoals bepaalde dierenartsenketens dat nu willen.)
Ook denk ik dat veel honden met gebreken een lagere kans op adoptie hebben, terwijl daar in verhouding mogelijk veel geld in gestoken wordt. Geld dat wellicht beter kan worden besteed?

Ik stoor me aan het idee dat stichingen zielige verhalen misbruiken om een adoptie uit te lokken. Zeker als deze minder kans van slagen heeft.

Ik vind het wel lastig, hoor. Want als je naar Dushi kijkt zie je nu een heel vrolijke hond die het waard was om te redden.

Ik snap je omdat "we" nu Dushi zien en hoe rap ze zich ontwikkeld in combi met de omgeving en een enorm stabiele groep honden om haar heen.
Een hond als Dushi, vanaf de beelden, zou ik hier niet in huis hebben genomen. Vanwege onze leefomgeving alleen al niet.

Had ik van Chara op voorhand geweten dat zij een chronische aandoening bleek te hebben, dan had ik dat waarschijnlijk ook niet gedaan omdat de gestelde diagnose best pittig was, dat het nu uitpakt zo het uit heeft gepakt en dat het behapbaar is, is voor haar en voor ons heel fijn. Fantastische hond verder aan, maar nogmaals had ook anders kunnen aflopen ofwel doodziek en inslapen of een hond die nooit los zou kunnen, geen visite ontvangen niet mee op visite etc... dat is gelukkig dus niet (meer) aan de orde.

Bewust voor een hond kiezen met een bepaalde medische afwijking zou ik persoonlijk niet zo snel doen.
Maar heb je een hond die van pup af aan bij je is, of een herplaatser die klachten krijgt gaande de weg, dat is domweg niet te voorkomen en dan ga je ook dat traject van medische hulp e.d. in.

Ik krijg er wel de kriebels soms van dat bepaalde herplaatsing stichtingen inspelen op medelijden effect, daar tegenover staan genoeg honden die geen kwalen of issues hebben, biedt die aan denk ik dan.
Veel mensen beseffen soms niet of te laat dat bepaalde honden dusdanig medische ondersteuning nodig hebben, dat het in de kosten gaat lopen. Of dat een hond zoveel trauma's heeft dat deze niet in een drukke woonwijk kan aarden of baasjes die niet weten hoe daar mee om te gaan.
Met alle gevolgen van dien eerlijk gezegd.

Ik heb trouwens de zielige verhalen pas achteraf gelezen en doorgekregen van bijvoorbeeld Glory. Dus die is ook niet aangeschaft op aggossie laten we die redden. Maar goed daar staat iedereen weer anders in.