Ik heb daar ander gevoel bij dan bij Bluf, die ik eigenlijk op advies van DA toen ik haar bracht direct had moeten laten inslapen. Die heb ik toch nog met specifieke medicatie 1 middag, avond en nacht mee naar huis genomen, puur omdat ze die wilskracht voor leven zo hevig nog liet zien en ik mijn vriend en bepaalde mensen afscheid wilde laten nemen. Volgende ochtend vroeg stond toen wel al de afspraak bij DA gepland tegen hoop en beter weten in.
Jol was ook van de ene op de andere dag ineens acuut geworden, maar had ik wel al onderbuikgevoel bij dat een afscheid naderend was, die was ook al op leeftijd.
Zo enorm plotse dood hakt er dan ook wel in ja.
Wat rot dat Nala ook zo van pad af lijkt te zijn.
Bluf na de dood van Finn leek ok, maar die vertoonde na ca. 2 weken ook ineens die lusteloosheid. Ondanks dat we juist heel veel ondernamen en ik haar overal ineens mee op sleeptouw nam.
Aki vond het ook zichtbaar lastig om geen andere hond meer om zich heen te hebben na de dood van Jol.
Bij Bluf kwam vrij rap Jol én mijn vriend in huis, en ze bloeide toen weer op en het maakte haar niet eens uit dat Jol haar destijds helemaal niet leuk vond.
Bij Aki heeft het wat maanden geduurd voor er een 2de hond kwam, met name mijn vriend had moeite om aan een andere hond te denken omdat hij teveel verdriet nog had van verlies van Jol.
Nogmaals sterkte want zo'n plots verlies hakt er in. En als je dan ook nog merkt dat de andere hond rouwt, maakt het het nog heftiger, althans dat vond ik destijds bij Bluf en Aki..
wat erg, heel veel sterkte!!!